Emil Sajfutdinow

Emil Sajfutdinow

Pełne imię i nazwisko	Emil Damirowicz Sajfutdinow
Data i miejsce urodzenia	26 października 1989 Saławat
Informacje klubowe
Klub	liga polska: KS Toruń (zawieszony) liga rosyjska: Turbina Bałakowo
Kariera seniorska
Lata Klub Liga rosyjska 2005 Mega-Łada Togliatti 2007–2008 Mega-Łada Togliatti 2009–2012 Turbina Bałakowo 2013–2014 Saławat Saławat 2018– Turbina Bałakowo Liga polska 2006–2012 Polonia Bydgoszcz 2013 Włókniarz Częstochowa 2014 KS Toruń 2015–2021 Unia Leszno 2022– KS Toruń (zawieszony z powodu wykluczenia Rosji z FIM) Liga szwedzka 2007–2008 Masarna Avesta 2009–2010 Piraterna Motala 2012 Elit Vetlanda 2013 Indianerna Kumla 2014–2016 Elit Vetlanda 2017 Piraterna Motala Liga duńska 2009–2010 Sønderjylland Elite Speedway Liga ukraińska 2010 Turbina Bałakowo Liga angielska 2011 Coventry Bees Liga czeska 2011 AK Slaný
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja 2007– Rosja
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Rosja Mistrzostwa świata złoto 2018 drużynowo złoto 2019 drużynowo złoto 2020 drużynowo brąz 2009 indywidualnie brąz 2012 drużynowo brąz 2017 drużynowo brąz 2019 indywidualnie brąz 2021 indywidualnie Mistrzostwa Europy złoto 2014 indywidualnie złoto 2015 indywidualnie Mistrzostwa świata juniorów złoto 2007 indywidualnie złoto 2008 indywidualnie

Sajfutdinow w 2009 roku podczas spotkania z toruńskim Unibaksem

Emil Damirowicz Sajfutdinow, ros. Эмиль Дамирович Сайфутдинов (ur. 26 października 1989 w Saławacie^[1]) – rosyjski żużlowiec pochodzenia tatarskiego, od 2009 r. ma również obywatelstwo Polskie^[2]. Trzykrotny zwycięzca Speedway of Nations z reprezentacją Rosji (2018, 2019 i 2020). Brązowy medalista Grand Prix na żużlu w sezonach 2009, 2019 i 2021 – jest jednym z nielicznych zawodników, którzy zdobywali medal IMŚ na żużlu w trzech różnych dekadach.

W zawodach indywidualnych startuje z numerem 89^[3].

Kariera

Do 2008

W lidze rosyjskiej zadebiutował w 2005 roku w barwach klubu Mega–Łada Togliatti. Pierwszy sezon startów zakończył ze średnią biegową wynoszącą 2,271^[4], a jego drużyna wygrała całe rozgrywki. W lidze polskiej startuje od 2006 r., a do startów w Polonii Bydgoszcz polecił go Andreas Jonsson, który podczas jednego z meczów w lidze rosyjskiej miał poważne trudności, aby wyprzedzić młodego Rosjanina (ostatecznie spowodował jego upadek – za co niesłusznie z biegu wykluczony został Sajfutdinow – i to spowodowało, że zapamiętał jego nazwisko)^[5]. Od sezonu 2007 do 2012 w Polonii Bydgoszcz startował na kontrakcie zawodowym, a jego menedżerem był Bogdan Sawarski (były prezes BTŻ Polonia, obecnie niezwiązany z władzami bydgoskiego żużla), a mechanikiem Tomasz Suskiewicz (były mechanik m.in. Tony Rickardssona i Tomasza Golloba). Po przejściu do polskiego klubu nie mógł porozumieć się z macierzystą Mega-Łada Togliatti. Zaowocowało to jego absencją w rozgrywkach międzynarodowych, a także brakiem możliwości obrony tytułu indywidualnego mistrza Rosji juniorów. Do rosyjskiej ligi powrócił po rocznej przerwie w 2007. W tym samym roku pierwszy raz w karierze reprezentował Rosję w drużynowym pucharze świata^[6].

9 września 2007 na torze w Ostrowie Wielkopolskim zdobył tytuł Indywidualnego Mistrza Świata Juniorów. W trakcie zawodów dwukrotnie pobił rekord ostrowskiego toru (64,18 s).

5 października 2008 na torze w Pardubicach obronił tytuł Indywidualnego Mistrza Świata Juniorów jako pierwszy w historii.

Lata 2009–2012

25 kwietnia 2009 w debiucie wygrał turniej Grand Prix w Pradze, zostając drugim w historii żużlowcem (po Tomaszu Gollobie), któremu udało się tego dokonać^[7]. Jednocześnie został najmłodszym stałym żużlowcem cyklu GP (mając w chwili pierwszego startu w zawodach 19 lat i 181 dni). W marcu 2009 żużlowiec otrzymał polskie obywatelstwo^[8]. Rok później zdobył też polską licencje żużlową. Nie miało to jednak żadnego wpływu na kraj, który reprezentował w zawodach międzynarodowych – cały czas występuje w nich jako Rosjanin.

Z reprezentacją Rosji zajął trzecie miejsce w drużynowym pucharze świata 2012. Sajfutdinow zdobył 17 punktów będąc tym samym niekwestionowanym liderem swojej drużyny^[9]. Był to pierwszy medal DMŚ dla tego kraju od czasów Związku Radzieckiego. Po sezonie 2012 po raz pierwszy zmienił klub w polskiej lidze. Po 7 latach reprezentowania drużyny z Bydgoszczy podpisał roczny kontakt z Włókniarzem Częstochowa. Wraz ze swoim rodakiem Grigorijem Łagutą stał się liderem częstochowskiej drużyny. W meczu wyjazdownym w Lesznie i Bydgoszczy zawody zakończył z kompletem 15 punktów prowadząc swoją drużynę do zwycięstw. Miał 5. miejsce w klasyfikacji najlepszych zawodników Ekstraligi według średniej biegowej (Wyniosła ona 2,260). Nie był jednak sklasyfikowany z powodu zbyt małej ilości odjechanych biegów^[10].

Sezon 2013

Stały uczestnik Grand Prix 2013. Przez długi czas zajmował fotel lidera IMŚ, tracąc go po GP Łotwy na rzecz Taia Woffindena. Z powodu odniesionej kontuzji w Toruniu 31 sierpnia 2013 roku w półfinale Ekstraligi zakończył sezon. Oznaczało to dla niego także rezygnację z medalu Indywidualnych Mistrzostw Świata. Dzięki zdobytym punktom przed odniesieniem kontuzji udało mu się utrzymać w cyklu Grand Prix zajmując 6 miejsce. Otrzymał dziką kartę na uczestnictwo w Indywidualnych Mistrzostwach Europy, które w 2013 roku zostały zupełnie odnowione. W momencie odniesienia kontuzji był liderem klasyfikacji generalnej, dzięki wygranym turniejom w Gdańsku^[11] i Togliatti^[12]. Z powodu kontuzji nie wystąpił w pozostałych dwóch rundach cyklu. Ostatecznie zajął 9 miejsce. 20 listopada 2013 roku ogłosił, że podpisał roczny kontrakt z Unibaxem Toruń.

Lata 2014–2018

Z powodu skutków kontuzji odniesionej w 2013 wycofał się ze startów w Grand Prix 2014^[13]. Występował natomiast w Indywidualnych mistrzostwach Europy 2014, które wygrał z przewagą sześciu punktów nad drugim Peterem Kildemandem^[14]. Od sezonu 2015 jeździł tylko w lidze polskiej (w barwach Unii Leszno^[15]) oraz szwedzkiej. Zrezygnował ze startów w lidze rosyjskiej (w latach 2005, 2007–2009 i 2011–2012 zdobywał tytuł mistrzowski tej ligi^[16]). Zwyciężył również w Indywidualnych mistrzostwach Europy 2015. Jako pierwszy w historii obronił tytuł mistrzowski. W 2016 ukończył ten cykl na 7. miejscu, jednak tylko z trzypunktową stratą do podium.

W 2017 r. po trzech latach przerwy powrócił do cyklu Grand Prix. 24 czerwca 2017 podczas Grand Prix Danii w Horsens pierwszy raz od prawie czterech lat stanął na podium turnieju GP. W tym samym roku wywalczył drugi w karierze brązowy medal DPŚ.

W sezonie 2018 wrócił do startów w lidze rosyjskiej. Podpisał kontrakt z Turbiną Bałakowo. Zrezygnował natomiast z jazdy w Szwecji. Razem z Artiomem Łagutą i rezerwowym Glebem Czugunowem zdobył złoto Speedway Of Nations 2018^[17].

Od 2019

19 maja 2019 w 12. biegu meczu przeciwko Włókniarzowi Częstochowa stał się bohaterem jednej z najbardziej rozpoznawalnych akcji w historii żużla, określonej mianem akcji dekady^[18]. Sajfutdinow przez większość wyścigu próbował wyprzedzić prowadzącego przez cały czas Jakuba Miśkowiaka, jadąc po całkowicie zewnętrznej stronie toru, niemal nie prostując motocykla podczas pokonywania łuków. Zwyciężył w tym biegu, na ostatnich metrach przechodząc przed Miśkowiaka^[19]. Rosjanin zdobył za to nagrodę najlepszego wyścigu sezonu 2019 w PGE Ekstralidze^[20]. Cały mecz zakończył się wynikiem 31:59 dla Unii Leszno, a Sajfutdinow skończył go z dorobkiem 12 punktów (3,3,3,3,-)^[21]. 6 lipca 2019 wygrał pierwszą od ponad sześciu lat rundę Grand Prix, a cały cykl ukończył na 3. miejscu. Z reprezentacją Rosji wygrał Speedway of Nations 2019 i obronił tym samym mistrzowski tytuł sprzed roku^[22].

W 2020 trzeci raz z rzędu zdobył złoto Speedway of Nations^[23]. Równie dobrze nie wiodło mu się jednak w Grand Prix. Cykl GP 2020 ukończył na 8. miejscu pierwszy raz w karierze nie stając na podium żadnej z rund. Rozgrywki ligowe w Polsce zakończył z najwyższą w dotychczasowej karierze oraz najwyższą w całej Ekstralidze 2020 średnią biegową 2,523. Jest pierwszym Rosjaninem w historii z najwyższą średnią w Ekstralidze.

W wyniku konfliktu z rosyjską federacją nie startował w Speedway of Nations 2021. W Grand Prix 2021 wywalczył trzeci w karierze brązowy medal^[24].

Po sezonie 2021 odszedł z Unii Leszno. W ciągu siedmiu lat startów wywalczył z nią pięć złotych medali drużynowych mistrzostw Polski. 4 listopada 2021 roku ogłosił, że od 2022 będzie startował w eWinner Apator Toruń^[25]. Z powodu inwazji Rosji na Ukrainę został zawieszony wraz ze wszystkimi rosyjskimi żużlowcami z powodu wykluczenia reprezentacji Rosji z FIM^[26].

Życie prywatne

Na co dzień mieszka w Bydgoszczy. Od 2014 r. żonaty z Wiktorią Sajfutdinową. Od 2015 mają syna^[27].

Starszy brat Emila, Denis, to również żużlowiec, który reprezentował Rosję w Drużynowym Pucharze Świata w 2002, a także w eliminacjach w 2004.

Starty w Grand Prix (indywidualnych mistrzostwach świata na żużlu)

Zwycięstwa w poszczególnych zawodach Grand Prix

Nr	Dzień	Rok	Nazwa	Miejscowość	Tor	Długość toru
1.	25 kwietnia	2009	Grand Prix Czech	Praga	Stadion Markéta	353m
2.	30 maja	2009	Grand Prix Szwecji	Göteborg	Ullevi (sztuczny tor)	404m
3.	12 września	2009	Grand Prix Słowenii	Krško	Stadion Matije Gubca	388m
4.	20 kwietnia	2013	Grand Prix Europy	Bydgoszcz	Stadion Polonii	348m
5.	4 maja	2013	Grand Prix Szwecji	Göteborg	Ullevi (sztuczny tor)	404m
6.	1 czerwca	2013	Grand Prix Wielkiej Brytanii	Cardiff	Millennium Stadium (sztuczny tor)	275m
7.	6 lipca	2019	Grand Prix Szwecji	Hallstavik	HZ Bygg Arena	289m

Miejsca na podium

Nr	Dzień	Rok	Nazwa	Miejscowość	Tor	Miejsce	Punkty	Biegi	Zwycięzca
1.	25 kwietnia	2009	Grand Prix Czech	Praga	Stadion Markéta	1.	17	(2,0,2,3,1,3,6)	—
2.	30 maja	2009	Grand Prix Szwecji	Göteborg	Ullevi (sztuczny tor)	1.	20	(0,2,3,3,3,3,6)	—
3.	12 września	2009	Grand Prix Słowenii	Krško	Stadion Matije Gubca	1.	24	(3,3,3,3,3,3,6)	—
4.	24 kwietnia	2010	Grand Prix Europy	Leszno	Stadion im. Alfreda Smoczyka	3.	14	(3,1,1,3,2,2,2)	Jason Crump
5.	30 kwietnia	2011	Grand Prix Europy	Leszno	Stadion im. Alfreda Smoczyka	3.	14	(3,3,2,1,1,2,2)	Nicki Pedersen
6.	8 października	2011	Grand Prix Polski	Gorzów Wielkopolski	Stadion im. Edwarda Jancarza	3.	8	(0,2,3,3)	Greg Hancock
7.	11 sierpnia	2012	Grand Prix Włoch	Terenzano	Olympia Stadium	2.	19	(3,3,2,2,2,3,4)	Antonio Lindbäck
8.	22 września	2012	Grand Prix Nordyckie	Vojens	Speedway Center	3.	15	(1,3,2,3,1,3,2)	Michael Jepsen Jensen
9.	20 kwietnia	2013	Grand Prix Europy	Bydgoszcz	Stadion Polonii	1.	15	(2,3,1,2,1,3,3)	—
10.	4 maja	2013	Grand Prix Szwecji	Göteborg	Ullevi (sztuczny tor)	1.	17	(1,2,3,3,2,3,3)	—
11.	1 czerwca	2013	Grand Prix Wielkiej Brytanii	Cardiff	Millennium Stadium (sztuczny tor)	1.	14	(1,1,3,1,3,2,3)	—
12.	3 sierpnia	2013	Grand Prix Włoch	Terenzano	Olympia Stadium	3.	10	(0,3,2,1,1,2,1)	Niels Kristian Iversen
13.	24 czerwca	2017	Grand Prix Danii	Horsens	CASA Arena (sztuczny tor)	2.	14	(1,2,1,3,3,2,2)	Maciej Janowski
14.	26 maja	2018	Grand Prix Czech	Praga	Stadion Markéta	3.	15	(3,2,2,3,2,2,1)	Fredrik Lindgren
15.	6 października	2018	Grand Prix Polski	Toruń	Motoarena	3.	11	(2,2,0,1,3,2,1)	Tai Woffinden
16.	6 lipca	2019	Grand Prix Szwecji	Hallstavik	HZ Bygg Arena	1.	17	(3,3,2,3,1,2,3)	—
17.	21 września	2019	Grand Prix Wielkiej Brytanii	Cardiff	Millennium Stadium (sztuczny tor)	2.	17	(3,1,3,3,3,2,2)	Leon Madsen
18.	5 października	2019	Grand Prix Polski	Toruń	Motoarena	2.	15	(3,3,0,3,2,2,2)	Leon Madsen
19.	16 lipca	2021	Grand Prix Czech	Praga	Stadion Markéta	2.	18	(2,3,2,2,3,3,2)	Maciej Janowski
20.	11 września	2021	Grand Prix Danii	Vojens	Speedway Center	3.	16	(2,1,3,2,3,2,1)	Artiom Łaguta
21.	2 października	2021	Grand Prix Polski	Toruń	Motoarena	2.	18	(3,3,2,3,1,2,2)	Bartosz Zmarzlik

Punkty w poszczególnych zawodach Grand Prix

Sezon 2009 miejsce punkty 17 9 20 14 7 10 5 14 24 11 8 139 Sezon 2010 miejsce punkty 14 8 5 – – – 6 – – – – 15 33 Sezon 2011 miejsce punkty 14 8 6 7 13 11 13 7 9 10 8 6 106 Sezon 2012 miejsce punkty 8 7 10 12 11 10 7 19 12 11 15 11 5 133 Sezon 2013 miejsce punkty 6 15 17 17 14 15 13 10 7 – – – 6 114 Sezon 2017 miejsce punkty 12 6 13 2 14 11 10 11 11 12 7 8 6 117 Sezon 2018 miejsce punkty 8 15 11 14 8 6 3 5 8 11 8 89 Sezon 2019 miejsce punkty 6 13 11 17 14 7 10 16 17 15 126 Sezon 2020 miejsce punkty 10 5 7 14 14 10 12 9 8 81 Sezon 2021 miejsce punkty 18 14 14 12 9 12 12 14 16 10 18 149

Statystyki Starty 98 Zwycięstwa 7 Miejsca na podium 21 Finalista 30 Punkty 1087

Starty w indywidualnych mistrzostwach świata juniorów

• 2007 - Ostrów Wielkopolski - 1 miejsce - 15 pkt (3,3,3,3,3) → wyniki
• 2008 - Pardubice - 1 miejsce - 14 pkt (2,3,3,3,3) → wyniki

Starty w drużynowych mistrzostwach świata

Drużynowy Puchar Świata

Sezon	Dzień	Miejscowość	Miejsce	Punkty	Biegi	Reprezentacja	Zwycięzca
2007	16 lipca 19 lipca	Coventry (Półfinał) Leszno (Baraż)	6.	6 1	(0,2,2!,w,2) (1,0,0,0,0)	Rosja	Polska
2008	12 lipca	Leszno (Półfinał)	6.	14	(2,2,2,2,6!)	Rosja	Dania
2009	11 lipca 18 lipca	Vojens (Półfinał) Leszno (Finał)	4.	14 18	(2,3,3,3,3) (2,2,6!,3,2,3)	Rosja	Polska
2011	14 lipca	Gorzów Wielkopolski (Baraż)	5.	19	(2,3,3,2,6!,3)	Rosja	Polska
2012	7 lipca 14 lipca	Bydgoszcz (Półfinał) Målilla (Finał)	3.	16 17	(3,3,3,6!,1) (1,1,3,3,6!,3)	Rosja	Dania
2016	23 lipca 29 lipca	Vojens (Półfinał) Manchester (Baraż)	6.	18 15	(3,0,3,3,6!,3) (2,2,6!,3,2)	Rosja	Polska
2017	4 lipca 7 lipca 8 lipca	Västervik (Półfinał) Leszno (Baraż) Leszno (Finał)	3.	10 15 11	(2,3,1,1,3) (3,3,3,3,3) (2,1,3,2!,1,2)	Rosja	Polska

Speedway of Nations

Sezon	Dzień	Miejscowość	Miejsce	Punkty	Biegi	Reprezentacja	Zwycięzca
2018	8 czerwca 9 czerwca	Wrocław	1.	6 8+1+1	(2,1,0,-,1,2) (2,0,0,2,3,1+1+1)	Rosja	–
2019	20 lipca 21 lipca	Togliatti	1.	17 14+1+3	(3,3,3,2,3,3) (2,1,3,2,3,3+1+3)	Rosja	–
2020	17 października	Lublin	1.	14	(4,3,3,4)	Rosja	–

Starty w lidze (szczegółowo)

Liga rosyjska

Liga polska

Liga szwedzka

Liga duńska

Liga ukraińska

Sezon	Liga	Klub	Miejsce	Śr. bieg.
2010	Liga ukraińska	Turbina Bałakowo 1	1.	2,889 (1.)

¹ W 2010 r. Turbina Bałakowo oprócz startów w lidze rosyjskiej, występowała również w lidze Ukraińskiej.

Liga brytyjska

Liga czeska

Pozostałe osiągnięcia

Drużynowe Mistrzostwa Świata Juniorów

Sezon	Miejsce	Msc	Pkt	Biegi
2007	Abensberg	8	3 miejsce w półfinale 12 punktów (3,2,2,2,1,2)

Indywidualne Mistrzostwa Europy Juniorów

Sezon	Miejsce	Msc	Pkt	Biegi
2005	Mšeno		awans do finału (wykluczony z udziału z uwagi na zbyt młody wiek)

Mistrzostwa Rosji Par

• 2005 (z Mega-Ładą Togliatti) – 1. miejsce
• 2007 (z Mega-Ładą Togliatti) – 3. miejsce

Indywidualne Mistrzostwa Rosji Juniorów

• 2005 – 1. miejsce
• 2007 – 2. miejsce

Indywidualne Mistrzostwa Rosji

• 2008 – 2. miejsce

Turniej o Koronę Bolesława Chrobrego - Pierwszego Króla Polski

• 2011 – 1. miejsce

Memoriał Alfreda Smoczyka

• 2012 – 1. miejsce
• 2016 – 4. miejsce
• 2019 – 1. miejsce

Indywidualne Międzynarodowe Mistrzostwa Ekstraligi

• 2014 – 1. miejsce
• 2015 – 5. miejsce
• 2017 – 7. miejsce
• 2018 – 4. miejsce
• 2019 – 7. miejsce
• 2020 – 10. miejsce
• 2021 – 10. miejsce

Zlatá Přilba

• 2016 – 1. miejsce

Zobacz też

• Lista Rosjan w polskiej lidze żużlowej

Przypisy

Bibliografia

• SPEEDWAY HISTORY INFO - HISTORIA ŻUŻLA | Emil Sajfutdinow
• Emil Saifutdinov | Polish Speedway Database
• Historia Speedwaya w Polsce | Emil Sajfutdinow

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona internetowa zawodnika. emilracing.eu. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-02-06)].
• Oficjalna strona Emila i Denisa Sajfutdinowa
• Profil zawodnika na stronie Polonii Bydgoszcz. polonia.bydgoszcz.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-09-27)].