Elf (fantastyka)
.svg) | Ten artykuł od 2016-08 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. |
Elf – stworzenie rodem z mitologii germańskiej, wykorzystywane w licznych książkach, filmach i grach w konwencji fantasy. Z początku elfy były pomniejszymi bożkami natury i płodności, później były przedstawiane jako chochliki lub duszki leśne bądź wodne. W folklorze przedstawiane są jako małe, wyglądające młodzieńczo ludziki wielkiej piękności, żyjące w lasach, źródłach, studniach, a nawet pod ziemią. Wierzono, że są długowieczne, jeśli nie nieśmiertelne i posiadają różnorakie magiczne moce.
Elfy w mitologii
Mitologia nordycka
Mitologia nordycka dzieli elfy (stnord. Álfar, isl. Álfur) na elfy światła (Liosálfar) oraz mroczne lub czarne elfy (Döckálfar lub Svartalfar). Były ludzkiego wzrostu, choć bardziej smukłe od ludzi.
Elfy światła wymienia się zwykle razem z Asami w miejsce Wanów. Nazwy Vanir (Wanowie) i Álfar (Elfy) mogły być albo synonimami – stąd wyrażanie „Asowie i Elfy” znaczyło „wszyscy bogowie” – albo oznaczało różnicę w statusie między wyższymi (Wanowie) a pomniejszymi (elfy) bogami obfitości.
Wojciech Górczyk uważa, że elfy są „lokalnymi bogami z Północnej Szwecji – obszaru zamieszkanego przez autochtonicznych rolników (Megalithenvölker). Po połączeniu wierzeń ludów z północnej i południowej Skandynawii bogowie ci zostali wyparci przez panteon bóstw najeźdźców (Streitaxvölker, czyli mówiących po aryjsku zdobywców), którzy najpierw opanowali tereny dzisiejszej Norwegii. Lokalni bogowie nie zostali jednak całkowicie zapomniani, a jedynie uznani za stojących niżej od Aesirów. Stali się w ten sposób bóstwami opiekuńczymi zarówno dla autochtonów, jak i dla najeźdźców”[1].
Jeden z Wanów, Frejr, był panem Álfheimu (ojczyzny elfów) i miał za sługi dwoje elfów: Byggvira (bożka jęczmienia) i Beylę (boginkę zbóż, nabiału i miodu), którzy wymieniani są w poemacie Lokasenna. Dla elfów jako bóstw obfitości organizowaną późną jesienią alfablót (ofiary dla elfów) które przeprowadzano po domach.
Sławni ludzie mogli być wyniesieni do rangi elfa po śmierci, jak w przypadku kowala Völunda. Poza tym norweska Heimskringla wspomina o linii lokalnych królów, którzy rządzili Álfheimem – ostatni król z tej dynastii nazywał się Gandalf.
Czarne elfy, żyjące w Svartalfheimie miały być uzdolnionymi kowalami, a za najlepszych uznawano synów Ivaldiego, ojca Idun. Choć niektóre źródła identyfikują ich z krasnoludami z Nidavelliru, które podobnie miały reputację doskonałych kowali, nordycka literatura zwykle rozróżnia te rasy.
Folklor skandynawski
W folklorze skandynawskim, który jest połączeniem elementów mitologii chrześcijańskiej i późno-nordyckiej, elfy przetrwały głównie jako nisser (chochliki podobne do polskich domowików) oraz älvor (szw. lp. älva; norw. Ælvor, duń. Alfer). Były to porażającej urody dziewczęta, które żyły w lasach z elfim królem. Były długowieczne i niefrasobliwe z natury. Można je było zobaczyć w nocy tańczące na łąkach, a pozostałe po nich kręgi nazywano älvdanser (elfie tańce) lub älvringar (elfie kręgi). Człowiek obserwujący je w tańcu zauważał po fakcie, że choć jemu wydawało się, że minęły godziny, w prawdziwym świecie minęły lata. Ten fenomen jest też obecny w opowieściach o irlandzkich sídhe i wykorzystany przez Tolkiena w jego Władcy Pierścieni, gdy Drużyna Pierścienia zauważa, że „czas w Lothlórien płynie jakby wolniej”, jak również przy spotkaniu Thingola i Meliany.
W Danii wyobrażenia o elfach połączyły się z wyobrażeniem norweskiej Huldry tworząc piękne kobiety, które zwabiają mężczyzn, by ich zatańczyć na śmierć (podobnie jak polskie rusałki). Charakterystyczne jest to, że widziane z tyłu były puste.
W folklorze islandzkim elfy znane są jako Huldufólk, ukryci ludzie.
Folklor niemiecki
W niemieckim folklorze elfy (s-w-niem. Alb) z bożków przekształciły się w psotne chochliki, które mogły powodować choroby bydła i ludzi, a także zsyłać na śpiących koszmary. Niemieckie słowo Albtraum (koszmar) dosłownie znaczy „elfi sen”, a jego archaiczny odpowiednik Albdruck („elfi ucisk”) powstał w wyniku przekonania, że koszmary powodują elfy siedzące na klatce piersiowej śpiącego. Podobnymi stworzeniami o słowiańskim rodowodzie są: Dusiołek Leśmiana i Zmora, zwana też marą.
Najbardziej znaną baśnią o elfach jest Szewczyk i Elfy autorstwa braci Grimm. W tej historii elfy mają tylko stopę wysokości, są nagie i (podobnie jak leprechauny) robią buty. W ten sposób pomagają szewcowi. Gdy zaś szewc nagradza ich pracę ubrankami, elfy są zachwycone, zabierają rzeczy i znikają na zawsze (podobnie zachowują się skrzaty domowe w serii książek o Harrym Potterze).
Poza tym, w niemieckim folklorze osobom, które mają umrzeć ma się pojawiać elf, bądź nawet król Elfów – jak irlandzka banshee. W przeciwieństwie jednak do banshee, król elfów pojawia się wyłącznie tuż przed śmiercią, a z wyrazu jego twarzy można wyczytać, czy śmierć będzie łagodna czy bolesna. Ten aspekt legendy unieśmiertelnił Goethe w swym poemacie Król Elfów, do którego później muzykę napisał Schubert.
Mitologia irlandzka
Elfy w mitologii irlandzkiej (s.irl Síd, n.irl. Sídhe) są rasą istot nadprzyrodzonych, dość mocno odmiennych od ludzi. Istnieją różne typy sídhe, mianowicie: sluagh sídhe potrafiące latać i dowolnie zmieniać kształt elfy z orszaku Dzikiego Łowu, sídhe chodzące po ziemi w porze zmierzchu oraz sídhe strzegące lasów i jezior Irlandii i Szkocji.
Inne wierzenia
Elfy w mitologii słowiańskiej przez część badaczy utożsamiane są z rusałkami i wiłami[2]. W mitologii greckiej elfy przez część badaczy utożsamiane są z nimfami[2]. Według niektórych dzisiaj żywych tradycji elfy wyręczają Świętego Mikołaja w rozdawaniu prezentów pod choinkę lub mu w tym pomagają[3].
Elfy w fantasy
Po raz pierwszy pojawiły się w twórczości J.R.R. Tolkiena. Od tamtej pory stanowią jedną z najważniejszych ras większości światów fantasy.
Ze względu na różnice między światami, zachodzą również zasadnicze różnice w opisach elfów w różnych rzeczywistościach fantasy. Wspólne pozostają jednak przeważnie pewne elementy natury oraz wyglądu elfów:
- spiczaste uszy;
- długowieczność albo nieśmiertelność;
- związki z naturą i lasem, a zazwyczaj także morzem;
- uzdolnienia magiczne;
- piękny wygląd;
- długie włosy (najczęściej blond lub srebrzyste albo czarne);
- piękny i melodyjny głos;
- niezrównane umiejętności łucznicze;
- bardzo dobrze rozwinięte zmysły;
- w zależności od uniwersum wyróżniają się szczególnie wysokim lub niskim wzrostem.
Śródziemie
W legendarium Tolkiena elfowie[4] są jedną z najpotężniejszych ras Śródziemia i Amanu. Inna nazwa elfów to Quendi (qya. Mówiący). Zwani są też pierworodnymi Dziećmi Ilúvatara (Jego dziećmi są też ludzie, którzy pojawili się później). Nie starzeją się.
Posługują się własnymi językami, z których najbardziej znane to quenya i sindarin. Najważniejsze szczepy elfów to Calaquendi, którzy ukończyli Wielką Wędrówkę ze Śródziemia do Amanu, Sindarowie, którzy nie ukończyli Wielkiej Wędrówki oraz Moriquendi, którzy odmówili wzięcia w niej udziału. We Władcy Pierścieni ostatni z Calaquendich opuszczają Śródziemie i odpływają do Amanu.
Artemis Fowl
Według Eoina Colfera, twórcy cyklu książek Artemis Fowl, elfy to jedna z kilku (w większości magicznych) ras mieszkających w zorganizowanym społeczeństwie wiele kilometrów pod powierzchnią ziemi (pozostałe to: chochliki posiadające skrzydła, gnomy, krasnale, centaury, gobliny oraz trolle) w tajemnicy przed ludźmi. Ich technologia zdecydowanie przewyższa technologię ludzi (lasery, działa plazmowe sterowane kodem DNA itp.).
W polskim tłumaczeniu książek Colfera nazwa „wróżka” jest terminem zarezerwowanym dla wszystkich istot magicznych, zaś SKRZAT to Specjalny Korpus Rozpoznawczy do Zadań Tajemnych, elitarna jednostka SKR (Sił Krasnoludzkiego Reagowania). Elfy mają oliwkowozieloną skórę i dosyć niski wzrost (średnio 101 centymetrów). Mają też spiczaste uszy.
Posiadają następujące moce magiczne; potrafią bardzo szybko wibrować, tworząc tzw. tarczę, stając się niewidzialnymi; mogą leczyć siebie oraz inne istoty oraz posiadają zdolność mesmeryzacji (narzucania swojej woli innym istotom poprzez kontakt wzrokowy). Muszą co jakiś czas uzupełniać moc magiczną poprzez odprawienie Rytuału, polegającego na zakopaniu w ziemi żołędzia ze starego dębu rosnącego w zakolu rzeki, zerwanego podczas pełni księżyca.
Potrafią posługiwać się wszystkimi językami, ponieważ wszystkie języki świata wywodzą się z gnomickiego (tym językiem porozumiewają się istoty w podziemiu). Mimo że ewolucyjnie pochodzą od pterodaktyli, nie posiadają skrzydeł (zostały im po nich wypustki kostne na barkach). Elfy zamieszkują głównie dwie największe metropolie podziemne: Oazę oraz Atlantydę.
Unikają ludzi, wychodzą na powierzchnię rzadko i tylko pod osłoną tarczy.
Dragon Age
Elfy w serii „Dragon Age” dzieli się na dwie grupy – miejskie oraz dzikie elfy dalijskie. Po zniewoleniu przez ludzi większość elfów straciła niemal cały dorobek kulturowy swej rasy i wiodła żebracze życie w miejskich obcowiskach stworzonych przez swoich ciemiężycieli. Często spotykane są jako słudzy na zamkach. Jedynie plemiona dalijskich nomadów wciąż kurczowo trzymają się tradycji, doskonale posługują się łukiem i dochowują wierności dawnym bogom, przemierzając starodawne lasy, bo nigdzie indziej nie są mile widziane. Elfy mogą być wojownikami lub magami, jednak większość z nich trudzi się łowiectwem będącym specjalizacją w profesji łotrzyka.
Dragonlance
Elfy w świecie Dragonlance zasadniczo nie różnią się od swoich odpowiedników w innych światach fantasy. Dzielą się na Silvanesti (elfowie szlachetni), Qualinesti (odłam elfów Silvanesti, który odłączył się od nich w czasach Kith-Kanana), Kagonesti (dzikie elfy, uważane przez swoich pobratymców za niecywilizowane i barbarzyńskie), Dargonesti (Elfy głębin, zwane inaczej quoowahb [KŁO-łab], potrafią zmieniać się w delfiny) i Dimernesti (Elfy Przybrzeżne, potrafią zmieniać się w morską wydrę). Wszystkie z nich czczą bogów dobra (wyjątkiem mogą być Kagonesti wyznający neutralną Chislev i Dargonesti, które składają hołd bogom magii, ponieważ księżyce wpływają na przypływy). Każdy elf, który stanie się zły zostaje wygnany i obwołany „czarnym elfem”. Staje się wtedy wyrzutkiem i nie ma prawa powrócić do ojczyzny.
Cykl „Dziedzictwo”
Elfy z Alagaësii są w pewnej mierze podobne do elfów ze Śródziemia, ale także bardzo się od nich różnią zarówno w wymiarze psychicznym, jak i fizycznym. Wszystkie są nie tylko wegetarianami, ale też i ateistami. Ich największą słabością jest ich próżność. Kochają piękno i wszelkie jego przejawy toteż używają magii by zgodnie ze swoimi pragnieniami odmieniać wygląd swego ciała. Każdy elf wygląda tak jak chce. Zmiany te mogą wykroczyć poza zmiany czysto kosmetyczne. Mogą one zmienić anatomię swego ciała, upodobniając się w ten sposób do zwierząt. Elfy są wysokie, smukłe i o wiele silniejsze i szybsze od ludzi. Każdy z nich w przeciwieństwie do ludzi czy krasnoludów potrafi używać magii. Początkowo były one śmiertelne, ale po zawarciu paktu ze smokami który zakończył Du Fyrn Skulblaka (wojnę elfów ze smokami) magia smoków odmieniła ich. Stali się nieśmiertelni. Mogą oczywiście zginąć od broni czy trucizny, ale czas nie czyni im szkody i mogą żyć bez końca. Najstarsi przedstawiciele tej rasy mają około 2700 lat. Elfy nie praktykują małżeństwa. Żyją razem ze swoimi partnerami przez taki czas jaki oboje uznają za słuszny. Może to być zarówno 1 dzień, jak i setki lat. Wśród elfów spłodzenie i wychowanie dziecka stanowi największy dowód miłości. Elfy uważają, że wychowanie potomka jest największym zaszczytem jaki może spotkać jakąkolwiek żywą istotę. Mimo to elfom rodzi się bardzo mało dzieci. W pewnym momencie w ich stolicy będącej zarazem największym i najludniejszym miastem (Ellesmera) żyje zaledwie 2 dzieci. Większość elfów nie przepada za ludźmi. Uważają ich za słabszych i głupszych od siebie. Jednakże trzeba powiedzieć, że jest to prawda. Elfy nie potrafią zrozumieć jak ludzie są zdolni do zabijania zwierząt i jedzenia ich ciał. Nie rozumieją również dlaczego ludzie mimo braku jakichkolwiek dowodów wierzą w bogów. Elfy wierzą jedynie w to co są w stanie udowodnić. Kierują się olbrzymią liczbą zwyczajów i zachowań grzecznościowych mających uchronić je przed konfliktami. Mieszkają w puszczy Du Weldenvarden, do której przypłynęły na swoich białych okrętach ze swojej ojczystej krainy Alalei; 2783 lata temu. Ich władcami byli: Ceranthor, Tarmunora, Dellanir, Evandar, Islanzadi a obecnie jej córka Arya. Elfy inaczej postrzegają funkcję swoich władców niż ludzie. Dla nich największym obowiązkiem monarchy jest poświęcanie się dla dobra całej rasy. Powinni być oni gotowi bez wahania poświęcić swoje życie służąc swemu ludowi. Elfy nie wybierają na swoich przywódców nie umiejących poświęcić swojego życia dla dobra innych. Ojczystym językiem elfów jest pradawna mowa – język prawdy i magii. Posiada on 3 wyjątkowe cechy:
- przemawiająca nim osoba nie jest w stanie kłamać. Jeżeli spróbuje to zrobić to magia sprawi, że nie zdoła dobyć głosu i wypowiedzieć kłamstwa,
- opisuje on prawdziwą naturę rzeczy,
- dzięki niemu można używać magii.
Kroniki Spiderwick
Tu elfy są istotami kochającymi naturę; części ich ubioru stanowią np. kwiaty, liście itd.
Lineage II
W świecie tej gry komputerowej występują dwie odmiany Elfów. Pierwsza, nazywana po prostu Elfami wielbi boginię wody Evę i kocha naturę. Druga, należąca niegdyś do wyżej wymienionych, to Mroczne Elfy. Zostały wygnane za studiowanie Czarnej Magii. Po przegranej wojnie ze swymi jaśniejszymi braćmi, zostały zepchnięte pod ziemię. Ubierają się w niecodzienny sposób. Oddają cześć bogini śmierci, Shilien. ‘Mrocznymi’ zostali nazwani również z powodu koloru skóry.
Świat Dysku
W cyklu Świat Dysku Terry’ego Pratchetta elfy pojawiają się w książkach Panowie i damy (ang. Lords and Ladies), Wolni Ciut Ludzie (ang. The Wee Free Men) oraz w fabularnej części książki Nauka Świata Dysku II (The Science of Discworld II: The Globe). W przeciwieństwie do innych światów fantasy są to istoty zabijające ludzi tylko dla przyjemności (najłatwiej porównać je do drowów ze świata Forgotten Realms, które są znane ze swego okrucieństwa). Zamieszkują swój własny wszechświat, określony jako pasożytniczy, jednak w szczególnych okolicznościach (na szczęście niezbyt częstych) mają możliwość przejścia do Świata Dysku, np. gdy pojawiają się kręgi w zbożu. Boją się żelaza.
The Elder Scrolls
W świecie gier serii The Elder Scrolls elfy pojawiły się na planecie Nirn niedługo po stworzeniu śmiertelnego wymiaru – Mundus, w którym brały udział liczne zastępy Ehlnofey – Ziemskich Kości, czyli bóstw Et’Ada, które za namową Lorkhana tworzyły świat śmiertelników, co zmusiło je do zasiedlenia Nirn. Ehlnofey podzieliły się na te, które osiedliły kontynent Aldmeris i wędrowne Ehlnofey, które po zstąpieniu na Nirn rozsiały się po całej planecie. Pierwsze z nich stały się z czasem Merami (elfami), a drugie ludźmi. Jeszcze inne, na wzór Y’ffre, poświęciły resztę swych mocy w celu utworzenia praw natury. Lorkhan zyskał wśród ludzi miano boga śmiertelników, zaś u Elfów, boga-oszusta.
W świecie gier występuje dziesięć ras elfów, z czego jedna dała początek innym, które wyewoluowały zależnie od krainy, którą zamieszkały po opuszczeniu Aldmeris. Są to: Aldmerowie (Pierwotne Elfy, bezpośredni potomkowie Ehlnofey), Falmerowie (Śnieżne Elfy), Altmerowie (Elfy Wysokiego Rodu, najbardziej zbliżeni do Aldmerów), Bosmerowie (Elfy Leśne), Dunmerowie (Mroczne Elfy, wcześniej Chimerowie), Orsimerowie (orkowie), Maormerowie (Morskie Elfy), Leworęczne Elfy (mieszkańcy dawnej Yokudy), Ayleidzi (Dzikie Elfy, dawni władcy Cyrodiil) oraz Dwemerowie (Elfy Podziemne, zwane też Krasnoludami). Choć w grach „The Elder Scrolls” można wcielić się tylko w cztery rasy Elfów, tj. Altmerów, Bosmerów, Orsimerów i Dunmerów, to w różnych odsłonach można spotkać przedstawicieli innych ras:
- w The Elder Scrolls III: Morrowind bohater gracza spotyka w wątku głównym ostatniego żyjącego Dwemera – Yagruma Bagarna,
- w tej samej odsłonie serii oraz w The Elder Scrolls Online spotyka się Trójcę żywych bóstw Morrowind – Almalexię, Viveca oraz Sotha Sila. Poza tym ostatnim, Almalexia i Vivec przejawiają wciąż cechy Chimerów – Almalexia zachowała złotą skórę w całości, Vivec zaś tylko połowę, druga połowa jego ciała ma odcień, podobny do koloru skóry Dunmerów.
- w The Elder Scrolls Online gracz ma szansę na spotkanie ostatniego króla Ayleidów, Laloriarana Dynara,
- w tej samej grze można spotkać się z Maormerami, których armie napadają na południowo-zachodnie wybrzeża Tamriel,
- w dodatku Dawnguard do The Elder Scrolls V: Skyrim główny bohater spotyka dwóch braci – Arcykuratora Vyrthura i Rycerza-Paladyna Gelebora, są to jedyni znani Falmerowie, którzy nie ulegli deformacji w ślepe, goblinopodobne stworzenia i przetrwali i czas akcji gry.
W świecie gier z tej serii istnieje również ludzka rasa Bretonów, którzy są efektem krzyżowania się Altmerów z klanu Direnni z ludzkimi niewolnikami – Nedami. Pomimo wyglądu nieodróżniającego ich od innych ludzkich ras, Bretoni zawdzięczają elfiej krwi zwiększone umiejętności magiczne.
Tibia
W Tibii elfy są rasą zamieszkującą położone na północy Tibii miasto Ab’Dendriel (gr. dendron – drzewo), do którego można dostać się po zdobyciu 8 poziomu i opuszczeniu wyspy nowicjuszy (Rookagard). Elfy są skłócone z Krasnoludami zamieszkującymi Kazordoon. Prócz pokojowo nastawionych mieszkańców Ab, w Tibii można znaleźć trzy rodzaje elfów, które mogą zaatakować gracza. Są to: Elf, Elf Scout i najsilniejszy z nich Elf Arcanist. Od czasu do czasu w Shadowthorn można natknąć się na bossa elfów, Dharaliona.
WarCraft
W świecie WarCrafta występuje kilka ras elfów. W World of Warcraft są to 2 rasy grywalne, czyli Nocne Elfy, zwane Kaldorei (w języku nocnych elfów „dzieci gwiazd”), Krwawe Elfy (niegdyś zwane Wysokimi Elfami, w języku krwawych elfów który jest lekko odmienny od języka nocnych elfów Sin’dorei, czyli dzieci krwi), Elfy Piekielnej Krwi (ang. Felblood Elves, Krwawe Elfy splugawione przez wpływ demonów), Satyry (Nocne Elfy splugawione przez wpływ demonów), Nagi (wężowate istoty, niegdyś elfy, pochłonięte przez morze. Wyszły na ziemię z woli Illidana), Wretched (Krwawe oraz Wysokie Elfy które przez dłuższy czas nie miały dostępu do energii magicznej, jest to mutacja) oraz mieszańce ludzi oraz elfów.
Nocne Elfy są jedną z pierwszych ras w świecie WarCrafta, jako pierwsze zgłębiły tajniki magii, którą zaczęły praktykować w świat blisko 10 tys. lat przed wydarzeniami z pierwszej części gry. Z natury prowadzą nocny tryb życia, doskonalą się w walce na dystans używając łuków bądź glewii (dysków z trzema ostrzami wystającymi po bokach, zdolnych do odbijania się od trafionych przeciwników. Istnieje też oblężnicza wersja glewii wystrzeliwana przez maszynę wojenną na kształt balisty).
Natomiast Krwawe Elfy są potomkami Nocnych Elfów, których wygnano po Wojnie Prastarych (War of the Ancients) przepłynęły Wielkie Morze (Great Sea) i którzy przybili do brzegu wschodniego kontynentu gdzie żyli ludzie, krasnoludy oraz gnomy. Osiedlili się na północy kontynentu i założyli państwo Quel’Thalas (Quel – wysokie, Thalas – kraj, kraina) w pobliżu wysepki na której znajdowało się wielkie skupienie magicznej energii, znane później jako Sunwell (ang. Słoneczna Studnia). Z czasem ich skóra pojaśniała, upodabniając ich do ludzi.
W grze Warcraft III: Reign of Chaos królestwo zostało zaatakowane przez księcia Arthasa, w wyniku czego ostała się jedynie dziesiąta część populacji. Po ataku książę wykorzystał moce Studni do wskrzeszenia nekromanty Kel’thuzada. Czyn ten splugawił moce znajdujące się w studni i wymusił na elfach całkowite jej wygaszenie. To spowodowało odnowienie się głodu magii (dotychczas zaspokajanego przez Studnię), a następnie do uzależnienia się od energii demonów którą używano jako substytut. W wyniku wydarzeń z gry World of Warcraft: The Burning Crusade, Studnia została oczyszczona i odnowiona.
W świecie Rekishi Maho elfy są pierwszą rasą która zamieszkuje świat Monoru. Pierwszą rasą elfów na Monoru była rasą której nadano nazwę Starożytne Elfy, przez całe istnienie Monoru elfy zaczęły się zmieniać ze względu na zdolności i miejsce w którym żyły, zaczęły się zmieniać w takie rasy jak Leśne Elfy i Śnieżne Elfy oraz Mroczne Elfy, a także po zarażeniu wirusem Cienia podczas „II Wojny Cieni”, Nocne Elfy oraz Krwawe Elfy.
Warhammer
W świecie Warhammera, elfy dzielą się na cztery klany: Elfy Wysokiego Rodu (Asur) z Ulthuan, Mroczne Elfy (Druchii) zamieszkujące kontynent Naggaroth, Leśne Elfy (Asrai) z lasu Athel-Loren w Starym Świecie oraz Elfy morskie posiadające własne kolonie w miastach portowych, takich jak Marienburg.
Wiedźmin
W sadze o wiedźminie autorstwa Andrzeja Sapkowskiego elfy (s. mowa Aen Seidhe – „Lud Wzgórz” i Aen Elle – „Lud Olch”) przybyły na Kontynent kilka tysięcy lat przed wydarzeniami z Sagi na swych białych okrętach. Zastały tam gnomy (pierwsze na Kontynencie) oraz krasnoludy, które po okresie walk wycofały się w góry, Same wybudowały w miejsce siedzib krasnoludzkich swoje miasta. Około pięciuset lat przed wydarzeniami z Sagi, na kontynent przybyli ludzie i podbili obszar późniejszych północnych królestw. Elfy zmuszone były do wycofania się do górskich enklaw i lasów. W miastach umieszczane są w gettach dla nieludzi, razem z krasnoludami, gnomami i niziołkami. Jako jeden z najstarszych ludów świata, używają Starszej Mowy jako języka ojczystego. Od setek lat walczą przeciwko ludziom o wyzwolenie i niepodległość.
Są szczupłe i wysokie, mają szpiczasto zakończone uszy, duże oczy i drobne zęby. Nie posiadają kłów.
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Wojciech Górczyk, Elfy – Istoty fantastyczne w mitologii nordyckiej, „Kultura i Historia”, Wydział Kulturoznawstwa Uniwersytetu Marii Curie Skłodowskiej, 16/2009, s. 12–20. ISSN 1642-9826
- ↑ a b MITOLOGIE ŚWIATA, t. 12 – Ludy skandynawskie; Rzeczpospolita.
- ↑ Listy Mikolaja, Czym zajmują się Elfy Świętego Mikołaja?, 29 kwietnia 2016.
- ↑ Włodzimierz Gruszczyński: elfy i elfowie. [w:] Poradnia językowa [on-line]. Wydawnictwo Naukowe PWN SA. [dostęp 2014-08-04]. (pol.).