Emeric Jenei

Emeric Jenei

(c) Dan Avraham, CC BY 2.0
Data i miejsce urodzenia	22 marca 1937 Arad
Pozycja	defensywny pomocnik
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole 1950–1955 Flamura Roşie Arad 21 (2) 1957–1969 Steaua Bukareszt 254 (7) 1969–1971 Kayserispor 30 (4) W sumie: 305 (13)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1959–1964  Rumunia 12 (0)
Kariera trenerska
Lata Drużyna 1972–1973 Steaua Bukareszt, asystent 1975–1978 Steaua Bukareszt 1978–1979 Bihor Oradea 1981–1982 FCM Târgoviște 1983–1984 Steaua Bukareszt 1984–1986 Steaua Bukareszt 1986–1990 Rumunia 1991 Steaua Bukareszt 1992–1993 Węgry 1993 Videoton FC 1993–1994 Steaua Bukareszt 1995–1996 Panionios GSS 1996 Universitatea Craiova 1998–1999 Steaua Bukareszt 2000 Rumunia
Dorobek medalowy
Steaua Bukareszt złoto Puchar Mistrzów (jako trener) Sewilla 1986

Emeric Alexandru Jenei (węg. Imre Jenei, ur. 22 marca 1937 w Aradzie) – rumuński piłkarz i trener piłkarski węgierskiego pochodzenia.

Jako zawodnik i szkoleniowiec najdłużej – łącznie dwadzieścia dwa lata – związany był ze Steauą Bukareszt, z którą także odnosił największe sukcesy. W czasie kariery piłkarskiej trzykrotnie zdobył z nią mistrzostwo kraju, a jako trener dołożył kolejne pięć tytułów. Jest również twórcą największego sukcesu międzynarodowego Steauy w jej historii: w 1986 prowadzona przez niego drużyna zdobyła pierwszy (i jedyny) Puchar Europejskich Mistrzów Krajowych. Poza tym trenował inne zespoły z ligi rumuńskiej, a także z Grecji i Węgier, jednak z mniejszymi sukcesami.

Dwukrotnie – w latach 1986–1990 i w 2000 – był selekcjonerem reprezentacji Rumunii. Jego dwie kadencje wyznaczają początek i koniec najlepszego okresu drużyny narodowej w jej historii: w latach 90. piłkarze prowadzeni na boisku przez Gheorghe Hagiego, Gheorghe Popescu czy Dana Petrescu grali trzykrotnie w mistrzostwach świata (dwa razy 1/8 finału i raz ćwierćfinał) i dwukrotnie w mistrzostwach Europy (runda grupowa i ćwierćfinał). Na turniejach, na których Rumunię trenował Jenei – Mundialu 1990 i Euro 2000 – dwa razy dochodziła ona do drugiej rundy.

Jenei jest nie tylko jednym z najbardziej utytułowanych trenerów w historii rumuńskiej piłki nożnej, ale także wychowawcą wielu innych szkoleniowców, m.in. Anghela Iordănescu, Victora Piţurki i Ladislaua Bölöniego.

Kariera piłkarska

Jest wychowankiem małego klubu 7 Noiembrie Arad. Po zakończeniu II wojny światowej grał także w Flamurze Roşie Arad i Progresulu Bukareszt. W 1957 trafił do Steauy Bukareszt, w której występował przez kolejnych dwanaście lat. W tym czasie zdobył z drużyną ze stolicy Rumunii trzy tytuły mistrzowskie oraz cztery razy wygrywał w rozgrywkach o Puchar kraju. Piłkarską karierę zakończył w 1971 w tureckim Kayserisporze.

W barwach reprezentacji Rumunii rozegrał 12 meczów, m.in. w 1959 wystąpił w towarzyskim spotkaniu z Polską. Z drużyną narodową brał udział w igrzyskach olimpijskich 1964 (ćwierćfinał).

Kariera szkoleniowa

Po powrocie z Turcji rozpoczął pracę szkoleniową w Steaule Bukareszt, najpierw jako asystent Gheorghe Constantina. W 1975 został pierwszym trenerem; w pierwszym sezonie prowadzony przez niego zespół zajął piąte miejsce w Divizii A, ale już rok później zdobył – pierwsze od ośmiu lat – mistrzostwo kraju. W 1978 powtórzył ten wynik, ale mimo to Jenei po zakończeniu rozgrywek musiał ustąpić miejsca wracającemu do Steauy Constantinowi.

W Steaule Jenei pracował jeszcze pięciokrotnie, łącznie jako trener spędził w tym klubie dziewięć sezonów. Najbardziej owocny był ten, w którym drużyna, w której grali wówczas m.in. Helmuth Duckadam, Adrian Bumbescu, Victor Piţurcă, Ladislau Bölöni i Marius Lăcătuş, zdobyła niespodziewanie pierwszy (i jedyny) w historii Puchar Europejskich Mistrzów Krajowych (1985/1986). Po drodze Steaua pokonała drużyny mistrzów Danii, Węgier, Finlandii, Belgii, a w finale – po rzutach karnych (0:0, k. 2:0) – prowadzoną przez Terry'ego Venablesa FC Barcelonę. W tym samym czasie Jenei wywalczył także dwa tytuły mistrza kraju; łącznie w ciągu całej kariery zdobył ich pięć.

Dwukrotnie – od 1986 do 1990 i w 2000 – był selekcjonerem reprezentacji Rumunii. W czasie pierwszej kadencji zastąpił Mirceę Lucescu i – mimo iż przegrał eliminacje do Euro 1988 (w grupie kwalifikacyjnej o jeden punkt Rumunów wyprzedziła Hiszpania) – to utrzymał stanowisko i niedługo potem wywalczył pierwszy od dwudziestu lat awans do mistrzostw świata. Na samym Mundialu – po zwycięstwie nad ZSRR (2:1) i remisie z Argentyną (1:1) – Rumuni dotarli do 1/8 finału, w którym ulegli po rzutach karnych Irlandii (0:0, k. 4:5). To w reprezentacji Jeneia kariery zaczynali przedstawiciele pokolenia graczy urodzonych w drugiej połowie lat 60., najlepszego w historii futbolu rumuńskiego: Gheorghe Hagi, Florin Răducioiu, Gheorghe Popescu i Ioan Lupescu.

Wynik z Mundialu Jenei powtórzył dziesięć lat później na Euro 2000. Po raz drugi został selekcjonerem przypadkowo; miesiąc po awansie do mistrzostw przeciwko ówczesnemu trenerowi Victorowi Piţurce zbuntowała się grupa starszych zawodników. Jej lider, Gheorghe Hagi, przedstawił kierownictwu federacji ultimatum: odejdzie albo Piţurcă albo on^[1]. Zwolniono więc szkoleniowca, a na jego miejsce powołano 63-letniego Jeneiego. Na mistrzostwach Rumuni, znów prowadzeni na boisku przez Hagiego i Popescu, wygrali z Anglią (3:2), zremisowali z obrońcami trofeum Niemcami (1:1) i przegrali z Portugalią (0:1), dzięki czemu wywalczyli awans do drugiej rundy. Tam zbyt mocni okazali się późniejsi wicemistrzowie Europy, Włosi (0:2).

W czasie swojej trwającej prawie trzydzieści lat kariery szkoleniowej Jenei pracował także w Grecji i na Węgrzech. W tym ostatnim kraju także pełnił obowiązki selekcjonera reprezentacji, jednak mniej skutecznie niż w Rumunii. Z drużyną narodową Węgier rozpoczął eliminacje do Mundialu 1994, ale jego podopieczni potrafili wygrać tylko z Luksemburgiem (3:0). W pozostałych meczach kwalifikacji zremisowali z Grecją (0:0) oraz przegrali spotkania z Islandią (1:2) i rewanż z Grekami (0:1)^[2]. Jenei został zwolniony w marcu 1993. Jego następcą został Ferenc Puskás.

Po Euro 2000, zgodnie z wcześniejszymi zapowiedziami, podał się do dymisji oraz ogłosił zakończenie kariery szkoleniowej. Później był prezesem klubu Bihor Oradea oraz pracował w Rumuńskim Związku Piłki Nożnej jako dyrektor techniczny reprezentacji.

Sukcesy

Przypisy