Elżbieta Bieńkowska

Elżbieta Bieńkowska
Ilustracja
(c) Kancelaria Senatu Rzeczypospolitej Polskiej , CC BY-SA 3.0 pl
Pełne imię i nazwisko

Elżbieta Ewa Bieńkowska

Imię i nazwisko po urodzeniu

Elżbieta Moycho

Data i miejsce urodzenia

4 lutego 1964
Katowice

Komisarz UE ds. rynku wewnętrznego i usług
Okres

od 1 listopada 2014
do 30 listopada 2019

Przynależność polityczna

Europejska Partia Ludowa

Poprzednik

Michel Barnier

Następca

Thierry Breton

Wiceprezes Rady Ministrów, minister infrastruktury i rozwoju
Okres

od 27 listopada 2013
do 22 września 2014

Przynależność polityczna

bezpartyjna
(z rekomendacji PO)

Następca

Maria Wasiak[a]

Minister rozwoju regionalnego
Okres

od 16 listopada 2007
do 27 listopada 2013

Przynależność polityczna

bezpartyjna
(z rekomendacji PO)

Poprzednik

Grażyna Gęsicka

Odznaczenia
Komandor z Gwiazdą Królewskiego Norweskiego Orderu Zasługi Złoty Medal „Za Zasługi dla Pożarnictwa”

Elżbieta Ewa Bieńkowska z domu Moycho (ur. 4 lutego 1964 w Katowicach[1]) – polska urzędniczka i polityk.

W latach 2007–2013 minister rozwoju regionalnego, w latach 2011–2014 senator VIII kadencji, w latach 2013–2014 wiceprezes Rady Ministrów oraz minister infrastruktury i rozwoju, w latach 2014–2019 komisarz UE ds. rynku wewnętrznego i usług.

Życiorys

Wykształcenie

W 1982 ukończyła IV Liceum Ogólnokształcące im. Stanisława Staszica w Sosnowcu[2], w 1988 orientalistykę w zakresie iranistyki na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, w 1996 Krajową Szkołę Administracji Publicznej (IV promocja), a w 1998 studia podyplomowe w Szkole Głównej Handlowej.

Działalność zawodowa

Jest wieloletnim praktykiem zarządzania i wdrażania programów operacyjnych współfinansowanych z funduszy pomocowych i strukturalnych w ramach polityki spójności UE. Jest zwolenniczką decentralizacji władzy publicznej, w tym zarządzania polityką spójności UE w Polsce.

Pracowała jako pełnomocnik wojewody ds. kontraktu regionalnego dla województwa katowickiego i strategii rozwoju regionalnego. Brała także udział w pracach nad przygotowaniem programu PHARE INRED. Odbyła staże w Ministerstwie Spraw Zagranicznych oraz w administracji brytyjskiej. Stanowisko dyrektora Wydziału Rozwoju Regionalnego (ówcześnie Wydziału Programowania i Funduszy Europejskich) objęła w czasach, gdy marszałkiem województwa śląskiego był Jan Olbrycht (późniejszy poseł do PE z ramienia Platformy Obywatelskiej), utrzymała po przejęciu władzy w regionie w 2002 przez Michała Czarskiego z Sojuszu Lewicy Demokratycznej oraz w 2006, gdy marszałkiem województwa został Janusz Moszyński z ramienia Platformy Obywatelskiej. Koordynowała prace zespołu przygotowującego Regionalną Strategię Innowacji dla Województwa Śląskiego, była kierownikiem Zespołu zadaniowego ds. aktualizacji strategii rozwoju województwa śląskiego na lata 2000–2020, a także koordynatorem i negocjatorem zespołu tworzącego Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa Śląskiego na lata 2007–2013, doprowadzając do przyjęcia tego programu 4 września 2007 w grupie pierwszych pięciu programów regionalnych w Polsce. Była członkiem Komitetu Monitorującego Regionalny Program Operacyjny Województwa Śląskiego. Wykładała na Politechnice Śląskiej w ramach II edycji Europejskich Studiów Podyplomowych z zakresu programów strukturalnych Unii Europejskiej[3]. 5 października 2007 zarząd województwa powołał ją na stanowisko dyrektora Śląskiego Centrum Przedsiębiorczości[4]. W latach 2002–2007 zajmowała stanowisko wiceprzewodniczącej rady nadzorczej Górnośląskiej Agencji Rozwoju Regionalnego.

Działalność polityczna

16 listopada 2007 została zaprzysiężona na stanowisko ministra rozwoju regionalnego w pierwszym rządzie Donalda Tuska. Jej kandydaturę zgłosił Tomasz Tomczykiewicz (przewodniczący śląskiej PO) w porozumieniu z Janem Olbrychtem, który wcześniej odmówił objęcia tego stanowiska.

W wyborach parlamentarnych w 2011 została wybrana do Senatu jako bezpartyjna kandydatka z ramienia Platformy Obywatelskiej. Startując w okręgu wyborczym nr 75, otrzymała 48 281 głosów[5]. W drugim rządzie Donalda Tuska zachowała stanowisko ministra rozwoju regionalnego. 27 listopada 2013 prezydent RP Bronisław Komorowski na wniosek premiera (zapowiedziany 20 listopada 2013[6]) odwołał Elżbietę Bieńkowską z urzędu ministra rozwoju regionalnego[7] i powołał na urzędy wicepremiera oraz ministra infrastruktury i rozwoju[8].

10 września 2014 Jean-Claude Juncker ogłosił nominację Elżbiety Bieńkowskiej na komisarza Komisji Europejskiej ds. rynku wewnętrznego i usług, przemysłu, przedsiębiorczości oraz małych i średnich przedsiębiorstw[9]. 22 września 2014 przestała pełnić urząd wicepremiera oraz ministra infrastruktury i rozwoju, a 31 października 2014 złożyła mandat senatorski w związku z przyszłym objęciem nowej funkcji. Stanowisko komisarza Komisji Europejskiej piastowała od 1 listopada 2014[10] do 30 listopada 2019.

W maju 2015 Cezary Gmyz z tygodnika „Do Rzeczy” ujawnił nagranie rozmowy Elżbiety Bieńkowskiej z szefem CBA Pawłem Wojtunikiem, mającej mieć miejsce w czerwcu 2014 w restauracji Sowa i Przyjaciele i być częścią tzw. afery podsłuchowej[11][12].

Odznaczenia i wyróżnienia

Ordery i odznaczenia
Nagrody i wyróżnienia

W 2011 otrzymała Nagrodę Kisiela. W 2013 Konfederacja Lewiatan przyznała jej Nagrodę im. Władysława Grabskiego[15]. W 2014 została wyróżniona nagrodą Wiktora 2013 w kategorii „Polityk Roku”. W 2015 zdobyła pierwsze miejsce w plebiscycie Programu III Polskiego RadiaSrebrne Usta 2014” za wypowiedź: „Pasażerom to można tylko powiedzieć jakby: sorry, mamy taki klimat, no niestety”[16].

Życie prywatne

Córka Tadeusza i Jadwigi. Zamężna (mąż Artur), ma troje dzieci (Michalinę, Mateusza i Zofię). Mieszka w Mysłowicach[17].

Uwagi

  1. Maria Wasiak zajmowała wyłącznie stanowisko ministra infrastruktury i rozwoju.

Przypisy

  1. Biogram na stronie Senatu (VIII kadencja). [dostęp 2013-11-27].
  2. Aleksandra Klich, Józef Krzyk, Pyskata, „Wysokie obcasy” nr 50/2007 z 15 grudnia 2007, s. 16.
  3. II Edycja Europejskich Studiów Podyplomowych Zakończona. „Z Życia Politechniki Śląskiej”. Nr 2, listopad 2005. [dostęp 2014-04-07]. 
  4. Powołano dyrektora Śląskiego Centrum Przedsiębiorczości. gospodarkaslaska.pl, 15 października 2007. [dostęp 2014-04-07].
  5. Serwis PKW – Wybory 2011. [dostęp 2013-10-08].
  6. Kandydaci na ministrów. premier.gov.pl, 20 listopada 2013. [dostęp 2013-11-20].
  7. M.P. z 2013 r. poz. 1004.
  8. M.P. z 2013 r. poz. 1005.
  9. The Juncker Commission. europa.eu, 10 września 2014. [dostęp 2014-09-10]. (ang.).
  10. Kolegium (2014–2019). Komisarze. Przywództwo polityczne Komisji Europejskiej. ec.europa.eu, 1 listopada 2014. [dostęp 2014-11-01].
  11. Maciej Duda: Prokuratura: Nagranie ze spotkania Wojtunik – Bieńkowska istniało. Staramy się je odnaleźć. tvn24.pl, 23 grudnia 2014. [dostęp 2015-05-22].
  12. Cezary Gmyz. Kulisy rządu Tuska na taśmie Wojtunika i Bieńkowskiej. „Do Rzeczy”. Nr 21 (120), s. 16–20, 18–24 maja 2015. Orle Pióro Sp. z o.o.. ISSN 2299-8500. 
  13. Årsberetning 2012. Det kongelige hoff. kongehuset.no, marzec 2013. s. 44–45. [dostęp 2013-12-05]. (norw.).
  14. Kompletnie zaskoczona wicepremier Bieńkowska. Nie spodziewała się medalu. tvn24.pl, 10 maja 2014. [dostęp 2017-07-20].
  15. Nagrody Lewiatana. konfederacjalewiatan.pl. [dostęp 2022-01-10].
  16. „Srebrne Usta 2014” dla Elżbiety Bieńkowskiej. polskieradio.pl, 27 marca 2015. [dostęp 2015-04-04].
  17. Bieńkowska: Moim największym osiągnięciem są dzieci. dziennikzachodni.pl, 8 marca 2011. [dostęp 2013-10-08].

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

Herb Polski.svg
Uproszczony obraz godła Polski; oficjalne godło: Coat of arms of Poland-official.png
Premier RP D Tusk.jpg
Autor: Πρωθυπουργός της Ελλάδας, Licencja: CC BY-SA 2.0
Prime Minister of Poland, Donald Tusk
Den kongelige norske fortjenstorden kommandør med stjerne stripe.svg
Autor: Ordensherre, Licencja: CC BY-SA 3.0
Ribbon of Commander with Star of the Royal Norwegian Order of Merit. Norwegian: Stripe for kommandør med stjerne av Den Kongelige Norske Fortjenstorden.
POL Złoty Medal Za Zasługi dla Pożarnictwa BAR.png
Baretka Złotego Medalu Za Zasługi dla Pożarnictwa
Elżbieta Bieńkowska Kancelaria Senatu.jpg
(c) Kancelaria Senatu Rzeczypospolitej Polskiej , CC BY-SA 3.0 pl
Elżbieta Bieńkowska
Ioannes Claudius Juncker die 7 Martis 2014.jpg
Autor: Factio popularis Europaea, Licencja: CC BY 2.0
Jean-Claude Juncker at EPP Dublin Congress, 2014