Eparchia raszko-prizreńska

Eparchia raszko-prizreńska
Eparhija raško-prizrenska
Ilustracja
Widok na Prizren z soborem katedralnym św. Jerzego
Państwo

 Kosowo
/  Serbia

Siedziba

Prizren

Data powołania

1808

Wyznanie

prawosławne

Kościół

Serbski Kościół Prawosławny

Sobór

św. Jerzego w Prizrenie

Biskup diecezjalny

biskup raszko-prizreński Teodozjusz (Šibalić)

Dane statystyczne
Liczba dekanatów

5

Powierzchnia

10 887 km²

Położenie na mapie Kosowa
Położenie na mapie Serbii
Ziemia42°12′30,3″N 20°44′24,4″E/42,208417 20,740111
Strona internetowa
Cerkiew Bogurodzicy Ljeviškiej w Prizrenie

Eparchia raszko-prizreńska – jedna z eparchii Serbskiego Kościoła Prawosławnego obejmująca terytorium Kosowa. Jej ordynariuszem jest biskup raszko-prizreński Teodozjusz (Šibalić), zaś funkcje katedry pełni sobór św. Jerzego w Prizrenie.

Historia

Prizren był siedzibą prawosławnej eparchii już w XI w.[1] Eparchia raszko-prizreńska została erygowana w 1807 lub 1808, gdy władze tureckie zdecydowały o połączeniu eparchii prizreńskiej i eparchii raszkiej w jedną administraturę, w randze metropolii. Granice nowej eparchii wyznaczały Ochryda, Novi Pazar, Szkodra i Novo Brdo. Do 1895 ordynariuszami eparchii byli Grecy, fanarioci; ostatnim był metropolita Melecjusz zmarły w 1895. W 1912 z terytorium administratury wyłączono okolice Peci[1].

W 1913 eparchię raszko-prizreńską włączono do Serbskiego Kościoła Prawosławnego (metropolii belgradzkiej). W jego jurysdykcji administratura utraciła status metropolii[1].

Po operacji Allied Force i wycofaniu się wojsk serbskich z Kosowa świątynie prawosławne należące do eparchii raszko-prizreńskiej były wielokrotnie przedmiotem ataków kosowskich Albańczyków[2][3]. W szczególności podczas zamieszek w Kosowie w marcu 2004 zniszczonych zostało 35 cerkwi i monasterów[4] oraz pałac biskupów raszko-prizreńskich oraz eparchialne seminarium duchowne Świętych Cyryla i Metodego[2]. Obiekty te w kolejnych latach zostały w większości odnowione i przywrócone do użytku liturgicznego[2].

Biskupi raszko-prizreńscy[1]

Podział administracyjny

Eparchia dzieli się na pięć dekanatów (namiestnictw): gnilański, kosowsko-mitrowicki, nowopazarski, pećki, prisztiński i prizreński[11].

Przypisy

  1. ↑ a b c d Епархија. www.eparhija-prizren.com. [dostęp 2015-11-16].
  2. ↑ a b c A. Daniłowa: Kosowo i Metochia sześć lat później. „Przegląd Prawosławny”. [dostęp 2010-11-11]. (pol.).
  3. ↑ E. Czykwin: Kosowo bez Serbów?. „Przegląd Prawosławny”. [dostęp 2015-11-16]. (pol.).
  4. ↑ Dopunjeni i ispravljeni spisak uništenih i oštećenih pravoslavnih crkava i manastira na Kosovu u toku martovskog nasilja. B92. [dostęp 2010-11-11]. (serb.).
  5. ↑ biskup Sawa (Vuković), Srpski jerarsi od devetog do dvadesetog veka, Evro Beograd, Unireks Podgorica, Kalenić Kragujevac, 1996, s. 332.
  6. ↑ biskup Sawa (Vuković), Srpski jerarsi od devetog do dvadesetog veka, Evro Beograd, Unireks Podgorica, Kalenić Kragujevac, 1996, s. 442.
  7. ↑ biskup Sawa (Vuković), Srpski jerarsi od devetog do dvadesetog veka, Evro Beograd, Unireks Podgorica, Kalenić Kragujevac, 1996, s. 91.
  8. ↑ A. Matreńczyk: Pavle serbski – szkic do portretu. „Przegląd Prawosławny”. [dostęp 2010-11-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-11-17)]. (pol.).
  9. ↑ A. Matreńczyk, Prawosławie na świecie, „Przegląd Prawosławny”, nr 8 (302), sierpień 2010, ISSN 1230-1078, s.42.
  10. ↑ Владика Теодосије нови епископ рашко-призренски. www.politika.rs. [dostęp 2015-11-16].
  11. ↑ Парохијe. www.eparhija-prizren.com. [dostęp 2015-11-16].

Media użyte na tej stronie