Emil Franciszek Mecnarowski
 | |
 generał brygady | |
| Data i miejsce urodzenia | 10 maja 1879 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 21 lipca 1968 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  _4r_BAR.svg){kind=small}     | |
.JPG)
Emil Franciszek Mecnarowski (ur. 10 maja 1879 w Krakowie, zm. 21 lipca 1968 w Warszawie) – doktor praw, generał brygady Wojska Polskiego.
Życiorys
Emil Franciszek Mecnarowski urodził się 10 maja 1879 roku w Krakowie, w rodzinie Aleksandra, inżyniera kolejowego, i Józefy z Węgierkiewiczów (zm. 1939). W 1898 roku ukończył gimnazjum w rodzinnym Krakowie, a w 1903 roku studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim. W czasie studiów działał w Związku Strzeleckim.
W latach 1914–1917 służył w 1 pułku ułanów Legionów Polskich. Od 5 lutego do 31 marca 1917 roku był słuchaczem kawaleryjskiego kursu oficerskiego przy 1 pułku ułanów w Ostrołęce. Kurs ukończył z wynikiem dobrym. Posiadał wówczas stopień wachmistrza[1]. 24 kwietnia 1917 został przydzielony do Sądu Polowego Legionów Polskich i awansowany na chorążego w korpusie oficerów kancelaryjnych[2]. Potem w sądownictwie Tymczasowej Rady Stanu i w konspiracyjnej Polskiej Organizacji Wojskowej. W listopadzie 1918 roku kierował akcją rozbrajania Niemców w Sosnowcu. Wyznaczony na komendanta miasta Sosnowiec.
Od lutego 1919 roku pełnił służbę w sądownictwie Wojska Polskiego. Był podprokuratorem Naczelnego Sądu Wojskowego. W lipcu 1919 roku został wyznaczony na stanowisko szefa Sekcji 2 Ustawodawczej w Oddziale VI Prawnym Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych. Na tym stanowisku 29 maja 1920 roku został zatwierdzony w stopniu pułkownika Korpusu Sądowego ze starszeństwem z dniem 1 kwietnia 1920, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich. Następnie pełnił służbę na stanowisku szefa wydziału w Departamencie IX Sprawiedliwości Ministerstwa Spraw Wojskowych. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 9. lokatą w korpusie oficerów sądowych[3]. Później został zastępcą szefa Departamentu Sprawiedliwości Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie.
16 marca 1927 roku Prezydent RP Ignacy Mościcki nadał mu stopień generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 i 20. lokatą w korpusie generałów[4]. 27 stycznia 1930 roku Prezydent RP mianował go sędzią Najwyższego Sądu Wojskowego w Warszawie[5]. Z dniem 15 października 1930 roku Prezydent RP mianował go prezydentem Najwyższego Sądu Wojskowego w Warszawie[6]. W 1938 roku został przeniesiony w stan spoczynku.
Na emeryturze osiadł w Warszawie. Po wojnie żył z korepetycji. Był naukowcem amatorem w dziedzinie muzykologii.
Od 24 czerwca 1934 jego żoną była Zofia Milsten (1899–1979)[7], urzędniczka Najwyższego Sądu Wojskowego. Dzieci nie mieli.
Zmarł w Warszawie. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 44-6-29)[8].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1928)[9]
- Krzyż Niepodległości (2 sierpnia 1931)[10]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
- Złoty Krzyż Zasługi
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Odznaka „Za wierną służbę”[11]
Zobacz też
Przypisy
- ↑ CAW ↓, sygn. I.120.1.125 s. 11.
- ↑ Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917), Warszawa 1917, s. 73.
- ↑ Rocznik oficerski 1923 s. 25, 1089.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 19 marca 1927 roku, s. 91.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 29 stycznia 1930 roku, s. 31.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 1.
- ↑ Emil Franciszek Mecnarowski, Sejm-Wielki.pl [dostęp 2022-06-12].
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: REDULSCY, TUSZEWSCY, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [online] [dostęp 2020-01-14].
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 630 „za zasługi na polu ustawodawstwa i organizacji sądownictwa wojskowego”.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 178, poz. 260 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Na podstawie zdjęcia [1].
![[1]](https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Emil_Franciszek_Mecnarowski_(-1928).jpg){kind=link}
Bibliografia
- Komenda Legionów (Dowództwo Polskiego Korpusu Posiłkowego). Centralne Archiwum Wojskowe. [dostęp 2017-11-07].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
- Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918–1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.
- Henryk Piotr Kosk: Generalicja polska. Popularny słownik biograficzny. T. 2 M–Ż. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 2001. ISBN 83-87103-81-0.
Media użyte na tej stronie
.png)
Lesser coat of arms of the Austrian Empire form the Congress of Vienna in 1815 until the Austro-Hungarian Compromise of 1867. It then represented the Cisleithanian territories of Austria-Hungary in the Reichsrat until 1915.
It shows the arms of Habsburg-Lorraine encircled by the chain of the Order of Golden Fleece, surmounted on the crowned Austrian imperial double-headed eagle clutching in its claws the Imperial orb, sceptre and sword, with the Imperial Crown of Rudolf above.
After 1915 the inescutcheon only displayed the red-white-red arms of Austria.
Naramiennik generała brygady Wojska Polskiego (1919-39).
Autor: Mateusz Opasiński, Licencja: CC BY-SA 3.0
Grób gen. Emila Franciszka Mecnarowskiego na Starych Powązkach w Warszawie
General Emil Mecnarowski