Eparchia pietrozawodzka i karelska

Eparchia pietrozawodzka i karelska

Петрозаводская и Карельская епархия

Sobór św. Aleksandra Newskiego w Pietrozawodsku
Państwo	Rosja
Siedziba	Pietrozawodsk Pietrozawodsk, ul. Prawdy 5
Data powołania	1828, reaktywacja 1990
Data zamknięcia	1937
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny
Metropolia	karelska
Sobór	św. Aleksandra Newskiego w Pietrozawodsku
Biskup diecezjalny	metropolita pietrozawodzki i karelski Konstantyn (Gorianow)
Dane statystyczne (2005)
Liczba kapłanów	73
Liczba dekanatów	6
Liczba parafii	66
Liczba klasztorów	6
Położenie na mapie Pietrozawodska Sobór katedralny
Położenie na mapie Rosji Sobór katedralny
Położenie na mapie Karelii Sobór katedralny
61°46′52,2″N 34°22′47,8″E/61,781167 34,379944
Strona internetowa

Eparchia pietrozawodzka i karelska – jedna z eparchii Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego. Jej stolicą jest Pietrozawodsk. Funkcję soboru pełni od 2000 sobór św. Aleksandra Newskiego w Pietrozawodsku. Eparchia, powołana w 1990, jest kontynuatorką działającej w latach 1828–1937 oraz 1947–1948 eparchii ołonieckiej. Obejmuje obszar autonomicznej Republiki Karelii (bez sześciu rejonów wchodzących w skład eparchii kostomukszańskiej).

Historia

Eparchia ołoniecka

W 1828 Świątobliwy Synod Rządzący oraz car Mikołaj I Romanow powołał eparchię ołoniecką ze stolicą w Pietrozawodsku, na obszarze dotąd podległym eparchii niżnonowogrodzkiej, a następnie petersburskiej. Biskupi nowej eparchii nosili tytuł biskupów pietrozawodzkich i ołonieckich. Pierwszym hierarchą na tej katedrze został biskup Ignacy (Siemionow). W 1829 otwarte zostało prawosławne seminarium duchowne w Ołońcu, zaś od 1898 wychodziło pismo Ołonieckije jeparchialnyje wiedomosti.

Przed rewolucją październikową eparchia ołoniecka liczyła 565 cerkwi i 2127 kaplic, rozlokowanych w 35 dekanatach, w których pracę duszpasterską wykonywało 1370 kapłanów. Działało ponadto 20 klasztorów. Katedra ołoniecka była obsadzona do 1937. Po tej dacie, z braku kandydatów na biskupa, obszar eparchii znalazł się pod tymczasowym zarządem metropolitów leningradzkich. Nowy hierarcha został wyznaczony dopiero w 1947, jednak już w roku następnym samodzielne biskupstwo zostało skasowane i ponownie dołączone do eparchii leningradzkiej. W tym czasie na terytorium eparchii działały 4 cerkwie.

Odbudowa

19 lipca 1990 Pietrozawodsk ponownie został stolicą samodzielnej eparchii Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego. W tym momencie na wyznaczonym terytorium eparchii działało 5 parafii obsługiwanych przez 6 kapłanów. Biskupem pietrozawodzkim i ołonieckim został Manuel (Pawłow). Od 1996 nosił on tytuł biskupa pietrozawodzkiego i karelskiego, co pokrywało się z nową nazwą eparchii.

Według danych z 2005 liczba parafii wzrosła do 66, reaktywowano również 6 klasztorów (nie licząc stauropigialnego monasteru Wałaam).

W 2013 z terytorium eparchii wydzielono eparchię kostomukszańską^[1].

Podział administracyjny

Eparchia pietrozawodzka i karelska dzieli się na sześć dekanatów:

• Dekanat centralny
• Dekanat ołoniecki
• Dekanat przyładoski
• Dekanat zaoneski
• Dekanat zachodni
• Dekanat północny.

Biskupi^[2]

Biskupi ołonieccy

• Ignacy (Siemionow), 1828–1841
• Benedykt (Hryhorowicz), 1842–1850
• Damaskin (Rossow), 1850–1851
• Arkadiusz (Fiodorow), 1851–1869
• Jonatan (Rudniew), 1869–1877
• Palladiusz (Pjankow), 1877–1882
• Paweł (Dobrochotow), 1882–1897
• Nazariusz (Kiriłłow), 1897–1901
• Anastazy (Opocki), 1901–1905
• Misael (Kryłow), 1905–1908
• Nikanor (Nadieżdin), 1908–1916
• Joannicjusz (Djaczkow), 1916–1918
• Eugeniusz (Miercałow), 1919
• Eutymiusz (Łapin), 1920–1924
• Sergiusz (Griszyn), 1928
• Artemiusz (Iljinski), 1928–1930
• Teodor (Jackowski), 1930–1934
• Sofroniusz (Ariefjew) 1934
• Teodor (Jackowski)
• Borys (Szypulin), 1936
• Palladiusz (Szerstiennikow), 1936–1937
• Nektariusz (Grigorjew), 1947–1948
• Benedykt (Plaskin), 1948–1949

Biskupi pietrozawodzcy

• Manuel (Pawłow), 1995–2015
• Konstantyn (Gorianow), od 2015

Przypisy

Bibliografia

• Opis w serwisie Patriarchatu Moskiewskiego