Entryzm

Biurokratyczny kolektywizm Entryzm Zdeformowane państwo robotnicze Zdegenerowane państwo robotnicze Francuski zwrot Permanentna rewolucja   Lew Trocki James Patrick Cannon Tony Cliff Pierre Frank Ted Grant Gerry Healy Pierre Lambert Michel Pablo Livio Maitan Ernest Mandel Nahuel Moreno   IV Międzynarodówka Komitet na rzecz Międzynarodówki Robotniczej Międzynarodowa Tendencja Marksistowska Związek Komunistów-Internacjonalistów   Moje życie Biuletyn Opozycji Program przejściowy Zdradzona rewolucja   Trockizm w Polsce Trockizm ortodoksyjny Marksizm POUM Proces trockistów w Gdańsku

Entryzm – taktyka stosowana przez ugrupowania trockistowskie w celu zdobycia poparcia u ludzi o poglądach lewicowych w krajach, gdzie pojęcie trockizmu nie jest szerzej znane i rozumiane, za to istnieją masowe partie komunistyczne lub socjaldemokratyczne.

Podstawowe założenia

Założenia entryzmu – choć nie sam termin – pojawiają się w pismach Lwa Trockiego z ostatniego okresu życia. Jednak jedynym eksperymentem entrystowskim z tego okresu był tzw. francuski zwrot. Zasadnicze rozwinięcie koncepcji entryzmu jest dziełem południowoamerykańskiego trockisty Michela Pablo. Uważał on, iż trockiści powinni wstępować do organizacji lewicowych reprezentujących różne nurty marksizmu, a także działać w partyjnych młodzieżówkach i związkach zawodowych, słowem – wszędzie, gdzie można znaleźć ludzi o poglądach lewicowych. W tych organizacjach zadaniem trockistów miało być propagowanie swoich idei na skalę masową, a następnie wywieranie nacisku na kierownictwo organizacji, by realizowało program konsekwentnie lewicowy, a w końcu de facto przeszło na trockizm. Pablo uważał, że wstępując do organizacji o już ustalonej renomie w ruchu robotniczym i już ugruntowanej popularności radykalni lewicowcy mają większe szanse niż w wypadku tworzenia od zera własnej partii, której nikt nie zna i przynajmniej na początkowym etapie nie darzy zaufaniem. Poza wstępowaniem do partii lewicowych, trockiści mieliby jednak tworzyć własne struktury, zajmujące się koordynowaniem działań agitacyjnych członków, wydające własną prasę i stosujące inne metody propagandowe.

Wprowadzanie w życie

Taktyka entryzmu była na masową skalę stosowana przez trockistów właściwie we wszystkich większych partiach komunistycznych w krajach Europy Zachodniej po II wojnie światowej. Również dziś trockiści są obecni w tych organizacjach, formując tzw. lewe skrzydło. Taktyka entryzmu jest jednak stosowana ze zmiennym szczęściem. Niekiedy trockistom udawało się doprowadzić do istotnej radykalizacji partyjnego stanowiska, jednak często byli po prostu wyrzucani z partii jako „wichrzyciele”.

Spory o entryzm

Taktyka entryzmu przyjmowana jest z mieszanymi uczuciami nawet wśród trockistów. Tezy Michela Pablo doprowadziły do poważnego konfliktu w łonie Czwartej Międzynarodówki, a kolejne spory o sens entryzmu skutkowały rozłamami w ruchu. Współcześnie jedynie Międzynarodowa Tendencja Marksistowska uważa entryzm za swoją podstawową taktykę działania, opierając się tu na rozwinięciu tez Pablo przez Teda Granta w broszurze Entryzm i praca w organizacjach masowych. Inne organizacje trockistowskie uważają entryzm za taktykę mało skuteczną, wymuszającą na radykalnych trockistach zaakceptowanie poważnych ustępstw ideowych za cenę pozostania w partiach, a nawet wspieranie antyrewolucyjnego stanowiska tychże.

Literatura

• Urszula Ługowska, August Grabski, Trockizm. doktryna i ruch polityczny, Warszawa 2003.
• Ted Grant, Entrism and work in the mass organizations, Londyn 2007.