Elena Văcărescu

Elena Văcărescu

Data i miejsce urodzenia	21 września 1864 Bukareszt, Zjednoczone Księstwa Mołdawii i Wołoszczyzny
Data i miejsce śmierci	17 lutego 1947 Paryż, Francja
Narodowość	rumuńska
Język	francuski
Dziedzina sztuki	poezja, wspomnienia
Odznaczenia

Elena Văcărescu (ur. 21 września 1864 w Bukareszcie, Zjednoczone Księstwa Mołdawii i Wołoszczyzny, zm. 17 lutego 1947 w Paryżu) – rumuńsko-francuska pisarka, poetka, tłumaczka i dyplomata. Dwukrotnie uhonorowana Grand Prix de la Francophonie. Członkini honorowa Academia Română.

Życiorys

Pochodziła z rodziny bojarów Wołoszczyzny. Wśród jej przodków był Ienăchiță Văcărescu, który napisał pierwszą książkę o gramatyce języka rumuńskiego. Ze strony matki Eufrosiny Fălcoianu pochodziła od prominentnego klanu z czasów księcia Michała Walecznego.

Młodość spędziła głównie w rodowej posiadłości koło Târgoviște. Przez swoją guwernantkę zetknęła się z językiem angielskim. Studiowała również literaturę francuską w Paryżu, gdzie spotkała Victora Hugo. Uczęszczała na kursy filozofii, estetyki i historii. Studiowała też poezję pod kierunkiem Sully'ego Prudhomme^[1][2].

Jej pierwsza książka, wydana w 1886, była również pod wpływem Wojny rosyjsko-turecka, w której walczył jej ojciec.

Elena Văcărescu jako Delegat do Ligi Narodów w 1936

Jej życie zmieniło się po poznaniu królowej Elżbiety zu Wied, żony króla Rumunii Karola I Hohenzollern-Sigmaringen. Królowa zaprosiła ją do swojego pałacu w 1888. W związku ze śmiercią jedynej córki królowej w 1874 przelała całe swoje matczyne uczucia na Elenę. W 1889, ze względu na brak potomka, król adoptował swojego bratanka Ferdynanda. Ferdynand zakochał się w Elenie i chciał się z nią ożenić. Niestety, zgodnie z Konstytucją Rumunii, następca tronu nie mógł ożenić się z Rumunką. Na skutek afery Królowa, która zaaranżowała romans, została zesłana na 2 lata do Neuwied, Elena dożywotnio do Paryża, a Ferdynand wysłany na poszukiwanie nowej narzeczonej. Jego wybranką została ostatecznie Maria Koburg^[3].

W latach 1922-1924 była zastępcą Delegata do Ligi Narodów, w latach 1925-1926 stałym Delegatem i ponownie zastępcą w latach 1926-1938. Była pierwszą kobietą w randze ambasadora (Stałego Delegata) w historii Ligi.

W 1925 została członkiem Academia Română. W tym samym roku została dwukrotnie laureatką nagrody Grand Prix de la Francophonie, przyznawanej przez Akademię Francuską, za tomy poezji Les Chants d'Aurore i Le Rhapsode de la Dâmbovitza^[1].

W 1947 była członkiem delegacji rumuńskiej pod przywództwem Gheorghe Tătărescu na konferencję w Paryżu, gdzie podpisano Pokój paryski: traktat kończący II wojnę światową. Pisała pamiętniki - w 1945 ukazał się ich pierwszy tom p.t. Memorial sur le mode mineur.

Została pochowana w krypcie rodu Văcărescu na cmentarzu Bellu w Bukareszcie.

Przypisy