Elżbieta Bieńkowska

Elżbieta Bieńkowska

(c) Kancelaria Senatu Rzeczypospolitej Polskiej , CC BY-SA 3.0 pl
Pełne imię i nazwisko	Elżbieta Ewa Bieńkowska
Imię i nazwisko po urodzeniu	Elżbieta Moycho
Data i miejsce urodzenia	4 lutego 1964 Katowice
Komisarz UE ds. rynku wewnętrznego i usług
Okres	od 1 listopada 2014 do 30 listopada 2019
Przynależność polityczna	Europejska Partia Ludowa
Poprzednik	Michel Barnier
Następca	Thierry Breton
Wiceprezes Rady Ministrów, minister infrastruktury i rozwoju
Okres	od 27 listopada 2013 do 22 września 2014
Przynależność polityczna	bezpartyjna (z rekomendacji PO)
Następca	Maria Wasiak[a]
Minister rozwoju regionalnego
Okres	od 16 listopada 2007 do 27 listopada 2013
Przynależność polityczna	bezpartyjna (z rekomendacji PO)
Poprzednik	Grażyna Gęsicka
Odznaczenia

Elżbieta Ewa Bieńkowska z domu Moycho (ur. 4 lutego 1964 w Katowicach^[1]) – polska urzędniczka i polityk.

W latach 2007–2013 minister rozwoju regionalnego, w latach 2011–2014 senator VIII kadencji, w latach 2013–2014 wiceprezes Rady Ministrów oraz minister infrastruktury i rozwoju, w latach 2014–2019 komisarz UE ds. rynku wewnętrznego i usług.

Życiorys

Wykształcenie

W 1982 ukończyła IV Liceum Ogólnokształcące im. Stanisława Staszica w Sosnowcu^[2], w 1988 orientalistykę w zakresie iranistyki na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, w 1996 Krajową Szkołę Administracji Publicznej (IV promocja), a w 1998 studia podyplomowe w Szkole Głównej Handlowej.

Działalność zawodowa

Jest wieloletnim praktykiem zarządzania i wdrażania programów operacyjnych współfinansowanych z funduszy pomocowych i strukturalnych w ramach polityki spójności UE. Jest zwolenniczką decentralizacji władzy publicznej, w tym zarządzania polityką spójności UE w Polsce.

Pracowała jako pełnomocnik wojewody ds. kontraktu regionalnego dla województwa katowickiego i strategii rozwoju regionalnego. Brała także udział w pracach nad przygotowaniem programu PHARE INRED. Odbyła staże w Ministerstwie Spraw Zagranicznych oraz w administracji brytyjskiej. Stanowisko dyrektora Wydziału Rozwoju Regionalnego (ówcześnie Wydziału Programowania i Funduszy Europejskich) objęła w czasach, gdy marszałkiem województwa śląskiego był Jan Olbrycht (późniejszy poseł do PE z ramienia Platformy Obywatelskiej), utrzymała po przejęciu władzy w regionie w 2002 przez Michała Czarskiego z Sojuszu Lewicy Demokratycznej oraz w 2006, gdy marszałkiem województwa został Janusz Moszyński z ramienia Platformy Obywatelskiej. Koordynowała prace zespołu przygotowującego Regionalną Strategię Innowacji dla Województwa Śląskiego, była kierownikiem Zespołu zadaniowego ds. aktualizacji strategii rozwoju województwa śląskiego na lata 2000–2020, a także koordynatorem i negocjatorem zespołu tworzącego Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa Śląskiego na lata 2007–2013, doprowadzając do przyjęcia tego programu 4 września 2007 w grupie pierwszych pięciu programów regionalnych w Polsce. Była członkiem Komitetu Monitorującego Regionalny Program Operacyjny Województwa Śląskiego. Wykładała na Politechnice Śląskiej w ramach II edycji Europejskich Studiów Podyplomowych z zakresu programów strukturalnych Unii Europejskiej^[3]. 5 października 2007 zarząd województwa powołał ją na stanowisko dyrektora Śląskiego Centrum Przedsiębiorczości^[4]. W latach 2002–2007 zajmowała stanowisko wiceprzewodniczącej rady nadzorczej Górnośląskiej Agencji Rozwoju Regionalnego.

Działalność polityczna

16 listopada 2007 została zaprzysiężona na stanowisko ministra rozwoju regionalnego w pierwszym rządzie Donalda Tuska. Jej kandydaturę zgłosił Tomasz Tomczykiewicz (przewodniczący śląskiej PO) w porozumieniu z Janem Olbrychtem, który wcześniej odmówił objęcia tego stanowiska.

W wyborach parlamentarnych w 2011 została wybrana do Senatu jako bezpartyjna kandydatka z ramienia Platformy Obywatelskiej. Startując w okręgu wyborczym nr 75, otrzymała 48 281 głosów^[5]. W drugim rządzie Donalda Tuska zachowała stanowisko ministra rozwoju regionalnego. 27 listopada 2013 prezydent RP Bronisław Komorowski na wniosek premiera (zapowiedziany 20 listopada 2013^[6]) odwołał Elżbietę Bieńkowską z urzędu ministra rozwoju regionalnego^[7] i powołał na urzędy wicepremiera oraz ministra infrastruktury i rozwoju^[8].

10 września 2014 Jean-Claude Juncker ogłosił nominację Elżbiety Bieńkowskiej na komisarza Komisji Europejskiej ds. rynku wewnętrznego i usług, przemysłu, przedsiębiorczości oraz małych i średnich przedsiębiorstw^[9]. 22 września 2014 przestała pełnić urząd wicepremiera oraz ministra infrastruktury i rozwoju, a 31 października 2014 złożyła mandat senatorski w związku z przyszłym objęciem nowej funkcji. Stanowisko komisarza Komisji Europejskiej piastowała od 1 listopada 2014^[10] do 30 listopada 2019.

W maju 2015 Cezary Gmyz z tygodnika „Do Rzeczy” ujawnił nagranie rozmowy Elżbiety Bieńkowskiej z szefem CBA Pawłem Wojtunikiem, mającej mieć miejsce w czerwcu 2014 w restauracji Sowa i Przyjaciele i być częścią tzw. afery podsłuchowej^[11][12].

Odznaczenia i wyróżnienia

Ordery i odznaczenia

• Komandor z Gwiazdą Królewskiego Norweskiego Orderu Zasługi – Norwegia, 2012^[13]
• Złoty Medal „Za Zasługi dla Pożarnictwa” – Polska, 2014^[14]

Nagrody i wyróżnienia

W 2011 otrzymała Nagrodę Kisiela. W 2013 Konfederacja Lewiatan przyznała jej Nagrodę im. Władysława Grabskiego^[15]. W 2014 została wyróżniona nagrodą Wiktora 2013 w kategorii „Polityk Roku”. W 2015 zdobyła pierwsze miejsce w plebiscycie Programu III Polskiego Radia „Srebrne Usta 2014” za wypowiedź: „Pasażerom to można tylko powiedzieć jakby: sorry, mamy taki klimat, no niestety”^[16].

Życie prywatne

Córka Tadeusza i Jadwigi. Zamężna (mąż Artur), ma troje dzieci (Michalinę, Mateusza i Zofię). Mieszka w Mysłowicach^[17].

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Nota biograficzna na stronie Ministerstwa Infrastruktury i Rozwoju. [dostęp 2014-09-22].