Erich Fellgiebel
 | |
| generalmajor | |
| Data i miejsce urodzenia | 4 października 1886 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1905–1944 |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
   [1] | |
Erich Fellgiebel (ur. 4 października 1886 w Pöpelwitz, zm. 4 września 1944 w Berlinie) – generał niemiecki, szef wydziału łączności niemieckiego Naczelnego Dowództwa Wojsk Lądowych (niem. Oberkommando des Heeres, OKH) i szef relacji łączności (niem. Chef der Wehrmachtnachrichtenverbindungen) w Naczelnym Dowództwie Wehrmachtu (niem. Oberkommando der Wehrmacht, OKW), uczestnik spisku na życie Hitlera z 20 lipca 1944, za udział w spisku skazany na karę śmierci i stracony.
Życiorys
Erich Fellgiebel urodził się 4 października 1886 roku[2][a] w Pöpelwitz (współczesne Popowice)[3].
W 1905 roku rozpoczął służbę wojskową jako Aspirant (niem. Offiziersanwärter) w batalionie łączności Armii Cesarstwa Niemieckiego[2]. Uczestnik I wojny światowej – po jej zakończeniu służył jako oficer sztabu generalnego (niem. Generalstabsoffizier) w Berlinie[2]. W 1929 roku został szefem komórki szyfrowania (niem. Chiffrierstelle) w Reichswehrministerium i w 1934 roku przyczynił się do wprowadzenia wspólnej wersji Enigmy dla całego Wehrmachtu[4].
W 1938 roku został powołany na szefa wydziału łączności Naczelnego Dowództwa Wojsk Lądowych (niem. Oberkommando des Heeres, OKH) oraz na szefa łączności (niem. Chef der Wehrmachtnachrichtenverbindungen) w Naczelnym Dowództwie Wehrmachtu (niem. Oberkommando der Wehrmacht, OKW)[2].
Jeszcze przed wybuchem II wojny światowej, Fellgiebel krytykował reżim nazistowski[5]. Później krytykował także brak kompetencji Hitlera w prowadzeniu wojny[5]. Poprzez dowódców Ludwiga Becka (1880–1944) i Franza Haldera (1884–1972) skontaktował się z kręgami wojskowego Widerstandu[2]. Był zaangażowany w dostosowywanie planu operacyjnego o kryptonimie Walkiria dla potrzeb przejęcia władzy i organizację zamachu na Hitlera[2]. Zamach został przeprowadzony 20 lipca 1944 roku przez Clausa Schenk von Stauffenberga, który podłożył bombę w sali narad. Przebywając w Wilczym Szańcu, Fellgiebel odpowiadał za odcięcie łączności od kwatery Hitlera i zapewnienie łączności spiskowcom[2][6]. Wybuch bomby ranił większość z obecnych na naradzie, przy czym Hitler odniósł lekkie rany, które nie stanowiły zagrożenia życia[7]. Stauffenberg obserwował eksplozję z odległości i według relacji Fellgiebla miał widzieć, jak z baraku wynoszono ciało okryte płaszczem Hitlera, co przekonało go o pełnym powodzeniu zamachu[8]. Przekonany o sukcesie udał się ze swoim adiutantem Wernerem von Haeftenem do Berlina[8]. Fellgiebel przekazał informacje do Berlina o niepowodzeniu zamachu, przez co generał Friedrich Olbricht (1888–1944), który miał rozpocząć przewrót w stolicy, zwlekał z wydaniem rozkazu do puczu[9].
Po nieudanym zamachu został natychmiast aresztowany, poddany trzytygodniowym torturom nie wydał współspiskowców[10]. 10 sierpnia 1944 roku[b] został skazany przez Volksgerichtshof pod przewodnictwem Rolanda Freislera na karę śmierci[2]. Został stracony w Berlinie-Plötzensee 4 września 1944 roku[2].
Upamiętnienie
Na jego cześć nazwano koszary Bundeswehry w bawarskim Pöcking[3] (niem. General-Fellgiebel-Kaserne).
Uwagi
Przypisy
- ↑ Fellgiebel, Fritz Erich - TracesOfWar.com, tracesofwar.com [dostęp 2021-06-09] (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i Gedenkstätte Deutscher Widerstand ↓.
- ↑ a b c d Adams 2009 ↓, s. 105–106.
- ↑ Bauer 2006 ↓, s. 32,118.
- ↑ a b Hoffman 1996 ↓, s. 337.
- ↑ Hoffman 1996 ↓, s. 338.
- ↑ Horstmann 2008 ↓, s. 195.
- ↑ a b Hoffman 2008 ↓, s. 267.
- ↑ Eckelmann 2014 ↓.
- ↑ Hoffman 1996 ↓, s. 514.
Bibliografia
- Erich Fellgiebel. [w:] Gedenkstätte Deutscher Widerstand [on-line]. [dostęp 2020-06-05]. (niem.).
- Jefferson Adams: Historical Dictionary of German Intelligence. Scarecrow Press, 2009. ISBN 978-0-8108-6320-0. [dostęp 2020-06-05]. (ang.).
- Friedrich L. Bauer: Decrypted Secrets: Methods and Maxims of Cryptology. Springer Science & Business Media, 2006. ISBN 978-3-540-48121-8. [dostęp 2020-06-05]. (ang.).
- Susanne Eckelmann: Claus Schenk Graf von Stauffenberg 1907–1944. [w:] Deutsches Historisches Museum, Berlin [on-line]. 2014-09-14. [dostęp 2020-06-05]. (niem.).
- Peter Hoffmann: The history of the German resistance, 1933-1945. McGill-Queen’s Press – MQUP, 1996. ISBN 0-7735-1531-3. [dostęp 2020-06-05]. (ang.).
- Harry Horstmann: Operation Walküre: Claus Schenk Graf von Stauffenberg. Books on Demand, 2008. ISBN 3-8370-6295-3. [dostęp 2020-06-05]. (ang.).
Media użyte na tej stronie
Standarte seiner Majestät des Deutschen Kaisers
„Die Standarte, 4 m im Quadrat, besteht aus goldgelber Seide und zeigt das eiserne Kreuz, belegt mit dem kleineren Wappen Sr. Majestät. In den Winkeln des Kreuzes erscheinen je eine Kaiserkrone und drei rotbewehrte, schwarze Adler. Auf dem Kreuz steht "GO TT MIT UNS 18 70". Sobald Se. Majestät sich an Bord eines Schiffes begibt, wird die Kaiserstandarte am Topp des Grossmastes gehisst und alle anderen Kommando- und Unterscheidungszeichen gestrichen“.(Ströhl: Deutsche Wappenrolle, S. 80)
.png){kind=link}
.svg)
Insignia of the German Armed Forces in WWII.
Baretka: Krzyż Żelazny I Klasy (1914) z okuciem ponownego nadania 1939 (III Rzesza).
Baretka: Krzyż Żelazny II Klasy (1914) z okuciem ponownego nadania 1939 (III Rzesza).
Baretka: Order Krzyża Wolności (Finlandia) – 1. Klasa – wariant wojenny.
Autor: F l a n k e r;, Licencja: CC BY 3.0
Rang insignia of the German Wehrmacht until 1945; here: shoulder board Heer (Army).
- Rank: – Generalmajor (en: Major general) OF-6
- Basic colour: to all service branches — “deep red”.
Erich Fellgiebel, Chief of Wehrmacht communications, Chief of Army communications, General of the Communications Troops. German resistance member, a conspirator in the 20 July plot to assassinate Adolf Hitler.