Elizjum

Obraz Léona Baksta Elyzjum z 1906

Elizjum (także Pola Elizejskie) – w mitologii greckiej część Hadesu – podziemnego świata, przeznaczona dla dusz dobrych ludzi. Częściej jednak przedstawiana jako kraina nad Oceanem, na zachodnich krańcach świata – miejsce wiecznej szczęśliwości i wiecznej wiosny. Panował tam Kronos, syn Gai (Matki Ziemi) i Uranosa (Pana Niebios), a jednocześnie ojciec Demeter, Hestii, Hery, Hadesa, Posejdona i Zeusa.

Starożytni Grecy wyobrażali sobie życie po śmierci jako mniej ciekawe niż na Ziemi. Dusza zmarłego po przepłynięciu rzeki Styks w łodzi starca Charona, stawała przed trzema sędziami. Tam dusza była sądzona, następnie szła w jedno z trzech miejsc spoczynku wiecznego; m.in. na Elizje. Sprawiedliwi kierowali się na prawo do rzeki zapomnienia – Lete. Napiwszy się z niej wody, zapominali o ziemskim życiu. Dalej czekały już na nich Pola Elizejskie – kraj wiecznego spokoju i pośmiertnej szczęśliwości, gdzie dusze wyzbyte od wszelkich cierpień i pragnień przechadzają się po bladych łąkach, ogarnięte muzyką niewidzialnych lir.

Na polach tych rosnąć miały topole i asfodele.

W chrześcijaństwie czasem uważano Elizjum za odpowiednik Rajskiego ogrodu lub nieba.

Powiązania

Sugestie indoeuropeistów wskazują na możliwy związek etymologiczny pomiędzy greckimi (W)ēlýsion pedíon, staronordyckiego val-höll (Walhalla), ze słowiańskim Welesem, z tocharskim(A) walu – „śmierć” czy hetyckim wēllu- oznaczającym łąki w zaświatach^[1].

Zobacz też

• Tartar
• Ereb
• Folkvang
• Pola Elizejskie w Paryżu

Przypisy