Enrico Mizzi

Enrico Mizzi
Ilustracja
Popiersie Enrico Mizziego na St. John’s Square w Valletcie
Data i miejsce urodzenia20 września 1885
Valletta
Data i miejsce śmierci20 grudnia 1950
Valetta
Premier Malty
Okresod 26 września 1950
do 20 grudnia 1950
Przynależność politycznaPartii Narodowa
PoprzednikPaul Boffa
NastępcaGeorge Borg Olivier

Enrico Mizzi, Nerik Mizzi (ur. 20 września 1885 w Valletcie, zm. 20 grudnia 1950 tamże) – maltański polityk, prawnik, dziennikarz, premier Malty w roku 1950[1], od 1944 lider Partii Narodowej.

Był synem Fortunato Mizziego, prawnika, założyciela Partii Antyreformistycznej i działacza niepodległościowego/prowłoskiego, oraz Marii Sofii Fogliero de Luny. W 1906 ukończył studia z literatury na Uniwersytecie Maltańskim. Następnie studiował na Uniwersytecie w Urbino i na La Sapienzy, w 1911 kończąc prawo. W 1915 był współzałożycielem Maltańskiego Komitetu Patriotycznego i redaktorem naczelnym jej prasowego organu L'Eco di Malta. Z powodu działalności antybrytyjskiej w 1917 skazano go na rok robót publicznych i odebranie licencji prawnika (ostatecznie karę złagodzono w 1918).

W 1921 razem z Ugo Pasquale Mifsudem był współzałożycielem Partii Narodowej, powstałej z przekształcenia ugrupowania założonego przez jego ojca. Do 1926 do 1942 obydwaj byli jej współprzewodniczącymi. W 1919 został sekretarzem Zgromadzenia Narodowego. Zasiadał w parlamencie od 1921 do 1930, od 1932 do 1933 i ponownie od 1947 do 1950. Od 1924 do 1933 pełnił różne funkcje ministerialne, m.in. ministra przemysłu i handlu (1924-27), rolnictwa, rybołówstwa i poczty (1932) oraz edukacji (1932-33)[1]. Przewodniczył także Stowarzyszeniu Dante Alighieriego, reprezentującemu orientację prowłoską. Od 1926 do 1940 był też redaktorem naczelnym powiązanej z jego partią gazety Malta.

W 1940 został aresztowany przez brytyjskie władze kolonialne i uwięziony w fortecy ze względu na sympatie włoskie. W 1942 przeniesiono go wraz z 46 innymi maltańskimi więźniami do Ugandy. W 1942 został samodzielnym przewodniczącym Partii Narodowej, ale realnie zarządzał ugrupowaniem od 1945, kiedy to powrócił do kraju[1]. Od 1947 do 1950 był liderem parlamentarnej opozycji.

Po wyborach z 1950, które zaowocowały zawieszonym parlamentem, został we wrześniu 1950 wybrany na nowego premiera. Zmarł po 3 miesiącach kadencji z nieznanych przyczyn. Jego następcą na stanowisku szefa partii i premiera został George Borg Olivier.

W 1926 poślubił Bice Vassalo, z którą miał syna Fortunato. W 2010 założono fundację imienia Fortunato i Enrico Mizzich[2]

Przypisy

  1. a b c Index Mf-Mn (ang.). rulers.org. [dostęp 2017-05-17].
  2. Fortunato and Enrico Mizzi Foundation formed (ang.). timesofmalta.com, 26 listopada 2010. [dostęp 2017-05-17].

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

Coat of arms of Malta.svg
Coat of arms of Malta.
Enrico Mizzi.JPG
Autor: Philip Serracino Inglott (Inkwina (dyskusja · edycje)), Licencja: CC BY-SA 3.0
Bust of Enrico Mizzi by Vincent Apap in Valletta, Malta