Enrico Letta

Enrico Letta
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

20 sierpnia 1966
Piza

Premier Włoch
Okres

od 28 kwietnia 2013
do 22 lutego 2014

Przynależność polityczna

Partia Demokratyczna

Poprzednik

Mario Monti

Następca

Matteo Renzi

Minister przemysłu i handlu Włoch
Okres

od 22 grudnia 1999
do 11 czerwca 2001

Przynależność polityczna

Włoska Partia Ludowa

Poprzednik

Pier Luigi Bersani

Następca

Antonio Marzano

podpis

Enrico Letta (ur. 20 sierpnia 1966 w Pizie) – włoski polityk, politolog i nauczyciel akademicki. Minister w kilku rządach, eurodeputowany, parlamentarzysta krajowy, w latach 2013–2014 premier Włoch, od 2021 sekretarz Partii Demokratycznej.

Życiorys

Ukończył studia wyższe z zakresu nauk politycznych na Uniwersytecie w Pizie. W 2001 uzyskał stopień naukowy będący włoskim odpowiednikiem doktora z zakresu europejskiego prawa wspólnotowego. Pracował jako profesor kontraktowy m.in. Uniwersytecie Carla Cattaneo i w Scuola Superiore di Sant’Anna.

Politycznie zaangażował się w działalność Chrześcijańskiej Demokracji. W latach 1991–1995 pełnił funkcję przewodniczącego Europejskich Młodych Chrześcijańskich Demokratów (młodzieżówki Europejskiej Partii Ludowej)[1].

Od 1993 do 1994 pracował w gabinecie ministra spraw zagranicznych Beniamina Andreatty. W latach 1996–1997 był urzędnikiem Ministerstwa skarbu. Po rozwiązaniu chadecji na skutek afer korupcyjnych, znalazł się w gronie założycieli Włoskiej Partii Ludowej, w której zajmował stanowisko zastępcy sekretarza krajowego. W okresie 1998–1999 sprawował urząd ministra polityki wspólnotowej w pierwszym rządzie Massima D’Alemy, następnie do 2000 ministra przemysłu w drugim gabinecie tego samego premiera. Od 2000 do 2001 był ministrem przemysłu i handlu zagranicznego w rządzie, którym kierował Giuliano Amato[1].

W 2001 z ramienia Margherity został posłem XIV kadencji[2]. Trzy lata później z listy Drzewa Oliwnego uzyskał mandat deputowanego do Parlamentu Europejskiego[3]. Z PE odszedł w 2006, gdy wygrał wybory do Izby Deputowanych XV kadencji[2]. W drugim rządzie Romano Prodiego został sekretarzem premiera w randze podsekretarza stanu (2006–2008)[1]. W 2007 przystąpił do nowo powołanej Partii Demokratycznej, w której m.in. obejmował stanowisko zastępcy sekretarza generalnego. W 2008[2] i w 2013 uzyskiwał reelekcję do izby niższej parlamentu na XVI i XVII kadencję.

24 kwietnia 2013 prezydent Giorgio Napolitano powierzył mu misję utworzenia rządu, dla której wsparcie poza niemającą większości w Senacie PD zadeklarował także Lud Wolności[4].

27 kwietnia 2013 ogłosił skład nowego gabinetu, współtworzonego przez Partię Demokratyczną, Lud Wolności i centrystów Mario Montiego[5]. Urzędowanie na stanowisku premiera rozpoczął 28 kwietnia 2013 po zaprzysiężeniu. 14 lutego 2014 na żądanie nowego lidera Partii Demokratycznej, Matteo Renziego, podał się do dymisji[6]. Zakończył urzędowanie 22 lutego 2014.

W kwietniu 2015 objął funkcję dziekana jednej ze szkół w ramach paryskiego Instytutu Nauk Politycznych[7]. W czerwcu tego samego roku zrezygnował z mandatu poselskiego[8].

W marcu 2021, po uprzedniej rezygnacji Nicoli Zingarettiego, Enrico Letta został nowym sekretarzem Partii Demokratycznej[9]. W październiku tegoż roku wystartował z powodzeniem w wyborach uzupełniających do Izby Deputowanych, powracając w konsekwencji do włoskiego parlamentu[10]. Mandat deputowanego utrzymał także w wyniku wyborów w 2022[11].

Życie prywatne

Żonaty, ma troje dzieci[12]. Krewny Gianniego Letty, bliskiego współpracownika Silvia Berlusconiego.

Przypisy

  1. ↑ a b c Enrico Letta. palazzochigi.it. [dostęp 2013-04-24]. (wł.).
  2. ↑ a b c Enrico Letta na stronie Izby Deputowanych XVI kadencji. [dostęp 2013-04-24]. (wł.).
  3. ↑ Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2013-04-24].
  4. ↑ Letta Named Italian Prime Minister as Impasse Ends. bloomberg.com, 24 kwietnia 2013. [dostęp 2013-04-24]. (ang.).
  5. ↑ Il governo Letta: Saccomanni all'Economia, Alfano agli Interni e Bonino agli Esteri. ilsole24ore.com, 27 kwietnia 2013. [dostęp 2013-04-27]. (wł.).
  6. ↑ Enrico Letta si è dimesso. palazzochigi.it, 14 lutego 2014. [dostęp 2014-02-14]. (wł.).
  7. ↑ Enrico Letta, New Dean of PSIA. sciencespo.fr, 21 kwietnia 2015. [dostęp 2016-03-20]. (ang.).
  8. ↑ Enrico Letta lascia il Parlamento. ansa.it, 30 czerwca 2015. [dostęp 2016-03-20]. (wł.).
  9. ↑ Pd, Letta segretario con 860 sì: „Serve un nuovo Pd, no al partito del potere”. Promette battaglia sul voto ai sedicenni e Ius soli. E sulle alleanze: „Sentirò 5S e Renzi”. repubblica.it, 14 marca 2021. [dostęp 2021-03-14]. (wł.).
  10. ↑ Enrico Letta ha vinto le suppletive a Siena, e tornerà alla Cameradi Monica Guerzoni. corriere.it, 4 października 2021. [dostęp 2021-10-04]. (wł.).
  11. ↑ Tutti i candidati eletti alla Camera e al Senato: chi entra e chi esce dal nuovo Parlamento. ilriformista.it, 27 września 2022. [dostęp 2022-09-28]. (wł.).
  12. ↑ Umberto Bacchi: Enrico Letta Profile: Mild-Mannered AC Milan Fan who is Italy's Next PM. ibtimes.co.uk, 24 kwietnia 2013. [dostęp 2013-10-16]. (ang.).

Linki zewnętrzne

Premierzy Włoch
Królestwo Włoch
1861–1946
Republika Włoska
od 1946

Rząd Enrica Letty (2013–2014)
W dniu powstania

Enrico Letta 2013.jpg

Drugi rząd Giuliana Amato (2000–2001)
W dniu powstania

Giuliano Amato 2001 (cropped).jpg

Drugi rząd Massima D’Alemy (1999–2000)
W dniu powstania

Massimo D’Alema (8812707342) cropped.jpg

Pierwszy rząd Massima D’Alemy (1998–1999)
W dniu powstania
Późniejsi członkowie rządu

Massimo D’Alema (8812707342) cropped.jpg

Ministrowie rozwoju gospodarczego Republiki Włoskiej
Sekretarze Partii Demokratycznej

Media użyte na tej stronie