Emil Bobrowski

Emil Bobrowski

Data i miejsce urodzenia	18 kwietnia 1876 Niepołomice
Data i miejsce śmierci	12 kwietnia 1938 Kraków
Senator IV kadencji (II RP)
Okres	od 1935 do 1938
Odznaczenia

Emil Zygmunt Wiktor Bobrowski (ur. 18 kwietnia 1876 w Niepołomicach^[1], zm. 12 kwietnia 1938 w Krakowie) – pułkownik lekarz Wojska Polskiego, działacz socjalistyczny. W latach 1885–1919 w Polskiej Partii Socjaldemokratycznej (PPSD) (w latach 1904–1913 sekretarz Komitetu Wykonawczego partii), później w okresie 1919–1930 w Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS), od 1930 w Bezpartyjnym Bloku Współpracy z Rządem (BBWR), komisarz Wojsk Polskich w Jędrzejowie w sierpniu 1914 roku^[2].

Życiorys

Lekarze I Brygady Legionów Polskich. U góry w środku dr Emil Bobrowski. Pod nim dr Ryszard Zacharski

Urodził się w rodzinie Leopolda i Anny z Gessnerów^[1]. Jego pradziadek – Szymon służył w wojsku napoleońskim. Ukończył szkoły w Krakowie^[1] i Wiedniu. Dyplom doktora medycyny uzyskał na Uniwersytecie Jagiellońskim w 1901. W 1901 ożenił się z Bronisławą Szrejber^[1]. Po wstąpieniu do PPSD był m.in. prezesem Towarzystwa Domu Robotniczego w Podgórzu (od 1907), radnym miejskim Podgórza (od 1908), lekarzem naczelnym Kasy Chorych w Podgórzu (od 1907), prezesem Związku Strzeleckiego w Podgórzu (od 1913) i wiceprezesem Towarzystwa Uniwersytetu Ludowego im. Adama Mickiewicza.

W 1913 został posłem do parlamentu austriackiego, był także przedstawicielem PPSD w Komisji Tymczasowej Skonfederowanych Stronnictw Niepodległościowych.

Od 7 sierpnia 1914 do 1 września 1917 w Legionach Polskich służył jako oficer-lekarz. Był komisarzem Polskiej Organizacji Narodowej w 1914 roku^[3]. Początkowo był komisarzem Legionów w Jędrzejowie i Słomnikach, później lekarzem batalionowym, lekarzem pułkowym 4 pułku piechoty, szefem sanitarnym c. i k. Komendy Grupy Legionów Polskich w Kozienicach i Dęblinie, a później w c. i k. Komendzie Legionów Polskich w Warszawie. Od 1916 – radny Krakowa. Był pracownikiem Komisji Kas Chorych Tymczasowej Rady Stanu^[4]. W latach 1917–1918 był członkiem Naczelnym Komitecie Narodowym i Polskiej Komisji Likwidacyjnej.

W Wojsku Polskim został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów rezerwowych sanitarnych, grupa lekarzy. W 1923 posiadał przydział do 5 batalionu sanitarnego w Krakowie^[5].

Bobrowski był posłem na Sejm w od 1919 do 1929^[1]. W 1923, podczas wypadków krakowskich, mediował ze strajkującymi robotnikami. Na wniosek posłów prawicy, został pozbawiony immunitetu poselskiego i stanął przed sądem. Został uniewinniony.

Po wstąpieniu do PPS, zasiadał w Centralnym Komitecie Wykonawczym partii (lata 1924–1925), a w 1928 był wiceprzewodniczącym Rady Naczelnej ugrupowania.

W latach 1930–1938 senator III i IV kadencji z listy BBWR. Członek Zarządu Okręgu Kraków Związku Legionistów Polskich w 1936 roku^[6].

W 1935 był członkiem krakowskiej loży wolnomularskiej Przesąd Zwyciężony^[7].

Zmarł 12 kwietnia 1938 w Krakowie^[8]. Pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie (kw. HD, rząd płd.)^[9].

Grób Emila Bobrowskiego na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari – 1922^[10],
• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski – 1938, pośmiertnie^[11],
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski^[10],
• Krzyż Niepodległości – 1931^[10],
• Krzyż Walecznych dwukrotnie^[10],
• Odznaka „Za wierną służbę”.

Przypisy

Bibliografia

• Parlament Rzeczypospolitej Polskiej 1919–1927. Warszawa: 1928.
• Wiktor Krzysztof Cygan: Słownik biograficzny oficerów Legionów Polskich. Warszawa: „Gryf”, 1992, s. 16-17. ISBN 83-85209-08-5.

Linki zewnętrzne

• Publikacje Emila Bobrowskiego w serwisie Polona.pl