Elektrownia jądrowa Loviisa

Elektrownia jądrowa Loviisa
Loviisan ydinvoimalaitos
	; Elektrownia Loviisa z lotu ptaka, koniec XX wieku
Państwo	Finlandia
Status	Aktywna
Liczba bloków energetycznych	2
	Moce
Łączna moc:
- elektr. netto	998 MW
- elektryczna brutto	1040 MW
- moc termiczna	3000 MW
Roczna prod. elektr.	8 TWh
Łączna wygen. moc elektry.	266 TWh
	Źródła energii
Źródła energii:
- główne	tlenek uranu(IV)
	Kluczowe daty
Rozpoczęcie budowy	1 października 1964
Włączenie do sieci	8 lutego 1977
	Położenie na mapie Finlandii (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de EJ Loviisa
	60°22′20″N 26°20′50″E/60,372222 26,347222

Elektrownia jądrowa w Loviisa (fin. Loviisan ydinvoimalaitos) – czynna fińska elektrownia jądrowa z dwoma reaktorami wodno-ciśnieniowymi, położona na małym półwyspie Hästholmen około 100 km od Helsinek.

Elektrownia jest unikatowa z racji zastosowania zachodnich systemów kontroli i sterowania, m.in. firm Westinghouse i Siemens, do reaktorów jądrowych konstrukcji radzieckiej. Z tego powodu nazwana w mediach "Eastinghouse"^[4]^[5].

Na terenie elektrowni znajduje się reaktor zakupiony od Polski, który miał być używany w nieukończonej Elektrowni Jądrowej w Żarnowcu. Służy on jednak tylko do badań materiałowych i szkolenia załogi^[6]. Elektrownia posiada też na miejscu własny niemal pełnowymiarowy symulator reaktora^[7].

Bloki energetyczne

Nr bloku	Blok 1	Blok 2
Typ	WWER^[2]	WWER^[3]
Model	VVER-440 V-213^[2]	VVER-440 V-213^[3]
Status	Aktywny	Aktywny
Dostawca	Atomstroyexport	Atomstroyexport
Właściciel	Fortum Power and Heat Oyj^[2]	Fortum Power and Heat Oyj^[3]
Operator	Fortum Power and Heat Oyj^[2]	Fortum Power and Heat Oyj^[3]
Data rozpoczęcia budowy	1 maja 1971^[2]	1 sierpnia 1972
Data osiąg. stanu kryt.	21 stycznia 1977^[2]	17 października 1980
Data włączenia do sieci	8 lutego 1977^[2]	4 listopada 1980
Moc elektryczna netto	502^[2] MW	496 MW
Moc elektryczna brutto	520^[8]^[2] MW	520 MW
Moc termiczna	1500^[2] MW	1500 MW
Współczynnik wydajności	93%^[1]^[9]^[2] %	93%^[1]^[9]^[3] %

Historia

(c) Lovisa, CC BY 2.0

Elektrownia we wrześniu 2006 roku

Negocjacje techniczne toczyły się w latach 1967-1970 a ich toku okazało się, że fińskie wymagania bezpieczeństwa różnią się w wielu aspektach od ówczesnej praktyki radzieckiej. Finowie zdecydowali się m.in. na obudowę bezpieczeństwa (stosunkowo dużej z powodu ułożonych poziomo generatorów pary) oraz redundancję pomp UACR, generatorów diesla i innych systemów bezpieczeństwa. Z powodu różnych wymagań i kłopotliwości ich zastosowania, obudowa bezpieczeństwa została wyposażona w unikatowy kondensator lodowy^[7].

Pierwszy blok elektrowni rozpoczęto budować wiosną 1971 a ukończono 6 lat później. Blok nr 1 rozpoczął komercyjną pracę w dniu 9 maja 1977^[2]. Blok nr 2 - 5 stycznia 1981^[3].

W rezultacie doświadczeń zebranych przez kadry inżynierskie podczas pracy na symulatorach, podczas pracy elektrowni, doświadczeń zebranych podczas eksploatacji innych reaktorów PWR, a także awarii w EJ Three Mile Island, elektrownia przeszła usprawnienia systemów bezpieczeństwa (np. podgrzewanie wody w zbiornikach awaryjnych w celu zminimalizowania szoku termicznego w przypadku jej zrzutu)^[7].

Po katastrofie w Fukushimie reaktory pomyślnie przeszły zarządzone przez Radę Europejską testy bezpieczeństwa (stress tests). Dodatkowe kontrole na polecenie ministra zatrudnienia i gospodarki przeprowadził też krajowy nadzór jądrowy (Stuk). Stwierdzono, że elektrownia spełnia normy bezpieczeństwa i nie są wymagane żadne pilne usprawnienia^[10].

Od 2005 roku trwał 4-etapowy program zmiany systemów kontrolnych elektrowni z analogowych na cyfrowe. W 2014 Fortum zerwało kontrakt na jeden z etapów tych prac z konsorcjum Areva-Siemens i przekazało go firmie Rolls-Royce. Kontrakt miał być realizowany do 2018^[11].

W 2007 roku właściciel elektrowni wystąpił o ocenę oddziaływania na środowisko pod kątem budowy trzeciego bloku o mocy elektrycznej 1000-1800 MW^[12]. Ocenę ukończono w 2008 i przedłożono we właściwym ministerstwie, następnie zwrócono się o wstępne pozwolenie na budowę^[13]. W tym samym roku odnowiono licencję na pracę obu reaktorów (nr 1 do 2027, nr 2 do 2030 roku)^[14].

Instalacja przetwarzania odpadów

15 lutego 2016 roku uruchomiono pilotażową instalację do zestalania ciekłych odpadów radioaktywnych (niskiej i średniej aktywności, której budowa rozpoczęła się w 2006. Przetwarza ona odpady powstałe przy eksploatacji reaktorów (około 900 m³) i będzie przetwarzała odpady, które powstaną przy jej demontażu i likwidacji.

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d W roku 2015.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o World Nuclear Association – Loviisa 1, Finland. World Nuclear Association. [dostęp 2017-01-11]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h World Nuclear Association – Loviisa 2, Finland. World Nuclear Association. [dostęp 2017-01-11]. (ang.).
↑ Ärger mit Eastinghouse. Der Spiegel, 1980-05-05. [dostęp 2017-01-11]. (niem.).
↑ Karl Erik Michelsen. Project Eastinghouse – teknologinen haaste Loviisassa. „ATS Ydintekniikka”, 2007. Suomen Atomiteknillinen Seura. ISSN 0356-0473. (fiń.).
↑ Władysław Kiełbasa, Jarosław Hryszko, Łukasz Kuźniarski: Elektrownia Jądrowa "Żarnowiec". [w:] Energetyka Jądrowa [on-line]. 2014-01-12. [dostęp 2017-01-12].
↑ ^a ^b ^c Klaus Sjöblom, Ahti Toivola. Operations experience in Finland. „IAEA Bulletin”, 1986. IAEA. (ang.).
↑ Pierwotnie 420 MW.
↑ ^a ^b Współczynnik gotowości do generowania elektryczności (EAF).
↑ Finnish reactors pass stress tests. World Nuclear Association, 2011-11-01. [dostęp 2017-01-11]. (ang.).
↑ Loviisa I&C upgrade contract re-assigned. World Nuclear Association, 2014-05-22. [dostęp 2017-01-11]. (ang.).
↑ Fortum launches Loviisa 3 EIA process. World Nuclear Association, 2007-06-04. [dostęp 2017-01-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-13)]. (ang.).
↑ Fortum submits application for Loviisa 3. World Nuclear Association, 2009-02-05. [dostęp 2017-01-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-13)]. (ang.).
↑ Twenty more years for Loviisa plant. World Nuclear Association, 2007-07-27. [dostęp 2017-01-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-13)]. (ang.).

Linki zewnętrzne

EJ Loviisa na stronach firmy Fortum (fiń.)

[za2015-1] W roku 2015.

[wna1-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o World Nuclear Association – Loviisa 1, Finland. World Nuclear Association. [dostęp 2017-01-11]. (ang.).

[wna2-3] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h World Nuclear Association – Loviisa 2, Finland. World Nuclear Association. [dostęp 2017-01-11]. (ang.).

[DS-4] Ärger mit Eastinghouse. Der Spiegel, 1980-05-05. [dostęp 2017-01-11]. (niem.).

[5] Karl Erik Michelsen. Project Eastinghouse – teknologinen haaste Loviisassa. „ATS Ydintekniikka”, 2007. Suomen Atomiteknillinen Seura. ISSN 0356-0473. (fiń.).

[żarnowiec-6] Władysław Kiełbasa, Jarosław Hryszko, Łukasz Kuźniarski: Elektrownia Jądrowa "Żarnowiec". [w:] Energetyka Jądrowa [on-line]. 2014-01-12. [dostęp 2017-01-12].

[IEAEA-B-1986-7] Klaus Sjöblom, Ahti Toivola. Operations experience in Finland. „IAEA Bulletin”, 1986. IAEA. (ang.).

[8] Pierwotnie 420 MW.

[EAF-9] Współczynnik gotowości do generowania elektryczności (EAF).

[10] Finnish reactors pass stress tests. World Nuclear Association, 2011-11-01. [dostęp 2017-01-11]. (ang.).

[11] Loviisa I&C upgrade contract re-assigned. World Nuclear Association, 2014-05-22. [dostęp 2017-01-11]. (ang.).

[12] Fortum launches Loviisa 3 EIA process. World Nuclear Association, 2007-06-04. [dostęp 2017-01-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-13)]. (ang.).

[13] Fortum submits application for Loviisa 3. World Nuclear Association, 2009-02-05. [dostęp 2017-01-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-13)]. (ang.).

[14] Twenty more years for Loviisa plant. World Nuclear Association, 2007-07-27. [dostęp 2017-01-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-13)]. (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

Navigation

Nawigacja

Portale tematyczne