Eliasz Kuziemski

Eliasz Kuziemski

Data i miejsce urodzenia	30 lipca 1922 Kuty
Data i miejsce śmierci	1 czerwca 2000 Wrocław
Zawód	aktor
Odznaczenia

Grób Eliasza Kuziemskiego

Eliasz Kuziemski, również Eliasz Oparek-Kuziemski (ur. 30 lipca 1922 w Kutach, zm. 1 czerwca 2000 we Wrocławiu) – polski aktor.

Życiorys

Karierę rozpoczął we Wrocławiu, gdzie grał w II poł. lat 40. XX w. i 50. XX w. w Teatrze Młodego Widza. W 1952 zdał aktorski egzamin eksternistyczny. W latach 1959–1964 grał w Teatrze Rozmaitości we Wrocławiu (później nazwany Wrocławskim Teatrem Współczesnym). Na krótko przeniósł się do Gdańska (Teatr Wybrzeże; 1958–1960) i do Katowic (Teatr Śląski; 1964–1965)^[1]. W 1965 roku na stałe osiadł we Wrocławiu, a miejscami w których występował był m.in. Teatr Polski we Wrocławiu i Teatr Współczesny we Wrocławiu. W wielu filmach zagrał role epizodyczne i drugoplanowe. Często był angażowany do spektakli Teatru Telewizji.

Był odznaczony odznaką „Zasłużony dla Dolnego Śląska” w 1970 i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski w 1976.

Został pochowany w Obornikach Śląskich.

Wybrana filmografia

• 1958: Pigułki dla Aurelii
• 1966–1970: Czterej pancerni i pies – Warszawiak z chrypką
• 1966: Cała naprzód ^[2] – pasażer na statku
• 1967: Sami swoi – Kokeszko
• 1967–1968: Stawka większa niż życie – major Elert
• 1968: Lalka – adwokat Krzeszowskiej
• 1969: Ostatni świadek – komendant MO
• 1969: Tylko umarły odpowie – major, dowódca Wójcika
• 1969: Znaki na drodze – kierowca Wójcik
• 1969: Sąsiedzi – lekarz
• 1969: Przygody pana Michała – członek rady wojennej w Kamieńcu
• 1971: Kardiogram – ksiądz
• 1971: Meta – dyrektor Kozłowski
• 1971: Zaraza – dyrektor szpitala zakaźnego
• 1971: Aktorka – pop
• 1972: Siedem czerwonych róż, czyli Benek Kwiaciarz o sobie i o innych – profesor Niewiadomski
• 1972: Fortuna – Sapołowicz
• 1972: Anatomia miłości – aktor
• 1974: Katastrofa – dyrektor kopalni
• 1975: Hazardziści – rzemieślnik
• 1975: Grzech Antoniego Grudy – nauczyciel
• 1977: Znak orła – Sulisław
• 1979: Gazda z Diabelnej – maszynista
• 1979–1981: Najdłuższa wojna nowoczesnej Europy – prezes prowincji poznańskiej
• 1980: Ukryty w słońcu – przyjezdny
• 1980: Panienki (film) – chory
• 1980: Misja – recepcjonista w hotelu
• 1982: Wielki Szu – prezes Franciszek Korzeń
• 1983: Dzień kolibra – instruktor modelarski
• 1983: Szkatułka z Hongkongu – recepcjonista w hotelu
• 1984: Cień już niedaleko – wiceminister
• 1984: Trapez
• 1982–1986: Blisko, coraz bliżej – zawiadowca stacji w Kirschenau
• 1985: Przyłbice i kaptury – doradca księcia Witolda
• 1985: Lubię nietoperze – komiwojażer
• 1986: Na kłopoty... Bednarski – Henryk Groshopf, właściciel sklepu z bronią
• 1987: Pociąg do Hollywood – biskup
• 1987: Cienie – ksiądz
• 1988: Rodzina Kanderów – August, górnik obsługujący windę
• 1989: Konsul – notariusz

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Eliasz Kuziemski w bazie IMDb (ang.)
• Eliasz Kuziemski w bazie Filmweb
• Eliasz Kuziemski w bazie filmpolski.pl
• Eliasz Kuziemski na zdjęciach w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”