Emanuelis Zingeris

Emanuelis Zingeris

Data i miejsce urodzenia	16 lipca 1957 Kowno
Zawód, zajęcie	działacz społeczny, filolog, polityk
Alma Mater	Uniwersytet Wileński
Stanowisko	poseł na Sejm Republiki Litewskiej
Partia	Związek Ojczyzny
Odznaczenia

Emanuelis Zingeris^[1] (ur. 16 lipca 1957 w Kownie) – litewski polityk i działacz społeczny żydowskiego pochodzenia, filolog, poseł na Sejm Republiki Litewskiej.

Życiorys

Urodził się w Kownie w rodzinie litewskich Żydów^[2]. Matka była akuszerką, ojciec zaś nauczycielem. Po uzyskaniu matury w szkole średniej w Kownie podjął naukę na wydziale filologicznym Uniwersytetu Wileńskiego, który ukończył w 1981 jako magister filologii i języka litewskiego. W latach 1979–1981 pracował w Muzeum Wojskowym im. Witolda Wielkiego w Kownie, później dołączył do wykładowców katedry literatury litewskiej Uniwersytetu Wileńskiego, od 1986 prowadził zajęcia dla studentów wieczorowych Uniwersytetu Wileńskiego w Kownie. Przez krótki okres sprawował funkcję kierownika wydziału judaików Litewskiej Izby Książki (1988–1989), później stał na czele litewskiego państwowego muzeum Żydów (1989–1990).

Jest związany z litewską społecznością żydowską, przez lata był przewodniczącym jej stowarzyszenia. Do 2004 zajmował stanowisko dyrektora wileńskiego muzeum Żydów. W 1998 prezydent Valdas Adamkus powołał go na stanowisko przewodniczącego międzynarodowej Komisji ds. Zbadania Zbrodni Stalinowskich i Nazistowskich na Litwie^[3].

W wyborach z 1990 z powodzeniem kandydował do Rady Najwyższej Litewskiej SRR jako przedstawiciel Sąjūdisu w okręgu Wilno-Leszczyniaki. Był członkiem Sejmu Sąjūdisu, a także jego przedstawicielem w Argentynie^[4]. Znalazł się w gronie sygnatariuszy Aktu Przywrócenia Państwa Litewskiego z 11 marca 1990. W Sejmie stanął na czele Komisji Spraw Zagranicznych. W 1991 wszedł w skład delegacji ds. negocjacji z ZSRR. Był pomysłodawcą EIDEM, europejskiego instytutu rozproszonych mniejszości narodowych^[5]. W latach 1989–1991 należał do Litewskiej Partii Socjaldemokratycznej. Ponownie został wybrany do Sejmu w 1992, gdzie pracował w Komisji Spraw Zagranicznych, został również litewskim przedstawicielem w Zgromadzeniu Parlamentarnym Rady Europy (1993–1995). W parlamencie następnej kadencji (1996–2000) stał na czele Komisji Praw Człowieka i Obywatela, po raz kolejny reprezentował litewski parlament w Zgromadzeniu Parlamentarnym RE, gdzie wybrano go na wiceprzewodniczącego Komisji Kultury i Oświaty.

W 2000 nie uzyskał mandatu poselskiego. W 2004 powrócił do Sejmu z ramienia Związku Ojczyzny, do którego wstąpił w 1993. W 2007 był inicjatorem wspólnego uczczenia rocznicy uchwalenia Konstytucji 3 maja w parlamencie polskim i litewskim^[6]. W wyborach parlamentarnych w 2008 został ponownie posłem z listy partyjnej konserwatystów. W 2009 stanął na czele litewskiej delegacji do Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy^[7]. Został również przewodniczącym międzyparlamentarnej grupy Sejmu i Knesetu^[8]. W 2010 objął kierownictwo sejmowej Komisji Spraw Zagranicznych.

W 2012, 2016 i 2020 również uzyskiwał poselską reelekcję z ramienia Związku Ojczyzny^[9][10][11].

Mówi w języku jidysz, polskim, angielskim, niemieckim i rosyjskim. Żonaty, ma syna i córkę. Jest bratem Marka Zingerisa.

Odznaczenia

Odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim Orderu Wielkiego Księcia Giedymina, Medalem Niepodległości Litwy, Krzyżem Kawalerskim Orderem Zasługi Republiki Federalnej Niemiec, a także Krzyżem Oficerskim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej^[12].

Przypisy

Bibliografia

• Nota biograficzna na stronie Sejmu Republiki Litewskiej (lit.). [dostęp 2020-10-13].
• Karl-Markus Gauß: Niemcy na peryferiach Europy. Wędrówki przez Litwę, Spisz i brzeg Morza Czarnego. Wołowiec: Wydawnictwo Czarne, 2008, s. 27–37. ISBN 978-83-7536-026-4.