Emilian Ślusarczuk

Emilian Ślusarczuk

Emil Ślusarczuk

major piechoty
Data urodzenia	7 stycznia 1889
Data i miejsce śmierci	1940 USRR, ZSRR
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Jednostki	58 Pułk Piechoty 61 Pułk Piechoty 49 Pułk Piechoty
Stanowiska	dowódca batalionu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa
Odznaczenia

Emilian Ślusarczuk^[1] (ur. 7 stycznia 1889, zm. 1940 w ZSRR) – major piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się 7 stycznia 1889 jako syn Stanisława^[2].

W piechocie C. K. Armii został mianowany chorążym z dniem 1 września 1908^[3], potem awansowany na stopień podporucznika z dniem 1 listopada 1911^[4]. Był oficerem 58 pułku piechoty w Stanisławowie^{[5][6][7][8][9]}, a od około 1914 stamtąd przydzielony od okręgu uzupełnień w Stanisławowie^[10]. Po wybuchu I wojny światowej awansowany na stopień porucznika z dniem 1 sierpnia 1914^[11]. Pozostawał oficerem 58 p.p. do 1918^[12][13][14].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego. Zweryfikowany w stopniu kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919^[15], a następnie awansowany na stopień majora ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924^[16]. Służył w 61 pułku piechoty w Bydgoszczy, gdzie w 1923 był p.o. dowódcy batalionu sztabowego^[17], a w 1924 był kwatermistrzem^[18]. W 1928 był dowódcą II batalionu w 49 pułku strzelców w Kołomyi^[19]. Później został przeniesiony w stan spoczynku. W 1934, jako emerytowany major, był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr VI jako oficer przewidziany do użycia w czasie wojny i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Kołomyja II^[20].

Po wybuchu II wojny światowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 na terenach wschodnich II Rzeczypospolitej został aresztowany przez sowietów. W 1940 został zamordowany przez NKWD. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994 (został wymieniony na liście wywózkowej 64/1-58 oznaczony numerem 2715, jego tożsamość została podana jako Emilian Śludarczuk)^[21]. Ofiary tej części zbrodni katyńskiej zostały pochowane na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.

Odznaczenia

• Krzyż Jubileuszowy Wojskowy (przed 1909)^[5]
• Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913 (przed 1914)^[10]

Przypisy

Bibliografia

• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1934.