Erhard Milch
 | |
 feldmarszałek | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1910–1922, |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | Jagdgruppe 6, Luftflotte 5 |
| Stanowiska | dowódca Luftflotte 5 |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca | przemysł samochodowy |
| Odznaczenia | |
             _1Class_BAR.svg){kind=small} .png){kind=small}    | |
.jpg)
Erhard Milch (ur. 30 marca 1892 w Wilhelmshaven, zm. 25 stycznia 1972 w Wuppertalu) – niemiecki lotnik wojskowy i cywilny, feldmarszałek. Członek NSDAP od marca 1933[a], zbrodniarz wojenny.
Życiorys
Jego matką była Niemka, zaś ojcem – aptekarz ze zasymilowanej rodziny żydowskiej[1][2]. W 1910 dołączył do 1-go pułku artylerii polowej w Królewcu[3]. Na początku I wojny światowej służył w 6. pułku artylerii pieszej na froncie zachodnim, lecz wkrótce zgłosił się do przeniesienia do lotnictwa. Odbył w 1915 szkolenie obserwatora lotniczego i służył początkowo w tym charakterze. Od jesieni 1916 był adiutantem komendanta szkoły lotniczej w Alt-Autz w Kurlandii. Awansowany do stopnia kapitana, od 1918 roku dowodził przez krótki okres 6. Dywizjonem Myśliwskim (Jagdgruppe 6)[4]. Za zasługi bojowe został odznaczony Krzyżem Żelaznym II klasy, a następnie I klasy. Po zakończeniu wojny, służył w ochotniczym dywizjonie 412, strzegąc granicy wschodniej Niemiec w składzie Grenzschutz Ost, następnie od stycznia 1920 dowodził policyjną eskadrą lotniczą w Królewcu.
Milch utworzył małe przedsiębiorstwo lotnicze Lloyd Ostflug w W.M. Gdańsku, należące do związku Lloyd Luftdienst, zajmujące się przewozami do państw bałtyckich. W 1923 został dyrektorem linii lotniczej Danziger Luftpost – następcy Lloyd Ostflug. Po przejęciu tej firmy przez Deutsche Aero Lloyd, Milch przeniósł się do konkurencyjnej linii lotniczej Junkers Luftverkehr, której został dyrektorem. W 1926 roku został dyrektorem generalnym Deutsche Lufthansa[4]. W latach 30. nabył majątek ziemski, o powierzchni 300 hektarów, położony we wsi Suchy Dwór, 5 km na południe od Wrocławia.
Współpracował z Göringiem przy tworzeniu Luftwaffe. Od marca 1933 roku był sekretarzem stanu w ministerstwie lotnictwa[5]. W tym czasie rodzina Milcha była poddana śledztwu Gestapo w związku z pogłoskami, iż jego ojciec jest Żydem. Göring rozwiązał problem, zmuszając matkę Milcha do podpisania oświadczenia, iż jej mąż nie jest biologicznym ojcem Erharda. Przy okazji miał się wyrazić: „O tym, kto w Luftwaffe jest Żydem, decyduję ja”. W dniu 30 stycznia 1937 został odznaczony przez Adolfa Hitlera złotą odznaką partyjną NSDAP[6]
1 listopada 1938 mianowany został generałem pułkownikiem. Od 24 października 1938 do 7 stycznia 1945 pełnił funkcję generalnego inspektora Luftwaffe. Od 12 kwietnia do 10 maja 1940 roku dowodził 5 Flotą Powietrzną w Norwegii. 19 lipca 1940 roku został awansowany do stopnia feldmarszałka[7]
W następnym roku, po śmierci generała Ernsta Udeta, został generalnym zbrojmistrzem lotniczym (Generalluftzeugmeister), odpowiadającym za rozwój techniczny lotnictwa i produkcję lotniczą w Niemczech. Na tym stanowisku zapewnił wysoki poziom produkcji mimo poprzednich błędnych decyzji podejmowanych przez Udeta. W listopadzie Ernst Udet popełnił samobójstwo, zamiast pozostać głównym kozłem ofiarnym wszystkich niepowodzeń i problemów Luftwaffe[8]
Wspólnie z Goebbelsem i Himmlerem starał się w 1944 o odwołanie Göringa za mizerne rezultaty działań Luftwaffe na froncie wschodnim.
Pod koniec wojny Erhard Milch dostał się do niewoli brytyjskiej, został aresztowany 4 maja 1945 podczas pobytu w jednym z dworów w Neustadt nad Morzem Bałtyckim. Kiedy przesłuchujący go oficerowie brytyjscy wspomnieli o okrucieństwach i zbrodniach popełnionych na więźniach w obozach koncentracyjnych w Buchenwaldzie i Bergen-Belsen, Milch cynicznie odrzekł: Czy panowie nie rozumieją, że to wszystko byli podludzie, a nie tacy ludzie jak panowie i ja [9].
Osądzono go podczas jednego z procesów norymberskich, tzw. procesie Milcha. 17 kwietnia 1949 skazano go na karę dożywotniego więzienia za deportację cudzoziemskich robotników[9] i zbrodnie przeciwko ludzkości[9]. Uchylono natomiast zarzut deportacji i torturowania węgierskich Żydów, ponieważ ich deportacja nastąpiła już po dymisji Milcha ze stanowiska sekretarza stanu i Generalnego Zbrojmistrza Luftwaffe[9].
Z więzienia został zwolniony w 1954 roku[10]. Zmarł 25 stycznia 1972 roku w Wuppertalu[11].
Odznaczenia (lista niepełna)
- Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego – 4 maja 1940
- Saski Ernestyński Order Domowy (Krzyż Wielki z Mieczami) – 15 sierpnia 1935
- Krzyż Żelazny (1914) I Klasy z okuciem ponownego nadania (1939):
- pierwsze nadanie – 19 października 1915
- okucie ponownego nadania (Wiederholungsspange) – 1939
- Krzyż Żelazny (1914) II Klasy z okuciem ponownego nadania (1939):
- pierwsze nadanie – 4 października 1914
- okucie ponownego nadania (Wiederholungsspange) – 1939
- Krzyż Honorowy za Wojnę 1914/1918 (dla Frontowców) – 15 grudnia 1934
- Medal Pamiątkowy 13 marca 1938
- Medal Pamiątkowy 1 października 1938 z okuciem Zamku Praskiego
- Medal Pamiątkowy za Powrót Kłajpedy
- Złota Odznaka pilota-obserwatora z Brylantami
- Order Zasługi Cywilnej II Klasy – Bułgaria, 31 maja 1933
- Order Zasługi Chile II Klasy – Chile, 3 marca 1937
- Order Białej Róży II Klasy – Finlandia, 6 czerwca 1935
- Order Feniksa I Klasy – Grecja, maj 1934
- Order Świętego Skarbu I Klasy – Japonia, grudzień 1937
- Order Korony Jugosłowiańskiej I Klasy – Jugosławia, styczeń 1938
- Order św. Sawy I Klasy – Jugosławia, 30 czerwca 1935
- Order Korony Włoch II Klasy – Włochy, wrzesień 1937
- Order Domowy pw. świętych Maurycego i Łazarza II Klasy – Włochy, kwiecień 1933
Uwagi
- ↑ Z wystawioną wsteczną datą członkostwa od 1 kwietnia 1929.
Przypisy
- ↑ Deutsche Biographie - Milch, Erhard, www.deutsche-biographie.de [dostęp 2017-11-23].
- ↑ Rigg, Bryan Mark (2004). Hitler's Jewish Soldiers: The Untold Story of Nazi Racial Laws and Men of Jewish Descent in the German Military. Osijek: University Press of Kansas. ISBN 978-070-061-358-8.
- ↑ The Secret Rearmament, [w:] Samuel W. Mitcham, The Rise of the Wehrmacht: The German Armed Forces and World War II, Westport: Praeger Security International, s. 35, ISBN 978-0-275-99659-8, LCCN 2008000667 (ang.).
- ↑ a b To England, [w:] Jay A. Stout, Fighter Group: The 352nd "Blue-Nosed Bastards" in World War II, Mechanicsburg: Stackpole Books, 2012, s. 42, ISBN 978-0-8117-0577-6, LCCN 2012019815, OCLC 828784599 (ang.).
- ↑ Prequel to Götterdämmerung. Rebuilding the German Army: From Rearmament to the fall of France, 1919 to June 1940, [w:] Gregory Liedtke, Enduring the Whirlwind: The German Army and the Russo-German War 1941-1943, Solihull: Helion & Company, 2016, s. 56, ISBN 978-1-910777-75-6, OCLC 1023132317 (ang.).
- ↑ Die Wehrmacht nach 1933: »Träger des Reiches« oder »Schwert des Führers«?, [w:] Jürgen Förster, Die Wehrmacht im NS-Staat: Eine strukturgeschichtliche Analyse, Monachium: R. Oldenbourg Verlag, 2009, s. 25, ISBN 978-3-486-59171-2, OCLC 552033858 (niem.).
- ↑ The Luftwaffe versus the Royal Air Force, [w:] Christer Bergström, Battle of Britain: An Epic Conflict Revisited, Oxford, Havertown, Eskilstuna: Casemate, Vaktel Forlag, 2015, s. 54, ISBN 978-1-61200-347-4, OCLC 910090629 (ang.).
- ↑ Aces all, [w:] Chaz Bowyer, Air War Over Europe: 1939-1945, Barnsley: Pen & Sword Books, 2003, s. 122, ISBN 0-85052-937-9, OCLC 237816934 (ang.).
- ↑ a b c d Ueberschär 2004 ↓, s. 216–217.
- ↑ Prosecution of Nazi War Criminals at Nuremberg, [w:] Michael Bazyler, Holocaust, Genocide, and the Law: A Quest for Justice in a Post-Holocaust World, Nowy Jork: Oxford University Press, 2016, s. 93, ISBN 978-0-19-539569-3, LCCN 2016011937, OCLC 0190664037 (ang.).
- ↑ The Lords of the Air, [w:] Samuel W. Mitcham, Hitler's Commanders: Officers of the Wehrmacht, the Luftwaffe, the Kriegsmarine, and the Waffen-SS., Lanham: Rowman & Littlefield, 2012, s. 192, ISBN 978-1-4422-1153-7, LCCN 2012020641, OCLC 801356973 (ang.).
Bibliografia
- Gerd R. Ueberschär: Wojskowe elity III Rzeszy. Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona, 2004. ISBN 83-1109-8808-7.
Linki zewnętrzne
- Erhard Milch (sylwetka). (niem.). das-ritterkreuz.de. [dostęp 2010-11-07].
Media użyte na tej stronie
Insignia of the German Armed Forces in WWII.
Планка Золотой партийный знак НСДАП
Baretka: Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego (III Rzesza).
Baretka: Krzyż Żelazny I Klasy (1914) z okuciem ponownego nadania 1939 (III Rzesza).
Baretka: Krzyż Żelazny II Klasy (1914) z okuciem ponownego nadania 1939 (III Rzesza).
Ribbon of the Public Service Medal – Bulgaria
Baretka: Order Zasługi Chile – Krzyż Wielki (Gran Cruz) – Chile.
Baretka "ogólna": Order Świętego Skarbu – typ I, używany m. in. podczas II wojny światowej (Japonia).
Autor: F l a n k e r, Licencja: CC BY 3.0
nsatrino della medaglia di grande ufficiale dell'Ordine dei SS Maurizio e Lazzaro del Regno d'Italia.
ribbon of the medal of grand officier of the Order of the Crown of Italy, during the Kingdom of Italy.
Baretka: Książęcy Saski Ernestyński Order Domowy. Krzyż Rycerski / Kawalerski I Klasy z Mieczami.
Księstwa Saskie:
- Saksonia-Altenburg (Sachsen-Altenburg)
- Saksonia-Koburg-Gotha (Sachsen-Coburg-Gotha)
- Saksonia-Meiningen-Hildburghausen (Sachsen-Meiningen-Hildburghausen)
Autor: Smat, Licencja: CC BY-SA 3.0
Baretka Medalu Pamiątkowego 1 października 1938 z nakładką Zamek Praski
Baretka Orderu Białej Róży - Komandor I klasy
Erhard Milch, marszałek niemiecki, fotografia portretowa.
Autor: F l a n k e r (mod. : Yuma), Licencja: CC BY 3.0
German Wehrmacht, Luftwaffe, rank insignia until 1945 – shoulder strap:
- Rank Generalfieldmarshal (comparable to NATO OF-10) early version until 1942).
Autor: Boroduntalk, Licencja: CC BY 4.0
The Return of Memel Commemorative Medal ribbon bar. Nazi Germany, 1939.
Autor: Realismadder, Licencja: CC-BY-SA-3.0
The ribbon bar for the Anschluss medal, awarded to German military personnel, German officials, Austrian members of the NSDAP and other austrians who participated in the annexation (Anschluss) of Austria in March 1938.
Baretka: "Krzyż Honoru za Wojnę 1914/1918" (Niemcy, III Rzesza) – dla Frontowców (z mieczami).