Erazm Grotowski

Erazm Grotowski

tytularny generał dywizji
Data i miejsce urodzenia	20 maja 1865 Jaworzno
Data i miejsce śmierci	15 września 1942 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1886-1924
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Jednostki	Ministerstwo Spraw Wojskowych Generalny Inspektorat Artylerii
Stanowiska	pomocnik szefa departamentu II zastępca generalnego inspektora artylerii
Odznaczenia

Erazm Kazimierz Grotowski herbu Rawicz (ur. 20 maja 1865 w Jaworznie, zm. 15 września 1942 w Warszawie) – pułkownik saperów cesarskiej i królewskiej armii, tytularny generał dywizji Wojska Polskiego.

Życiorys

Był synem Stanisława i Danieli z Jelonkowskich oraz młodszym bratem Bolesława Grotowskiego, profesora w I Gimnazjum Męskim w Rzeszowie. Po ukończeniu szkoły realnej rozpoczął studia na politechnice. Po czterech semestrach przeniósł się do Technicznej Akademii Wojskowej w Wiedniu. W 1886 rozpoczął zawodową służbę w cesarskiej i królewskiej armii. Został wcielony do 1 Ciężkiego Dywizjonu w Wadowicach, który 1 stycznia 1894 został przeformowany w 1 Pułk Artylerii Dywizyjnej. W 1896, jako oficer wadowickiego pułku był przydzielony do Wojskowego Komitetu Technicznego w Wiedniu. Był specjalistą od materiałów wybuchowych i gazów bojowych. W 1914 wyznaczony został na stanowisko szefa Oddziału Chemicznego w Komitecie Wojskowo-Technicznym oraz kierownika komisji odbioru masek przeciwgazowych.

W listopadzie 1918 przyjechał z Wiednia do Warszawy i zamieszkał u wdowy Amelii Różyckiej córki Juliana Różyckiego, z którą po zakończeniu wojny z bolszewikami zawarł związek małżeński. Przyjęty do Wojska Polskiego i powołany na stanowisko komendanta zbrojowni w Krakowie. W lutym 1919 powrócił do Warszawy, do Ministerstwa Spraw Wojskowych, na stanowisko szefa Sekcji Chemicznej w Departamencie VI Artyleryjskim. Zastąpił na tym stanowisku inż. Stanisława Mincewicza. 10 marca 1920, po reorganizacji ministerstwa, wyznaczony został na stanowisko II pomocnika szefa Departamentu V Uzbrojenia – szefa Sekcji 5 Chemicznej^[1]. 1 maja 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu generała podporucznika, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej^[2].

W sierpniu 1921, po przejściu ministerstwa z organizacji wojennej na pokojową, mianowany został pomocnikiem szefa Departamentu III Artylerii i Uzbrojenia. Z dniem 15 lipca 1922 został mianowany II zastępcą generalnego inspektora artylerii^[3]. 8 października 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski nadał mu stopień tytularny generała dywizji^[4]. Z dniem 31 października 1924 został przeniesiony w stan spoczynku. Mieszkał wówczas w Warszawie przy ulicy Marszałkowskiej 136^[5].

Zmarł 15 września 1942^[6]. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera S-5-7)^[6]. Jego żoną była Amelia z domu Różycka (1862-1940)^[6].

Awanse

• podporucznik – 1 września 1886
• porucznik – 1 stycznia 1891
• kapitan – 1 maja 1897
• major – 1 listopada 1911
• podpułkownik – 1 maja 1915
• pułkownik – 1 lutego 1918
• generał podporucznik – 1 maja 1920 zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920
• generał brygady - 3 maja 1922 zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie generałów
• tytularny generał dywizji – 8 października 1924 z dniem przeniesienia w stan spoczynku

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)^[7]
• Złota Odznaka Honorowa Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej I stopnia^[8]

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
• Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.