Enno Penno
| ||
| Data i miejsce urodzenia | 22 kwietnia 1930 Tallin | |
| Data i miejsce śmierci | 16 listopada 2016 Sztokholm | |
| Premier Estonii na uchodźstwie | ||
| Okres | od 1 marca 1990 do 15 września 1992 | |
| Poprzednik | Heinrich Mark | |
| Następca | urząd zlikwidowany | |
Enno Penno (ur. 22 kwietnia 1930 w Tallinie, zm. 16 listopada 2016 w Sztokholmie) – polityk i inżynier estoński, szef rządu emigracyjnego w Sztokholmie od 1 marca 1990 do 15 września 1992.
Był synem Rudolfa Penno (1896–1951), estońskiego deputowanego czasów międzywojennych, a podczas II wojny światowej partyzanta i członka Leśnych Braci. Jego rodzina w 1944 uciekła przed Sowietami na emigrację do Szwecji. Pracował następnie jako inżynier, w 1965 był wykładowcą na Uniwersytecie w Illinois. Działał w różnych stowarzyszeniach inżynierskich i emigracyjnych. Od 1981 do 1986 przewodniczył Estońskiemu Towarzystwu Naukowemu w Szwecji, od 1990 do 1992 zasiadał w zarządzie Szwedzkiego Towarzystwa Jakości, do 1996 w radzie Szwedzkiego Towarzystwa Budowlanego[1].
Jednocześnie był sekretarzem generalnym Estońskiej Unii Demokratycznej. Od 1962 do 1964 sprawował funkcję ministra transportu w rządzie emigracyjnym, a następnie pełniącym obowiązki ministra edukacji. 1 marca 1990 został premierem na uchodźstwie po tym, jak dotychczasowy piastun funkcji Heinrich Mark został prezydentem na uchodźstwie. W międzyczasie 20 sierpnia 1991 Estonia ostatecznie ogłosiła niepodległość. 15 września 1992 Mark i Penno ostatecznie przekazli insygnia władzy do nowych władz w Tallinie[1].
Przypisy
- ↑ a b Deputy PM of Estonian government-in-exile Enno Penno dies at 86 (ang.). news.err.ee, 21 listopada 2016. [dostęp 2017-09-21].