Eparchia wiacka

Eparchia wiacka

Вятская епархия

Tryfonowski Monaster Zaśnięcia Matki Bożej w Kirowie z soborem katedralnym
Państwo	Rosja
Obwód	kirowski
Siedziba	Kirow ul. Gorbaczowa 4
Data powołania	1657
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny
Metropolia	wiacka
Sobór	Zaśnięcia Matki Bożej w Kirowie
Biskup diecezjalny	metropolita wiacki i słobodzki Marek (Tużykow)
Dane statystyczne
Liczba kapłanów	171
Liczba dekanatów	18
Liczba parafii	252
Liczba klasztorów	7
Położenie na mapie Kirowa Kirow
Położenie na mapie Rosji Kirow
Położenie na mapie obwodu kirowskiego Kirow
58°36′05,0″N 49°41′22,9″E/58,601389 49,689694
Strona internetowa

Eparchia wiacka – jedna z eparchii Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego, w metropolii wiackiej. Jej obecnym ordynariuszem jest metropolita wiacki i słobodzki Marek (Tużykow), zaś funkcję katedry pełni sobór Zaśnięcia Matki Bożej w kompleksie zabudowań Monasteru Tryfonowskiego^[1].

Zarys historyczny

Prawosławie pojawiło się w regionie wiackim w ostatnich dziesięcioleciach XII stulecia^[2]. Samodzielna eparchia obejmująca ten obszar została erygowana w październiku 1657^[3]. Po jej powstaniu na terytorium eparchii powstały pierwsze murowane cerkwie^[2]. Na początku XX wieku podlegało jej 866 cerkwi parafialnych obsługiwanych przez 1853 kapłanów. Funkcjonowało również 13 monasterów zamieszkiwanych przez 200 mnichów i mniszek oraz 1300 posłuszników i posłusznic^[2]. Duchowieństwo eparchii wiackiej stało się w okresie stalinizmu celem represji; w grudniu 1937 został rozstrzelany zarządzający eparchią arcybiskup Cyprian (Komarowski). Do 1941 z 866 cerkwi czynnych pozostało dziewięć. Wiele świątyń zostało całkowicie zniszczonych^[2]. Cerkwie zaczęły być ponownie otwierane w czasie II wojny światowej – w okresie sprawowania urzędu biskupa kirowskiego przez arcybiskupa Beniamina (Tichonickiego) liczba parafii wzrosła do 80. W latach 50. i 60. doszło do kolejnej akcji zamykania świątyń – na terenie eparchii kirowskiej władze radzieckie zlikwidowały 45 placówek duszpasterskich^[2]. Sytuacja ta zmieniła się dopiero w latach 80. XX wieku, po zmianie polityki ZSRR oraz objęciu katedry kirowskiej przez Chryzanta (Czepila). Otwarto wówczas 120 nowych cerkwi, zaś w 1994 reaktywowany został najważniejszy klasztor eparchii: Monaster Tryfonowski^[2].

Nazwy eparchii i tytulatura zwierzchników^[3]

• 1657–1799: wiacka i wielkopermska
• 1799–1918: wiacka i słobodzka
• 1918–1922: wiacka i głazowska
• 1922–1934: wiacka i słobodzka
• 1934–1994: kirowska i słobodzka
• od 1994: wiacka i słobodzka

Podział administracyjny

Eparchia dzieli się na 18 dekanatów: wiacki I, wiacki II, wiacko-polański, kilmeski, kirowsko-czepiecki, kotelnicki, kstiniński, kukarski, murasziński, noliński, omutniński, podosinowski, sanczurski, słobodzki, uniński, urżumski, szabalińsko-swieczyński i jarański^[3]. Łącznie na terenie eparchii działają 252 parafie obsługiwane przez 171 kapłanów^[3].

Ponadto eparchii podlegają następujące monastery^[3]:

• Tryfonowski Monaster Zaśnięcia Matki Bożej w Kirowie, męski,
• Monaster Przemienienia Pańskiego i św. Mikołaja w Wielikorieckim, męski
• Monaster Przemienienia Pańskiego w Kirowie, żeński
• Monaster Włodzimierskiej Ikony Matki Bożej w Piksurze, żeński
• Monaster Narodzenia Pańskiego i Iwerskiej Ikony Matki Bożej we Wiackich Polanach, żeński
• Monaster św. Mikołaja w Nikołajewskim, żeński
• Monaster św. Mikołaja w Kirowo-Czepiecku, żeński

Ordynariusze^[4]

• Aleksander, 1657–1674
• Jonasz (Baranow), 1674–1699
• Dionizy (Uszakow), 1700–1718
• Aleksy (Titow), 1719–1733
• Laurenty (Gorka), 1733–1737
• Cyprian (Skripicyn), 1737–1739
• Beniamin (Sachnowski), 1739–1742
• Warłaam (Skamnicki), 1743–1748
• Antoni (Ilaszewicz), 1748–1755
• Bartłomiej (Lubarski), 1758–1774
• Laurenty (Baranowicz), 1774–1796
• Ambroży (Orlin), 1796–1804
• Serafin (Głagolewski), 1804–1805
• Gedeon (Ilin-Zamacki), 1805–1817
• Ambroży (Rożdiestienski-Wieszczezierow), 1817–1822
• Paweł (Płatonow), 1823–1827
• Cyryl (Bogosłowski-Płatonow), 1827–1832
• Joannicjusz (Obrazcow), 1832–1835
• Nil (Isakowicz), 1835–1838
• Neofit (Sosnin), 1838–1851
• Elpidifor (Bieniediktow), 1851–1860
• Agatangel (Sołowjow), 1860–1866
• Krzysztof (Emmausski), 1866
• Apollo (Bielajew), 1866–1885
• Makary (Mirolubow), 1885–1887
• Sergiusz (Sierafimow), 1887–1896
• Aleksy (Opocki), 1896–1901
• Nikon (Sofijski), 1901–1904
• Filaret (Nikolski), 1904–1914
• Nikander (Fienomienow), 1914–1921
• Paweł (Borisowski), 1921–1927, ponownie do 1929
• Stefan (Znamirowski), 1929–1933
• Makary (Zwiozdow), 1934
• Cyprian (Komarowski), 1934–1937
• Beniamin (Tichonicki), 1942–1957
• Polikarp (Prijmak), 1957–1962
• Jan (Iwanow), 1962–1966
• Włodzimierz (Kotlarow), 1966–1967
• Mścisław (Wołonsiewicz), 1967–1978
• Chryzant (Czepil), 1978–2011
• Marek (Tużykow), od 2011

Przypisy