Emilia de Vialar

Święta
Emilia de Vialar

Émilie de Vialar

dziewica
Data i miejsce urodzenia	12 września 1797 Gaillac
Data i miejsce śmierci	24 sierpnia 1856 Marsylia
Czczona przez	Kościół katolicki
Beatyfikacja	18 czerwca 1939 przez Piusa XII
Kanonizacja	24 czerwca 1951 przez Piusa XII
Wspomnienie	24 sierpnia

Emilia de Vialar (ur. 12 września 1797 w Gaillac zm. 24 sierpnia 1856 w Marsylii) – francuska święta Kościoła katolickiego.

Życiorys

Emilie de Vialar urodziła się w 1797 roku w bogatej i dystyngowanej rodzinie w starożytnym mieście Gaillac na południu Francji, niedaleko Tuluzy^[1]. Jej matka była córką barona de Portal który należał do rodziny aptekarzy i został lekarzem króla Ludwika Filipa I i Karola X^[1]. Jej matka była pobożną kobietą i od najmłodszych lat wychowywała Emilie w wierze a ojciec Emilie był człowiekiem wykształconym i zajmował ważne stanowiska administracyjne w Gaillac^[1]. Ojciec oddał ją do sióstr zakonnych w Paryżu, gdzie odbywała naukę w latach 1810–1812^[2]. Kiedy powróciła do domu, matka już nie żyła, a domem zajmowała się despotyczna macocha. Przez dwadzieścia lat cierpliwie znosiła drażliwe usposobienie owdowiałego ojca i niechęć otoczenia^[2]. W roku 1816 odbywały się w jej miejscowości misje. To one zadecydowały o tym, że Emilia postanowiła oddać się na wyłączną służbę Panu Bogu i bliźniemu. Miała wówczas 19 lat. Zaczęła przyjmować do domu rodzinnego ubogich i potrzebujących, starców i opuszczonych^[3]. Macocha wyśmiewała to postępowanie i dokuczała Emilii. Ojciec milczał, nie chciał bowiem zrażać sobie doskonałej administratorki domu, a z drugiej strony kochał swoją córkę^[3]. W roku 1832 dziadek Emilii, baron de Portal, zmarł i zostawił jej spory majątek^[2]. Prowadzenie domostwa przejęła bratowa, a Emilia stała się spadkobierczynią fortuny pozostawionej przez dziadka. Wówczas zakupiła w Gaillac duży dom i w sam wieczór Bożego Narodzenia przeniosła się do niego^[2]. Odziedziczony majątek Emilia wykorzystała aby sprowadzić do Gaillac trzy przyjaciółki, które podobnie jak ona marzyły o życiu zakonnym^[2]. Tak powstała nowa rodzina zakonna Sióstr od Objawienia św. Józefa^[3]. Taką nazwę Emilia przyjęła dla upamiętnienia sceny ewangelicznej, kiedy to anioł uspokoił we śnie św. Józefa o cudownym poczęciu Maryi^[3]. Opiekę duchową nad zgromadzeniem roztoczył biskup z Albi, François-Marie-Edouard de Gualy^[3]. W 1835 r. Emilia wraz z kilkoma siostrami przybyły do Algierii, by opiekować się chorymi podczas epidemii cholery i tam rozpoczęła się ich misja ewangelizacyjna^[4]. Siostry prowadziły szpitale, przytułki i szkoły. Tam miejscowy biskup zażądał od niej, by przeniosła do Algieru dom macierzysty i zmodyfikowała wedle jego pomysłu reguły zakonne^[2]. Emilia nie przystała na jego propozycję. Wówczas biskup obłożył Emilię i jej towarzyszki ekskomuniką, a w końcu doprowadził do ich wydalenia z Algieru^[2]. Została przyjęta przez papieża Grzegorza XVI w grudniu 1840 r., a następnie spędziła osiemnaście miesięcy w Rzymie, czekając, aż kardynałowie przestudiują jej sprawę, która obejmowała donosy i oczerniające raporty biskupa Antoine Dupucha^[1]. Siostry zostały zaproszone do Trypolisu, na Cypr i do Bejrutu^[3]. Z tej okazji Emilia odbyła pielgrzymkę do Egiptu. Potem udała się do Ziemi Świętej^[3]. Po cierpieniach, jakich Emilia doznała w Algierze, jeszcze boleśniejsze wydarzenia spotkały ją w samej Francji. Doszło do tego, że musiała zlikwidować dom macierzysty w Gaillac i kilka innych. Dom generalny przeniosła do Tuluzy^[3]. Ostatecznie osiadła pod Marsylią, gdzie serdeczną opiekę zapewnił siostrom założyciel Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej, biskup Eugeniusz de Mazenod^[3]. W 1842 r. otrzymała także dla swego zgromadzenia tzw. dekret pochwalny Stolicy Apostolskiej. Emilia de Vialar zmarła w opinii świętości 24 sierpnia 1856 roku w Marsylii po 59 latach życia^[3].

Relikwie

Relikwiarz Emilii de Vialar w Gaillac

Relikwie znajdują się w kościele St-Pierre obok Domu Sióstr św. Józefa Od Objawienia w Gaillac^[5].

Proces beatyfikacyjny i kanonizacyjny

Emilia została beatyfikowana przez papieża Piusa XII w 1939 roku, a kanonizowana przez niego 24 czerwca 1951 roku^[3].

Dzień obchodów

Jej liturgiczne wspomnienie przypada 24 sierpnia^[3].

Przypisy