Elegia (muzyka)

Elegia – forma muzyczna, miniatura wokalna lub instrumentalna o melancholijnym i nostalgicznym charakterze[1][2].

Często jest utworem tematycznym wyrażającym smutek po utracie bliskiej lub ogólnie znanej i cenionej osoby. Elegia nie posiada stałej formy; znana jest też pod nazwą „lament”[1][2].

Znane elegie:

  • Richard Wagner – Elegia na fortepian w As-dur (1859)
  • Gabriel Fauré – Elegia c-moll na wiolonczelę i orkiestrę Op. 24 (1880)
  • Edvard Grieg – Elegia na fortepian op. 38/6 (1883)
  • Nikołaj Rimski-Korsakow – Elegia na głos i fortepian Op.42/3 (1897)
  • Herbert Howells – Elegia na skrzypce, kwartet smyczkowy i orkiestrę smyczkową (1917)
  • Dmitrij Szostakowicz – Adagio i Allegretto (Elegia i Polka) na kwartet smyczkowy (1931)
  • Igor Strawinski – Elegia dla J.F.K. na głos i trzy klarnety (1964)
  • John Barnes Chance – Elegy na zespół instrumentów dętych (1972)
  • Lukas Foss – Elegia dla Anne Frank na fortepian, narratora i orkiestrę (1989)
  • Mikołaj Górecki – Elegia na wiolonczelę i orkiestrę smyczkową (2015)

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b Habela 1968 ↓, s. 58.
  2. ↑ a b Chodkowski 1995 ↓, s. 224.

Bibliografia

  • Jerzy Habela: Słowniczek muzyczny. Warszawa: PWM, 1968. ISBN 83-01-11390-1. (pol.)
  • Encyklopedia muzyki. Andrzej Chodkowski (red.). Warszawa: PWN, 1995. ISBN 83-01-11390-1. (pol.)