Eleonora Zielińska

Eleonora Zielińska
Data i miejsce urodzenia

11 grudnia 1945
Moskwa

Zawód, zajęcie

prawniczka, nauczyciel akademicki

Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Stanowisko

sędzia Trybunału Stanu (2004–2005, 2011–2015)

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski

Eleonora Zielińska (ur. 11 grudnia 1945 w Moskwie) – polska prawniczka i działaczka społeczna, profesor nauk prawnych, adwokat, sędzia Trybunału Stanu (w latach 2004–2005 i 2011–2015).

Życiorys

Wykształcenie i praca naukowa

W latach 1963–1968 studiowała na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. Po ukończeniu studiów została przyjęta na dwuletnią aplikację sądową, zakończoną zdaniem egzaminu sędziowskiego. Równocześnie odbywała studia doktoranckie na Uniwersytecie Warszawskim. W 1974 uzyskała stopień naukowy doktora nauk prawnych w Instytucie Prawa Karnego UW na podstawie rozprawy pt. Kara ograniczenia wolności. Została zatrudniona w Instytucie Prawa Karnego UW na stanowisku starszego asystenta, a następnie adiunkta. W latach 1982–1983 przebywała na stażu naukowym w Instytucie Prawa Porównawczego w Paryżu.

W 1986 habilitowała się na Uniwersytecie Warszawskim w oparciu o dorobek naukowy i pracę pt. Oceny prawnokarne przerywania ciąży. Studium porównawcze. W latach 1986–1988 odbyła staż w Instytucie Prawa Karnego Obcego i Międzynarodowego im. Maxa-Plancka we Fryburgu Bryzgowijskim (stypendium Humboldta). W 1988 objęła stanowisko docenta i została wpisana na listę adwokatów. W 1991 została profesorem nadzwyczajnym UW. W 1996 odbyła staż naukowy na Rutgers University w USA. W 2002 otrzymała tytuł profesor nauk prawnych.

Zawodowo związana głównie z Wydziałem Prawa i Administracji UW. Pełniła funkcję wicedyrektora i dyrektora Instytutu Prawa Karnego, została też kierownikiem Zakładu Studiów Porównawczych. Podjęła także wykłady na Wydziale Administracji Wyższej Szkoły Administracji Publicznej w Ostrołęce. Przez wiele lat była konsultantem ds. odpowiedzialności zawodowej w Okręgowej Izbie Lekarskiej w Warszawie. Jest członkinią rady naukowej Instytutu Wymiaru Sprawiedliwości[1], weszła w skład Komitetu Bioetyki Polskiej Akademii Nauk.

Prowadzi wykłady z gender studies, jest także założycielką i kierowniczką Kliniki Prawa na WPiA UW, w której bezpłatną pomoc prawną otrzymują osoby w trudnej sytuacji majątkowej. Zajmuje się kwestiami europejskich standardów równościowych. Specjalizuje się w prawie antydyskryminacyjnym, medycznym i karnym.

Działalność społeczno-polityczna

Od początku transformacji ustrojowej w Polsce w 1989 działała przeciw delegalizacji aborcji. Zajęła się wspieraniem organizacji pozarządowych dążących do liberalizacji tzw. ustawy antyaborcyjnej. W 2002 sygnowała tzw. List Stu Kobiet.

Była również członkinią grupy roboczej w Radzie Europy zajmującej się opracowaniem strategii przeciwdziałania przemocy wobec kobiet. W 1995 była współautorką raportu rządowego na temat statusu kobiet na Czwartą Światową Konferencję w sprawie Kobiet w Pekinie zorganizowaną przez Organizację Narodów Zjednoczonych. Udziela się w postępowaniach skargowych prowadzonych przeciwko Polsce przez Komisję Europejską.

Zasiadała w zarządzie Fundacji im. Stefana Batorego. W 2003 była wśród polskich kandydatów na sędziego Międzynarodowego Trybunału Karnego. W latach 2004–2005 pełniła funkcję sędziego Trybunału Stanu.

W 2009 zaangażowała się w działalność Kongresu Kobiet, została członkinią rady programowej powołanego na jego bazie stowarzyszenia[2] oraz „ministrem sprawiedliwości” w tzw. Gabinecie Cieni Kongresu Kobiet[3].

W 2011 została ponownie wybrana w skład Trybunału Stanu z rekomendacji Klubu Poselskiego Ruch Palikota[4].

W 2017 została członkiem rady programowej Archiwum im. Wiktora Osiatyńskiego[5].

Odznaczenia i wyróżnienia

W 2005 odznaczona Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[6], a w 2013 Krzyżem Komandorskim OOP[7].

Została uhonorowana publikacją Prawo wobec problemów społecznych. Księga Jubileuszowa profesor Eleonory Zielińskiej z 2016[8].

Wybrane publikacje

  • Kary nie związane z pozbawieniem wolności w ustawodawstwie i praktyce sądowej państw socjalistycznych, Wyd. Prawnicze, Warszawa 1976
  • Komentarz do kodeksu etyki lekarskiej poprzedzony podstawami odpowiedzialności karnej lekarza (współautor), Zakład Informacyjno-Wydawniczo-Kolportażowy OIL, Warszawa 1993
  • Międzynarodowy Trybunał Karny: USA i UE – dwa różne podejścia (red.), ISP, Warszawa 2004
  • Odpowiedzialność zawodowa lekarza i jej stosunek do odpowiedzialności karnej, Liber, Warszawa 2001
  • Prawo Wspólnot Europejskich a prawo polskie. 3. Dokumenty karne (red.), Oficyna Naukowa, Warszawa 2000
  • Przerywanie ciąży: warunki legalności w Polsce i na świecie, Wyd. Prawnicze, Warszawa 1990
  • Standardy prawne Rady Europy : teksty i komentarze (red.), Oficyna Naukowa, Warszawa 1997
  • Ustawa o zawodach lekarza i lekarza dentysty: komentarz (red.), Wolters Kluwer Polska, Warszawa 2008

Przypisy

  1. ↑ Skład Rady Naukowej Instytutu Wymiaru Sprawiedliwości. iws.org.pl. [dostęp 2011-11-17].
  2. ↑ Rada Programowa. stowarzyszeniekongreskobiet.pl. [dostęp 2011-11-17].
  3. ↑ Gabinet Cieni Kongresu Kobiet. stowarzyszeniekongreskobiet.pl. [dostęp 2011-11-17].
  4. ↑ Druk sejmowy nr 6 z biogramami kandydatów do Trybunału Stanu z 16 listopada 2011. [dostęp 2011-11-17].
  5. ↑ Prof. Mirosław Wyrzykowski: Pozakonstytucyjna zmiana ustroju staje się faktem. O tym trzeba debatować, panie Prezydencie. oko.press, 26 sierpnia 2017. [dostęp 2017-08-31].
  6. ↑ M.P. z 2005 r. nr 61, poz. 827
  7. ↑ Odznaczenia z okazji Święta Narodowego 3 Maja. prezydent.pl, 3 maja 2013. [dostęp 2013-05-03].
  8. ↑ Barbara Namysłowska-Gabrysiak, Katarzyna Syroka-Marczewska, Anna Walczak-Żochowska (red.): Prawo wobec problemów społecznych. Księga Jubileuszowa profesor Eleonory Zielińskiej. Warszawa: C.H. Beck, 2016. ISBN 978-83-255-8565-5. OCLC 995623424.

Bibliografia

Linki zewnętrzne