Ellen Fairclough
 | |
| Data i miejsce urodzenia | 28 stycznia 1905 Hamilton |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 13 listopada 2004 Hamilton |
| p.o. Premiera Kanady | |
| Okres | od 19 lutego 1958 do 20 lutego 1958 |
| Przynależność polityczna | Progresywno-Konserwatywna Partia Kanady |
| Poprzednik | John Diefenbaker |
| Następca | John Diefenbaker |
| Minister imigracji i obywatelstwa Kanady | |
| Okres | od 12 maja 1958 do 8 sierpnia 1962 |
| Przynależność polityczna | Progresywno-Konserwatywna Partia Kanady |
| Poprzednik | Davie Fulton (p.o.) |
| Następca | Dick Bell |
| Deputowana Izby Gmin Kanady z okręgu Hamilton West | |
| Okres | od 15 maja 1950 do 7 kwietnia 1963 |
| Przynależność polityczna | Progresywno-Konserwatywna Partia Kanady |
| Poprzednik | Colin W.G. Gibson |
| Następca | Joseph Macaluso |
Ellen Louks Fairclough, od 1992 z tytułem Right Honorauble (ur. 28 stycznia 1905, zm. 13 listopada 2004[1]), działaczka polityczna Kanady, pierwsza kobieta-minister w kanadyjskim rządzie federalnym.
Życiorys
Działaczka społeczna, związana m.in. ze środowiskiem konsumenckim i skautowskim. W latach 1945-1950 zasiadała w Radzie Miasta Hamilton. Z ramienia Progresywno-Konserwatywnej Partii Kanady kandydowała w 1949 po raz pierwszy w wyborach parlamentarnych, uzyskała jednak mandat deputowanej do Izby Gmin dopiero rok później w wyborach uzupełniających. Wyróżniała się jako aktywna parlamentarzystka, w częstych (około 150 rocznie) wystąpieniach poruszając problematykę mieszkalnictwa, równouprawnienia kobiet, podatku dochodowego i walki z bezrobociem. Przeforsowała ustawę o równości płac za taką samą pracę bez względu na płeć. Brała także udział w pracach instytucji międzynarodowych, m.in. jako doradczyni delegacji kanadyjskiej w ONZ (1950) oraz przedstawicielka Kanady na Konferencji Parlamentarzystów Państw NATO w Paryżu (1955).
W czerwcu 1957 została jako pierwsza kobieta powołana w skład gabinetu federalnego (pod kierownictwem Johna Diefenbakera), obejmując tekę sekretarza stanu Kanady. W maju 1958 objęła stanowisko ministra ds. obywatelskich i imigracji, a w sierpniu 1962 funkcję Głównego Naczelnika Poczty (Postmaster General). W dniach 19-20 lutego 1958 pod nieobecność w kraju premiera Diefenbakera jako pierwsza kobieta w historii Kanady pełniła obowiązki szefa rządu. Pracę w rządzie zakończyła w kwietniu 1963 wraz z upadkiem gabinetu Diefenbakera.
W 1963 przestała również zasiadać w Izbie Gmin[1].
Jako minister ds. imigracyjnych zwalczała zjawiska rasizmu w polityce imigracyjnej, doprowadziła do złagodzenia procedury wobec uchodźców, doprowadzając w konsekwencji do znacznego zwiększenia ich liczby w Kanadzie.
W 1979 została odznaczona Orderem Kanady, otrzymała również medale jubileuszowe 100-lecia (1967) i 125-lecia Konfederacji (1992); była ponadto członkiem Tajnej Rady Królowej ds. Kanady (z tytułem Right Honorauble). 20 lutego 1978 Izba Gmin wydała specjalną uchwałę gratulacyjną za wkład Ellen Fairclough w życie polityczne Kanady.
W 1993 rekomendowała kandydaturę Kim Campbell na przywódczynię Progresywno-Konserwatywnej Partii Kanady; Kim Campbell została wkrótce pierwszą kobietą-premierem Kanady.
Ellen Fairclough zmarła na trzy miesiące przed ukończeniem 100 lat.
Przypisy
- ↑ a b The Right Hon. Ellen Louks Fairclough, P.C., C.C., O.Ont., F.C.A., M.P. (ang.). parl.ca. [dostęp 2021-08-12].
Linki zewnętrzne
Media użyte na tej stronie
Ellen Fairclough