Emil Maurice

Emil Maurice

(c) Bundesarchiv, Bild 146-1980-073-19A / Hoffmann / CC-BY-SA 3.0
Data i miejsce urodzenia	19 stycznia 1897 Westermoor
Data i miejsce śmierci	6 lutego 1972 Monachium
Zawód, zajęcie	zegarmistrz, żołnierz, działacz partyjny, kierowca, członek organizacji paramilitarnych
Odznaczenia

Osadzeni po puczu monachijskim w więzieniu Landsberg, od lewej: Adolf Hitler, Emil Maurice, Hermann Kriebel, Rudolf Hess, Friedrich Weber, 1924

Emil Maurice (ur. 19 stycznia 1897 w Westermoor, zm. 6 lutego 1972 w Monachium) – niemiecki zegarmistrz, jeden z pierwszych członków Narodowosocjalistycznej Niemieckiej Partii Robotników (NSDAP) i bliski współpracownik Adolfa Hitlera, z którym przyjaźnili się przynajmniej od 1919, dowódca Sturmabteilung (SA).

Życiorys

W czasie I wojny światowej był żołnierzem oddziału artylerii przeciwlotniczej. W latach 1919-1920 był członkiem freikorpsu „Oberland”. Związał się z Hitlerem i został jego ochroniarzem oraz kierowcą^[1]. Od 1919 był w Niemieckiej Partii Robotników (DAP) – członek nr 594, następnie w NSDAP^[2]. Był karany za zdefraudowanie pieniędzy^[3].

Wraz z założeniem w 1920 dla ochrony partyjnych spotkań Ordentruppe, szybko przekształconych w Saalschutz (Straż sal), Maurice został ich dowódcą^[4]. Organizacja przeszła swój „chrzest bojowy” 4 listopada 1921 w monachijskiej piwiarni Hofbräuhaus, gdzie podczas bijatyki Maurice został ciężko ranny. W październiku 1922 był przy Hitlerze w Coburgu, gdy SA-mani sterroryzowali miasto będące od dawna twierdzą lewicy^[5]. W 1923 Maurice został dowódcą nowo powołanej Stabswache – specjalnej kompanii mającej za zadanie strzec Hitlera na imprezach i zlotach nazistów, przemianowanej wkrótce na Stosstrupp Adolf Hitler^[6].

W listopadzie 1923 wziął z Hitlerem udział w nieudanym zamachu stanu – puczu monachijskim, po którym został skazany na pozbawienie wolności i odbywał karę z Hitlerem w więzieniu Landsberg^[7]. Tam pełnił funkcję sekretarza Hitlera, jednak wkrótce zastąpił go Rudolf Heß^[8]. W 1925, dwa lata po puczu, Emil Maurice i Adolf Hitler reaktywowali Stosstrupp Adolf Hitler, jako Schutzstaffel (SS). W tym okresie Hitler został członkiem SS nr 1, a Emil Maurice nr 2. W nowej organizacji Maurice został SS-Führerem, jednakże dowództwo nad SS objął Julius Schreck – pierwszy Reichsführer-SS.

Miał romans z siostrzenicą Hitlera, Geli Raubal^[7] (zmarłą w 1931), z którą chciał się zaręczyć^[9], dlatego na pewien czas stracił przychylność zazdrosnego Hitlera^[8].

Kiedy w 1932 SS zostało zreorganizowane i zaczęło się rozszerzać, Maurice został starszym oficerem SS i w końcu otrzymał (30 stycznia 1939) awans do rangi SS-Oberführera. Mimo że nigdy nie otrzymał najwyższego dowództwa w SS, zachował status twórcy tej organizacji. Heinrich Himmler, który ostatecznie został przywódcą SS, miał 168. numer członkowski. Jego powolna kariera w SS po tym, jak Himmler został Reichsführerem-SS, jest uważana przez historyków za dowód, że Himmler podejrzewał go o żydowskie pochodzenie. Usiłował on nawet doprowadzić do usunięcia Maurice'a z SS, ale Hitler nie zgodził się na to^[10]. W 1934 osobistym kierowcą Hitlera został Erich Kempka.

Maurice uczestniczył w nocy długich noży (29 na 30 czerwca 1934). Oprócz tego prowadził sklep z zegarkami, był posłem do Reichstagu oraz wiceprezesem regionalnej izby handlowej. 11 maja 1935 zawarł związek małżeński. Od stycznia 1940 do października 1942 był oficerem Luftwaffe^[10]. Po wojnie został skazany na cztery lata pobytu w obozie pracy^[8]. Zmarł w 1972 i został pochowany na Cmentarzu Północnym w Monachium^[11].

Przypisy