Emil Nikodemowicz
| |||
| Data i miejsce urodzenia | 14 czerwca 1929 Lwów | ||
| Data i miejsce śmierci | 3 czerwca 2013 Bytom | ||
| Obywatelstwo | Polska | ||
Emil Nikodemowicz (ur. 14 czerwca 1929 we Lwowie, zm. 3 czerwca 2013 w Bytomiu[1]) – polski hokeista, trener hokejowej reprezentacji Polski (1982–1984 i 1989–1990) oraz klubów polskiej Ekstraligi.
Życiorys
Od 1946 do 1949 był zawodnikiem Polonii Bytom, następnie występował w Piaście Cieszyn (1949-1952), OWKS Kraków (1952-1954), ponownie Piaście Cieszyn (1954-1956), Górniku Katowice (1956/1957) i ponownie Polonii Bytom (1957-1960). W 1953 wystąpił dwukrotnie w reprezentacji Polski seniorów, był też brązowym medalistą Akademickich Mistrzostw Świata w 1953.
Po zakończeniu kariery zawodniczej został trenerem Polonii Bytom (1961/1962), od 1962 do 1977 prowadził drużynę Baildonu Katowice, równocześnie był II trenerem reprezentacji Polski w latach 1968-1969 (ze Zdzisławem Masełko) i 1975-1977 (z Józefem Kurkiem - m.in. na mistrzostwach świata w 1976 w katowickim "Spodku"). W 1978 został trenerem Polonii Bytom, występującej wówczas w II lidze, a w 1981 wprowadził ją do I ligi. Z bytomskim klubem zdobył cztery tytuły mistrza Polski (1984, 1986, 1988, 1989), dwa tytuły wicemistrzowskie (1983, 1987) oraz wystąpił w finale Pucharu Europy (1985). Równocześnie był II trenerem reprezentacji narodowej (1976 z Józefem Kurkiem[2], 1979-1980 - z Czesławem Borowiczem, m.in. na zimowych igrzysk olimpijskich w Lake Placid w 1980) oraz I trenerem tej reprezentacji (1982-1984 - m.in. na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w Sarajewie (1984). W sezonie 1984/1985 był trenerem II-ligowej drużyny niemieckiej EC Braunlage, w sezonie 1990/1991 Zagłębia Sosnowiec, w latach 1994-1996 ponownie Polonii. W latach 1989-1990 prowadził I reprezentację Polski, w 1993 reprezentację młodzieżową (m.in. na mistrzostwach świata).
W 2000 został odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi za zasługi w działalności na rzecz rozwoju kultury fizycznej i sportu)[3]. Honorowo prowadził drużynę gwiazd Polonii Bytom podczas "Meczu Gwiazd 2004" w Bytomiu 30 października 2004.
Ostatnie lata życia spędził w Bytomiu, gdzie zmarł 3 czerwca 2013[4]. 8 czerwca 2013 został pochowany na Cmentarzu Mater Dolorosa w Bytomiu[5].
Hokeistą i trenerem był także jego brat Tadeusz Nikodemowicz, który pomagał mu w prowadzeniu Polonii Bytom (w latach 1978-1989) i jako II trener reprezentacji Polski seniorów (1989-1990).
Przypisy
- ↑ PAP, Zmarł Emil Nikodemowicz, były trener polskich hokeistów, sport.interia.pl, 4 czerwca 2013 [dostęp 2013-06-04] (ang.).
- ↑ Po raz drugi 6:4 dla polskich hokeistów. „Nowiny-Stadion”, s. 1, Nr 15 z 12 kwietnia 1976.
- ↑ M.P. z 2001 r. nr 4, poz. 74.
- ↑ Emil Nikodemowicz nie żyje (pol.). bytomski-hokej.pl, 2013-06-04. [dostęp 2013-06-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-11-09)].
- ↑ Ostatnie pożegnanie Legendy (pol.). bytomski-hokej.pl, 2013-06-06. [dostęp 2013-06-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-11-09)].
Linki zewnętrzne
- Władysław Zieleśkiewicz Historia polskiego hokeja, wyd. PZHL, Krynica-Zdrój 2006 (tam nota biograficzna)
| Bramkarze | |
|---|---|
| Obrońcy | |
| Napastnicy | |
| Trener |
|
| Bramkarze | |
|---|---|
| Obrońcy | |
| Napastnicy | |
| Trener |
|
| Bramkarze | |
|---|---|
| Obrońcy | |
| Napastnicy | |
| Trener |
| Bramkarze | |
|---|---|
| Obrońcy | |
| Napastnicy | |
| Trener |
Media użyte na tej stronie
Pictograms of Olympic sports - Ice hockey
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
