Eliasz Chaim Majzel

Eliasz Chaim Majzel

אליהו חיים מייזל

Data urodzenia	1821
Data śmierci	1 maja 1912
Miejsce pochówku	Nowy cmentarz żydowski w Łodzi
Naczelny rabin Łodzi
Okres sprawowania	1873–1912
Wyznanie	judaizm

Eliasz Chaim Majzel (ur. 1821 w Gródku, zm. 1 maja 1912 w Łodzi)^[1] – polski rabin, od 1873^[2] do śmierci naczelny rabin Łodzi^[3].

Życiorys

Urodził się w Gródku na Wileńszczyźnie. Był prawnukiem gaona Arona Szmula Kajdamowera i wnukiem po kądzieli gaona Eliezera Grajwera. Nauki pobierał w Kownie i Wołoszczynie. W wieku 17 lat został rabinem i objął urząd w rodzinnej miejscowości. Następnie, w latach 1864–1867, był rabinem w Prużanie, a w latach 1867–1873 w Łomży. W 1873 został wybrany na naczelnego rabina Łodzi^[1].

Był najdłużej pełniącym swoją funkcję rabinem w Łodzi. Za jego czasów nastąpiła rozbudowa gminnych synagog i znaczny rozwój szkolnictwa żydowskiego. Znany był z dbałości o odpowiedni poziom wykształcenia podległych sobie rabinów, a także z niezwykłej dobroczynności i działalności charytatywnej^[4]. Między innymi razem z przedstawicielami Kościoła katolickiego organizował darmowe kuchnie dla biedoty obu wyznań. Potrafił łagodzić spory pomiędzy ortodoksami i chasydami a żydami postępowymi. Cieszył się ogromną popularnością wśród łódzkiej społeczności żydowskiej. Doprowadził także do powstania szpitala żydowskiego (obecnie Szpital Kliniczny im. dr. S. Sterlinga)^[1].

Grób Eliasza Chaima Majzela

Eliasz Chaim Majzel został pochowany na nowym cmentarzu żydowskim przy ulicy Brackiej w Łodzi^[5]. Co roku w jorcajt rabina, do jego grobu pielgrzymują liczni Żydzi z całego świata^[6].

Zobacz też

• Ohel we Wrocławiu - grób Miny Ciry Majzel, żony rabina Majzla

Przypisy