Elżbieta Siarkiewicz

Elżbieta Siarkiewicz (ur. 9 lipca 1941 w Cheltenham[1], zm. 30 kwietnia 2018 roku w Warszawie) – polska historyczka, mezoamerykanistka i antropolożka kulturowa[2]. Jej główne zainteresowania skupiały się na kulturach środkowego Meksyku, jednak położyła także podwaliny pod rozwój polskiej majanistyki. Opublikowała wiele prac na temat etnohistorii, archeoastronomii i religii Majów. Zajmowała się także ikonografią i paleografią kodeksów Majów, a także innych źródeł prekolumbijskich i wczesnokolonialnych, szczególnie tematyką rachub kalendarzowych[3].

Życiorys

Dzieciństwo spędziła z rodzicami w Wielkiej Brytanii, w 1949 wyjechała razem z nimi do Argentyny, w 1958 przyjechała z rodzicami do Polski, zamieszkała w Radomiu[1].

Od 1961 studiowała archeologię śródziemnomorską na Uniwersytecie Warszawskim, pracę magisterską Filar ozyriacki w architekturze egipskiej napisaną pod kierunkiem Kazimierza Michałowskiego obroniła w 1968[1]. W latach 60. XX wieku rozpoczęła pracę jako lektorka języka hiszpańskiego w Wyższej Szkole Języków Obcych, instytucji, na bazie której w 1972 powstały Katedra Iberystyki Uniwersytetu Warszawskiego oraz Instytut Lingwistyki Stosowanej Uniwersytetu Warszawskiego[4]. Od 1973 pracowała w Katedrze Iberystyki, od lat 70. XX wieku prowadziła tam także wykłady i zajęcia z historii prekolumbijskiej Ameryki[1][3].

Była uczennicą pionierów polskiej mezoamerykanistyki, Marii Frankowskiej i Andrzeja Wiercińskiego[3]. W 1984 obroniła pracę doktorską La Muerte y su significado ritual en la cultura nahua napisaną pod kierunkiem Marii Frankowskiej[1]. W latach 1988–1991 była wicedyrektorem Centrum Studiów Latynoamerykańskich Uniwersytetu Warszawskiego (CESLA)[1].

28 października 1996 uzyskała habilitację na podstawie hiszpańskojęzycznej pracy El tiempo en el tonalamatl (dosł. Czas w Księdze Dni), na temat teoretycznych i praktycznych aspektów mezoamerykańskiego kalendarza sakralnego. Praca została wydana drukiem przez uczelnię autorki[5].

W latach 1993–1999[1] i w 2001 była kierowniczką Katedry Iberystki, jednak jeszcze w tym samym roku przekształcono ją w Instytut Studiów Iberyjskich i Iberoamerykańskich, kierowany przez Grażynę Grudzińską[4]. W latach 2002–2009 kierowała Zakładem Historii Kultur Hiszpańskiej i Iberoamerykańskiej. W 2011 przeszła na emeryturę[1].

Była członkiem rady naukowej czasopism „Estudios Latinoamericanos”[6] oraz „Itinerarios”[7].

W latach 1997–1999 była wiceprzewodniczącą, w latach 1999–2001 przewodniczącą Polskiego Towarzystwa Studiów Latynoamerykańskich[1].

Zmarła 30 kwietnia 2018 roku, została pochowana 9 maja na Starych Powązkach[8].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i Maria Skoczek: Elżbieta Siarkiewicz (1941–2018). [w:] Ameryka Łacińska, nr 3(101) [on-line]. 2018. s. 111–115. [dostęp 2019-08-04]. (pol.).
  2. ↑ Wojciech Harpula, Koniec świata za trzy lata?, Onet Wiadomości, 19 marca 2009 [dostęp 2017-06-10] (pol.).
  3. ↑ a b c Jarosław Źrałka, Polskie badania nad kulturą Majów, W. Brzeziński (red.), [w:] Moda Majów. Elita i Dwór – Jaina 600–900 n.e. Katalog wystawy [online], Warszawa: Państwowe Muzeum Archeologiczne, 2010, s. 31-44.
  4. ↑ a b ISIII (autor korporatywny), Historia, Instytut Studiów Iberyjskich i Iberoamerykańskich, 2017 [dostęp 2017-06-10].
  5. ↑ Elżbieta Siarkiewicz, El tiempo en el tonalamatl, seria Monografías, t. 3, Cátedra de Estudios Ibéricos, Universidad de Varsovia, 1995, ISBN 83-86483-12-1, OCLC 45966622.
  6. ↑ Estudios Latinoamericanos – O czasopiśmie, www.estudios-online.org [dostęp 2017-06-11] (pol.).
  7. ↑ Jerzy Mazurek, Márcio de Oliveira, Thaís J. Wenczenovicz, Polacy pod Krzyżem Południa = Os poloneses sob o Cruzeiro do Sul [pdf], Instytut Studiów Iberyjskich i Iberoamerykańskich Uniwersytetu Warszawskiego, 2009, ISBN 978-83-60093-77-1, OCLC 751345784 (pol. • port. braz.).
  8. ↑ OSTATNIE POŻEGNANIE PANI PROF. ELŻBIETY SIARKIEWICZ.