Emilio Molinari

Emilio Molinari
Data i miejsce urodzenia12 listopada 1939
Mediolan
Zawód, zajęciepolityk, działacz związkowy
Stanowiskoposeł do Parlamentu Europejskiego (1984–1985), senator (1992–1994)
PartiaDemokracja Proletariatu, Federacja Zielonych

Emilio Molinari (ur. 12 listopada 1939 w Mediolanie) – włoski polityk i działacz związkowy, senator krajowy, od 1984 do 1985 poseł do Parlamentu Europejskiego II kadencji.

Życiorys

Pracował jako robotnik w fabryce Borletti. Był jednym ze współzałożycieli organizacji związkowej Confederazione Unitaria di Base. Został sekretarzem komunistycznej organizacji parapolitycznej Avanguardia Operaia, która w 1975 stała się częścią Demokracji Proletariatu[1] (w tej partii również był sekretarzem[2]). Później przeszedł na rentę[3].

W 1975 kandydował do rady miejskiej Mediolanu z listy Demokracji Proletariatu, później zdobył miejsce w radzie regionu Lombardia[4]. W 1984 uzyskał mandat posła do Parlamentu Europejskiego. Przystąpił do Grupy Tęcza, należał do Komisji ds. Energii, Badań Naukowych i Technologii oraz Delegacja ds. stosunków z Japonia. Z fotela w europarlamentarzysty zrezygnował 2 września 1985[5]. W latach 1992–1994 zasiadał w Senacie z ramienia Federacji Zielonych. Początkowo należał do grupy mieszanej, od listopada 1992 do federacyjnego klubu Zieloni-La Rete[3]. Później zajął się działaniem na rzecz dostępności wody pitnej, został prezesem Comitato Italiano per un Contratto Mondiale sull’Acqua. Opublikował poświęconą temu tematowi książkę i zaangażował się w protesty przeciw prywatyzacji usług dostępu do wody (nad którym głosowano podczas referendum w 2011)[6][7].

Przypisy

  1. ↑ Inventario fondo Emilio Molinari (wł.). csmovimenti.org. [dostęp 2019-09-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (15 września 2019)].
  2. ↑ Antonio Del Giudice: DP prova a ribellarsi al suo padre – fondatori (wł.). republicca.it, 26 kwietnia 1988. [dostęp 2019-09-15].
  3. ↑ a b [http://www.senato.it/leg/11/BGT/Schede/Attsen/00001615.htm Emilio Molinari XI Legislatura] (wł.). senato.it. [dostęp 2019-09-13].
  4. ↑ Giovanni Cominelli: Che fine ha fatto il '68. Fu vera gloria?. goWare & Edizioni Guerini e Associati, 2018. ISBN 978-88-8195-295-3.
  5. ↑ Emilio Molinari. europarl.europa.eu. [dostęp 2019-09-12].
  6. ↑ Convegno Acqua in Comune con Zanotelli... (wł.). video.google.it, 21 marca 2007. [dostęp 2019-09-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (30 września 2007)].
  7. ↑ Emilio Molinari. Se la rivoluzione si riempie d’acqua (wł.). nandodallachiesa.it, 3 marca 2019. [dostęp 2019-09-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (15 września 2019)].