Elżbieta Korompay

Elżbieta Korompay

Data i miejsce urodzenia	8 lipca 1921 Przemyśl
Data i miejsce śmierci	12 stycznia 1943 Warszawa
Odznaczenia

Elżbieta Korompay ps. „Grażyna” (ur. 8 lipca 1921 w Przemyślu, zm. 12 stycznia 1943 w Warszawie) – polska harcerka węgierskiego pochodzenia, łączniczka Armii Krajowej^[1].

Życiorys

Elżbieta Korompay była córką węgierskiego nauczyciela akademickiego i kapitana Wojska Polskiego Emanuela Aladára Korompaya oraz Mieczysławy z domu Grabas. Zamieszkała w Warszawie i była uczennicą liceum ss. Nazaretanek. Harcerka 11. drużyny Chorągwi Warszawskiej Organizacji Harcerek od 1935. W czasie okupacji niemieckiej na tajnych kompletach zdała maturę, a następnie w Prywatnej Szkole Zawodowej dla Pomocniczego Personelu Sanitarnego dr. Jana Zaorskiego rozpoczęła studia medyczne^[1]. Od 1941 w konspiracji, gdzie była łączniczką ppłk. dypl. Mariana Drobika „Dzięcioła” (szef Oddziału II Informacyjno-Wywiadowczego KG ZWZ-AK), a później w Wydziale Bezpieczeństwa i Kontrwywiadu, którym kierował Bernard Zakrzewski „Oskar”^[1].

9 stycznia 1943 została aresztowana z materiałami obciążającymi w lokalu konspiracyjnym i uznana za przestępczynię polityczną. Była oprowadzana w asyście gestapowców w cywilu po warszawskich kawiarniach w celu wychwytania znanych jej konspiratorów, ale umiejętnym zachowaniem ostrzegała zagrożonych, by się do niej nie zbliżali. Skuta kajdanami była trzymana w izolatce i torturowana podczas badań w al. Szucha, ale nic nie ujawniła. W obecności aresztowanej matki została przez Niemców zakatowana^[1].

Odznaczona pośmiertnie Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari i Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami, a jej nazwisko figuruje na tablicy pamiątkowej w Muzeum Walki i Męczeństwa w dawnej siedzibie gestapo w al. Szucha^[1].

Przypisy

Bibliografia

• Hanna Michalska: Słownik uczestniczek walki o niepodległość Polski 1939-1945; poległe i zmarłe w okresie okupacji niemieckiej. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1988, s. 199. ISBN 83-06-01195-3.