Emil Kaliński

Emil Kaliński

pułkownik łączności
Data i miejsce urodzenia	17 października 1890 Łódź, Królestwo Polskie
Data i miejsce śmierci	26 czerwca 1973 Łódź, Polska
Przebieg służby
Lata służby	1914–1937
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	1 Grupa Łączności
Stanowiska	dowódca grupy
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Późniejsza praca	Ministerstwo Poczt i Telegrafów
Odznaczenia

Emil Kaliński

Data i miejsce urodzenia	17 października 1890 Łódź
Data i miejsce śmierci	26 czerwca 1973 Łódź
Minister Poczt i Telegrafów
Okres	od 15 kwietnia 1933 do 30 września 1939
Poprzednik	Ignacy Boerner
Następca	Mieczysław Thugutt

Grób Emila Kalińskiego na Starym Cmentarzu w Łodzi

Emil Kaliński (ur. 17 października 1890 w Łodzi, zm. 26 czerwca 1973 tamże) – inżynier, pułkownik łączności Wojska Polskiego, minister poczt i telegrafów, senator w II RP.

Życiorys

Maturę uzyskał w gimnazjum w Lublinie. Początkowo studiował na Politechnice Lwowskiej, a następnie w Wiedniu. Studia ukończył jednak dopiero w 1922, uzyskując w Politechnice Lwowskiej dyplom inżyniera elektrotechnika. W sierpniu 1914 wstąpił w szeregi Legionów. W trakcie służby był zastępcą szefa łączności w Komendzie Legionów, a także referentem telefonicznym w dowództwie I Brygady. Po kryzysie przysięgowym powrócił do Łodzi i pracował zawodowo.

Do Wojska Polskiego wstąpił ochotniczo w listopadzie 1918. W latach 1919–1921 brał udział w wojnie z bolszewikami jako szef łączności Frontu Litewsko-Białoruskiego, a w czasie Bitwy Warszawskiej szef służby łączności sztabu Naczelnego Wodza.

Po zakończeniu wojny pełnił służbę w Naczelnym Dowództwie WP. W latach 1920–1922 był organizatorem Wojsk Łączności na terenie Okręgu Generalnego „Łódź”. Od 1922 zajmował stanowisko szefa Wydziału Wojsk Łączności Departamentu VI Technicznego Ministerstwa Spraw Wojskowych. W 1924 był oficerem nadetatowym pułku radiotelegraficznego w Warszawie^[1]. 26 lipca 1926, po przewrocie majowym, objął obowiązki komendanta Obozu Szkolnego Wojsk Łączności w Zegrzu i sprawował je do 1 października 1927. W latach 1927–1933 pełnił służbę w Departamencie VI Inżynierii MSWojsk., a później był dowódcą 1 Grupy Łączności w Warszawie. Od 16 listopada do 31 grudnia 1932 przydzielony został na stanowisko kierownika III pięciomiesięcznego kursu informacyjnego dla oficerów sztabowych łączności przy Ministerstwie Poczt i Telegrafów z równoczesnym pełnieniem swoich obowiązków służbowych. Od 1 stycznia do 15 kwietnia 1933 przydzielony został do dyspozycji ministra poczt i telegrafów. Z dniem 15 kwietnia 1933 przeniesiony został w stan nieczynny, bez prawa do poborów ^[2]. Tego samego dnia, po śmierci Ignacego Boernera, Prezydent RP mianował go ministrem poczt i telegrafów^[3].

W V kadencji był senatorem powołanym przez Prezydenta RP^[4].

Urząd ministra poczt i telegrafów sprawował w pięciu kolejnych gabinetach. W 1937 został przeniesiony w stan spoczynku^[5]. Od września 1939 do września 1944 internowany wraz z rodziną w Băile Herculane w Rumunii^[6]. Po wojnie powrócił do Polski i zamieszkał w Łodzi. Został pochowany na Starym Cmentarzu w Łodzi (kwatera 5-6-10, przy alei głównej).

Awanse

• chorąży – 28 kwietnia 1916
• podporucznik – 1 grudnia 1916
• porucznik – ?
• kapitan – ?
• major – 3 maja 1922 zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919
• podpułkownik – 31 marca 1924 ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 2 lokatą w korpusie oficerów zawodowych łączności
• pułkownik – 1939 (?) ze starszeństwem z 1 stycznia 1935 i 1. lokatą w korpusie oficerów łączności, grupa liniowa^[7][8]

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Niepodległości (24 października 1931)^[9]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1928)^[10]
• Krzyż Walecznych (dwukrotnie)
• Złoty Krzyż Zasługi
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Medal Pamiątkowy 1918–1928 (Łotwa)^[11]

Przypisy

Źródła i bibliografia

• Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917), Warszawa 1917, s. 47.
• Rocznik Oficerski 1924, s. 21, 880, 884.
• Rocznik Oficerski 1928, s. 615, 620.
• Rocznik Oficerski 1932, s. 267, 503.
• Piotr Stawecki, O dominacji wojskowych w państwowym aparacie cywilnym w Polsce w latach 1926–1939, Wojskowy Przegląd Historyczny Nr 3 (35), Warszawa 1965, s. 328–346.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
• Felicjan Sławoj Składkowski, Nie ostatnie słowo oskarżonego, Warszawa 2003, ISBN 83-88736-32-9