Emanuel Mendel

Emanuel Ernst Mendel
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

28 października 1839
Bunzlau

Data i miejsce śmierci

23 czerwca 1907
Berlin-Pankow

Alma Mater

Uniwersytet Wrocławski
Uniwersytet Fryderyka Wilhelma w Berlinie

Uczelnia

Uniwersytet Fryderyka Wilhelma w Berlinie

Tablica pamiątkowa w Berlinie-Pankow

Emanuel Ernst Mendel (ur. 28 października 1839 w Bunzlau, zm. 23 czerwca 1907 w Berlinie-Pankow) – niemiecki lekarz neurolog i psychiatra, profesor na Uniwersytecie Fryderyka Wilhelma i dyrektor polikliniki w Berlinie.

Życiorys

Urodził się 28 października 1839 w Bunzlau (dzisiejszy Bolesławiec) w żydowskiej rodzinie jako syn kupca Wolfa Mendla (1808-1879) i jego żony Rosalie z domu Guhrauer[1]. Uczęszczał do gimnazjum w Legnicy, następnie studiował medycynę na Śląskim Uniwersytecie Fryderyka Wilhelma we Wrocławiu i Uniwersytecie Fryderyka Wilhelma w Berlinie. Tam ukończył studia w roku 1860. W latach 1864, 1860, 1870–1871 lekarz wojskowy[2]. W 1882 założył i wydawał Neurologisches Centralblatt, oficjalne czasopismo Berlińskiego Towarzystwa Psychiatrów i Neurologów. Jego asystentami byli między innymi Łazar Minor, Louis Jacobsohn-Lask, Hugh Talbot Patrick, Paul Schuster, Max Bielschowsky i Edward Flatau. Należał do Deutsche Fortschrittspartei. Przez dwie kadencje członek Reichstagu (od 1877 do 1881)[3]. W 1906 otrzymał tytuł tajnego radcy medycznego (Geheimer Medizinalrat). Zmarł 23 czerwca 1907 po długiej chorobie[4].

Żonaty z Susanne Lindow (lub London), mieli synów Kurta i Fritza oraz córki: Gertrud zamężną Adler i Charlotte[5].

Pochowany jest na cmentarzu w Berlinie-Wedding (Urnenfriedhof Gerichtstraße)[6].

Dorobek naukowy

Mendel jest pamiętany za wprowadzenie uzyskiwanej z australijskiej rośliny Dubosia myoporoides duboizyny do leczenia choroby Parkinsona. Mendel opowiadał się za łączeniem neurologii i psychiatrii jako dopełniających się dyscyplin. Badał też padaczkę i porażenie postępujące.

Napisał podręcznik psychiatrii Leitfaden der Psychiatrie für Studirende der Medicin (Stuttgart: Enke, 1902) przetłumaczony m.in. na angielski (A Psychological Study of Insanity for Practitioners and Students, tłum. William Christopher Krauss).

Wybrane prace

  • Die progressive Paralyse der Irren. Berlin 1880
  • Die Manie: Eine Monographie. Urban & Schwarzenberg 1881
  • Der Hypnotismus (1889)
  • Die Tabes bei weiblichen Geschlecht. Neurologisches Centralblatt 1, 19-24, 1901
  • Leitfaden der Psychiatrie für Studirende der Medicin. Stuttgart: Enke, 1902.
  • Краткое руководство к психиатрии. Перевод с немецкого В.Г. фон-Гольштейна. СПб: Практическая Медицина (В.С. Эттингер), 1904
  • Text-book of Psychiatry: A Psychological Study of Insanity for Practitioners and Students. F. A. Davis Company 1907

Przypisy

  1. ↑ Manfred Sturzbecher. Mendel, Emanuel W: Neue Deutsche Biographie Bd.: 17, Melander - Moller, Berlin, 1994 s. 39-40
  2. ↑ Jürgen Peiffer: Hirnforschung in Deutschland 1849 bis 1974: Briefe zur Entwicklung von Psychiatrie und Neurowissenschaften sowie zum Einfluss des politischen Umfeldes auf Wissenschaftler. Springer, 2004, s. 1097, seria: Schriften der Mathematisch Naturwissenschaftlichen Klasse der Heidelberger Akademie der Wissenschaften. ISBN 3-540-40690-5.
  3. ↑ Pagel JL: Biographisches Lexikon hervorragender Ärzte des neunzehnten Jahrhunderts. Berlin–Wien: 1901, s. 1115–1116.[1]
  4. ↑ Moeli C. Emanuel Mendel †. „Archiv für Psychiatrie und Nervenkrankheiten”. 43 (2), s. 818, 1907. DOI: 10.1007/BF01811994. 
  5. ↑ Bleichröder Family Trees Collection
  6. ↑ ::: Mendel ::: Entlang der Panke - Regionales aus dem alten Bezirk Pankow in Berlin, www.pankeguide.de [dostęp 2017-11-23] [zarchiwizowane z adresu 2016-12-02] (niem.).

Bibliografia

  • Ute Fleckner: Emanuel Mendel (1839-1907) : Leben und Werk eines Psychiaters im Deutschland der Jahrhundertwende : Inaugural-Dissertation. Berlin : Freie Universität Berlin, 1994

Media użyte na tej stronie