Emilio Fernández

Emilio Fernández
El Indio
ilustracja
Prawdziwe imię i nazwisko

Emilio Fernández Romo

Data i miejsce urodzenia

26 marca 1904
Mineral del Hondo

Data i miejsce śmierci

6 sierpnia 1986
Meksyk

Zawód

reżyser, aktor, scenarzysta

Współmałżonek

Columba Domínguez

Lata aktywności

1928–1986

Emilio „El Indio” Fernández, właśc. Emilio Fernández Romo (ur. 26 marca 1904 w Mineral del Hondo[1], zm. 6 sierpnia 1986 w Meksyku) – meksykański reżyser, aktor i scenarzysta filmowy. Najbardziej znany jako reżyser filmu Maria Candelaria (1944), który w 1946 roku uhonorowano francuską Złotą Palmą podczas 1. MFF w Cannes[2].

Młodość

Fernández urodził się w Mineral del Hondo w stanie Coahuila. Jego ojciec, Fernando Garza, był wojskowym, który w roku 1910 przystąpił do rewolucji Zapaty; matka natomiast była Indianką z plemienia Mexican Kickapoo, które zamieszkiwało rejon Sabinas, stąd przydomek przyszłego reżysera. El Indio porzucił szkołę, by wziąć udział w powstaniu, kierowanym przez Adolfo Huertę[3].

Prezydent Meksyku, Álvaro Obregón, skazał Huertę na wygnanie, Fernández zaś otrzymał 20 lat więzienia, z którego uciekł przy pomocy dynamitu i wyjechał z Huertą do Stanów Zjednoczonych. Tam Huerta pracował jako nauczyciel muzyki, a Emilio – w latach dwudziestych i trzydziestych XX wieku – jako statysta w Hollywood[4].

Model statuetki Oscara

Fernández uważany jest za modela, na którym wzorowana jest statuetka Oscara, chociaż nie ma na to historycznych dowodów[5]. Według legendy w 1928 roku, dyrektor artystyczny MGM, Cedric Gibbons, jeden z oryginalnych członków Akademii, nadzorował projekt trofeum, drukując go na zwoju. Podczas gdy potrzebował modela dla statuetki, Gibbonsowi został przedstawiony przez Dolores del Río młody meksykański reżyser. Podobno początkowo niechętny przedsięwzięciu Fernández został jednak przekonany do pozowania nago do rzeźby „Oscara”[6].

Pytany o to Mark Avenson, dyrektor wykonawczy R.C. Ovens, chicagowskiej firmy produkującej statuetki Oscara od roku 1983, uważa, że jest to typowa „miejska legenda” pozbawiona podstaw. Jego zdaniem figura jest schematyczna, pozbawiona cech indywidualnych, a nawet ludzkich i do jej zaprojektowania nie był potrzebny żaden model[7].

Kariera

Dzięki zdobytym w Hollywood doświadczeniom, wszedł do meksykańskiego przemysłu filmowego jako scenarzysta i aktor. „El Indio” dostał pierwszą rolę aktorską w Corazón Bandolero (1934) w reżyserii Rafaela J. Sevilli[8]. Wygląd aktora pozwolił mu zagrać główną rolę miejscowego w filmie Janitzio autorstwa Carlosa Navarro[9].

„El Indio” napisał również scenariusz do filmu Wyspa namiętności (1942), którego był również reżyserem. Jego następne dwa filmy odniosły sukces nie tylko w Meksyku, ale także w pozostałych krajach Ameryki Łacińskiej. Za Polny kwiat (1943) i María Candelaria został nagrodzony Złotą Palmą w Cannes[2] wspólnie z operatorem filmowym Gabrielem Figueroa (1944). Fernández wypracował swój własny styl. Jego koncepcja meksykańskiej wsi stała się standardem w branży filmowej, kreując obraz Meksyku na świecie[10].

Do innych znanych filmów Fernándeza należą Porzuceni, Bugambilia (1945; z Dolores del Río i Pedro Armendariz, głównymi aktorami Fernándeza w Meksyku), Enamorada (1946), Perła (1947), Río Escondido (1948) i Maclovia (1948), Paloma (1949; z inną muzą Fernándeza: jego żoną Columbą Domínguez) i The Torch (1950; nakręcony w Stanach Zjednoczonych, z Paulette Goddard)[11]. W 1947 roku, Fernández wyreżyserował część scen do obrazu Uciekinier w reżyserii irlandzko–amerykańskiego twórcy Johna Forda[12].

W połowie lat 50. filmy Fernándeza stały się mniej popularne. Filmowiec został zepchnięty na boczny tor przez innych meksykańskich reżyserów, takich jak Luis Buñuel. Fernández wrócił do aktorstwa. W Meksyku wystąpił w takich filmach jak La Cucaracha (1959; z Marią Felix i Dolores del Río) oraz El Crepúsculo de un Dios (1969; którego był także reżyserem). Obraz A Faithful Soldier of Pancho Villa autorstwa Emilio pojawił się na 5. Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Moskwie[13].

W Hollywood brał udział w produkcji takich filmów, jak Noc iguany (1964, w reżyserii Johna Hustona, z Richardem Burtonem i Avą Gardner), Powrót siedmiu wspaniałych (1966, z Yulem Brynnerem), Dajcie mi głowę Alfredo Garcii (1974, reżyser Sam Peckinpah) oraz Pod wulkanem (1984). Ostatni film w jakim wystąpił to Arriba Michoacán z 1987 roku[14].

Życie prywatne

Fernández od 1949 roku do jego śmierci żył z meksykańską aktorką Columbą Dominguez, z którą miał córkę o imieniu Jacaranda[15]. Emilio miał także drugą córkę, pisarkę Adelę[16]. W latach 1964–1970 Emilio był w związku z Beatriz Castaneda[17]. Był zakochany w swojej muzie, Dolores del Rio, lecz bez odwzajemnienia. W 1945 roku miał romans z aktorką amerykańską brytyjskiego pochodzenia Olivią de Havilland[18].

Filmografia

Reżyser

  • 1941: La Isla de la pasión
  • 1942: Soy puro mexicano
  • 1943: Polny kwiat
  • 1944: María Candelaria
  • 1945: Bugambilia
  • 1945: Porzuceni
  • 1946: Pepita Jiménez
  • 1946: Enamorada
  • 1947: Perła
  • 1947: Uciekinier
  • 1948: Río Escondido
  • 1948: Maclovia
  • 1949: Salón México
  • 1949: Paloma
  • 1949: La Malquerida
  • 1950: Duelo en las montañas
  • 1950: The Torch
  • 1950: Un Día de vida
  • 1951: Vìctimas del Pecado
  • 1951: Islas Marías
  • 1951: La Bienamada
  • 1952: Siempre tuya
  • 1952: Acapulco
  • 1952: El Mar y tú
  • 1952: Cuando levanta la niebla
  • 1953: Sieć
  • 1953: Reportaje
  • 1953: El Rapto
  • 1954: La Rebelión de los colgados
  • 1955: La Rosa blanca
  • 1955: Nosotros dos
  • 1955: La Tierra del fuego se apaga
  • 1958: Una cita de amor
  • 1960: El Impostor
  • 1962: Pueblito
  • 1963: Paloma herida
  • 1967: Un Dorado de Pancho Villa
  • 1969: Un Crepúsculo de un dios
  • 1974: La Choca
  • 1976: Zona Roja
  • 1979: México Norte (remake jego filmu Paloma)
  • 1979: Erótica

Aktor

Przypisy

  1. Emilio C. García Fernández, Santiago Sánchez González: Guía histórica del cine. Editorial Complutense, 2002, s. 31. ISBN 978-84-7491-673-7.
  2. a b 1. Festiwal Filmowy w Cannes (Maria Candelaria) Strona oficjalna Festiwalu Cannes. [dostęp 2013-02-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-02-13)].
  3. Rewolucja – Western Locations Spain
  4. Posey Gruener: Oscar’s real name is Emilio. Studio 360, 21.02.2014. [dostęp 2014-04-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-03-10)]. (ang.).
  5. Shereen Marisol Meraji: Latin Pride Swells For Mystery Model Behind Oscar Statuette. 02.03.2014. [dostęp 2014-04-09]. (ang.).
  6. Robin Parrish: 6 things you may not know about Oscar statuettes. ForeverGeek, 7.03.2010. [dostęp 2014-04-09]. (ang.).
  7. Robert Bobrowski. Jak powstają chicagowskie Oscary. „Dziennik Związkowy”. 90 (21), s. 16, 24 lutego 1998. Chicago: Alliance Printers & Publishers. ISSN 0742-6615. 
  8. Raphael J. Sevilla (1905–1975). IMDb. [dostęp 2014-04-09]. (ang.).
  9. The Films of Emilio El Indio Fernández. [w:] FILMS ON THE INDIGENOUS PEOPLES OF MEXICO: Part Two [on-line]. [dostęp 2014-04-09]. (ang.).
  10. Dolores Tierney: Emilio Fernandez 'in Hollywood': Mexico's Postwar Inter-American Cinema, La perla/The Pearl (1946) and The Fugitive (1948). 18.05.2011. [dostęp 2014-04-09]. (ang.).
  11. Filmy – Filmweb
  12. Współtworzenie Uciekiniera – Filmweb
  13. 1967 :: Moscow International Film Festival. moscowfilmfestival.ru. [dostęp 2016-03-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-04-03)]. (ang.).
  14. Ostatni film – IMDb (ang.)
  15. Córka – Omnilexica (ang.)
  16. Druga córka – Vanguardia. vanguardia.com.mx. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-04-13)]. (hiszp.)
  17. Małżeństwo – Omnilexica (ang.)
  18. Romans z Olivią de Havilland – Eluniversal. m.eluniversal.com.mx. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-04-13)]. (hiszp.)

Media użyte na tej stronie

Marilyn, Emilio 1962.jpg
American actress Marilyn Monroe with Mexican actress Columba Domínguez, and Mexican film director Emilio Fernández during her visit to Mexico in 1962.