Elżbieta Branicka
 | |
 Korczak | |
| Rodzina | |
|---|---|
| Data urodzenia | |
| Data śmierci | |
| Ojciec | |
| Matka | |
| Mąż | |
| Dzieci | Siemion Woroncow, Zofia Szuwałowa |
Elżbieta Ksaweryna Branicka herbu Korczak (ur. 1792, zm. 1880) – polska arystokratka, żona Michała Woroncowa.
Była córką Franciszka Ksawerego Branickiego, hetmana wielkiego koronnego i późniejszego targowiczanina oraz Aleksandry von Engelhardt. W 1819 została wydana za mąż za Michała Woroncowa, jednej z najbogatszych i najbardziej wpływowych osób w Rosji. Z tego małżeństwa na świat przyszło dwoje dzieci syn Siemion (1823–1882) i córka Zofia (1825–1879)[1]. Na jej cześć w 1829 wyhodowano bladoróżową odmianę róży[2].
W Odessie poznała przebywającego na zesłaniu Aleksandra Puszkina i w latach 1824–1827 stała się adresatką, muzą i bohaterką jego lirycznych wierszy (np.: Spalony list, Talizman). Przyjaźń z poetą przetrwała do końca jego życia[3].
Przypisy
- ↑ Dane biograficzne na stronie Sejm Wielki.
- ↑ Odmiana róży.
- ↑ Julian Maślanka, Nieznany list Puszkina, „Pamiętnik Literacki”, t. 47 nr 1 (1956), s. 179–188.
Media użyte na tej stronie
Autor: Ta ^specifik^ z W3C grafika wektorowa została stworzona za pomocą Inkscape ., Licencja: CC BY-SA 3.0
Herb szlachecki Korczak