Erich Honecker

Erich Honecker

(c) Bundesarchiv, Bild 183-R1220-401 / NieznanyUnknown author / CC-BY-SA 3.0
Data i miejsce urodzenia	25 sierpnia 1912 Neunkirchen
Data i miejsce śmierci	29 maja 1994 Santiago
Przewodniczący Rady Państwa NRD
Okres	od 29 września 1976 do 18 października 1989
Przynależność polityczna	Socjalistyczna Partia Jedności Niemiec (SED)
Poprzednik	Willi Stoph
Następca	Egon Krenz
Sekretarz Generalny Socjalistycznej Partii Jedności Niemiec
Okres	od 3 maja 1971 do 18 października 1989
Przynależność polityczna	Socjalistyczna Partia Jedności Niemiec (SED)
Poprzednik	Walter Ulbricht
Następca	Egon Krenz
Przewodniczący Rady Obrony Narodowej
Okres	od 3 maja 1971 do 13 października 1989
Poprzednik	Walter Ulbricht
Następca	Egon Krenz
Przewodniczący Wolnej Młodzieży Niemieckiej
Okres	od 7 marca 1946 do 27 maja 1955
Następca	Karl Namokel
Odznaczenia

Erich Honecker i Leonid Breżniew (lata 70.)

(c) Deutsche Fotothek‎, CC BY-SA 3.0 de

Erich Honecker (1946)

Erich Ernst Paul Honecker (ur. 25 sierpnia 1912 w Neunkirchen, zm. 29 maja 1994 w Santiago) – niemiecki polityk komunistyczny i I sekretarz Socjalistycznej Partii Jedności Niemiec (SED). W latach 1971–1989 przywódca Niemieckiej Republiki Demokratycznej.

Życiorys

Był synem zaangażowanego politycznie górnika^[1]. Pracę rozpoczął jako dekarz^[2]. W 1926 wstąpił do młodzieżowej organizacji Komunistyczny Związek Młodych Niemiec, która była przybudówką Komunistycznej Partii Niemiec (KPD)^[3]. W 1929 stał się członkiem tej partii. W latach 1929–1931 przebywał w Związku Radzieckim, gdzie studiował w Międzynarodowej Szkole Leninowskiej^[4].

W 1935 został aresztowany za działalność opozycyjną wobec reżimu III Rzeszy, a w 1937 skazany przez nazistów na karę 10 lat ciężkiego więzienia za zdradę stanu^[2]. Pod koniec II wojny światowej, w 1945 został uwolniony przez wojska radzieckie. Zamieszkał we wschodnich Niemczech^[2]. Rozpoczął wtedy na nowo działalność polityczną u boku Waltera Ulbrichta. W 1946 był jednym z pierwszych członków Niemieckiej Socjalistycznej Partii Jedności (SED) i po miażdżącym zwycięstwie tej partii w wyborach wszedł do kierownictwa w utworzonym na krótki czas parlamencie^[5][6]. Po utworzeniu Niemieckiej Republiki Demokratycznej był aktywnym członkiem partii, piastował między innymi stanowisko przewodniczącego organizacji młodzieżowej Freie Deutsche Jugend (FDJ). Po okresie kandydowania od 1951, w 1958 wszedł w skład Komitetu Centralnego Socjalistycznej Partii Jedności (SED)^[7].

W 1971 został przewodniczącym partii (po rezygnacji Waltera Ulbrichta), a od 1976 przewodniczącym Rady Państwa. Doprowadził do poprawy relacji z RFN i wzajemnego uznania. Wprowadził również pewne reformy liberalizujące ustrój, a w 1974 wdrożył reformę konstytucji^[8]. Z racji sprawowanych funkcji był „skoszarowany” w partyjno-rządowych osiedlach kierownictwa NRD – początkowo wokół Majakowskiring w Berlinie-Pankow, następnie na Osiedlu Leśnym pod Bernau.

W 1987 roku w czasie spotkania z Helmutem Kohlem, kanclerzem Republiki Federalnej Niemiec ustalono, że wojna nigdy więcej nie może rozpocząć się na niemieckiej ziemi. W 1989 roku w związku z pogarszającymi się warunkami życia przez NRD przetoczyła się fala protestów^[9]. 18 października 1989 Erich Honecker został odsunięty od władzy, a po upadku Muru Berlińskiego pozbawiony wszelkich funkcji państwowych i partyjnych^[10]. Na stanowisku sekretarza partii zastąpił go Egon Krenz.

Honecker postawiony został w stan oskarżenia za nadużywanie władzy i korupcję^[11]. Z powodu choroby został przyjęty do radzieckiego szpitala wojskowego w Berlinie, a potem z powodu raka wątroby przewieziony na leczenie do Związku Radzieckiego^[9]. Po rozpadzie Związku Radzieckiego w 1991 roku Erich Honecker schronił się w ambasadzie Chile w Moskwie. W 1992 roku został jednak przekazany władzom zjednoczonych Niemiec^[9]. Rozprawa sądowa rozpoczęła się po kilku miesiącach, jednak została zawieszona z powodu złego stanu zdrowia Ericha Honeckera. Taka decyzja sądu umożliwiła mu wyjazd do Chile, gdzie przebywała już jego żona Margot Honecker oraz córka. Honecker zmarł 29 maja 1994 roku w Santiago de Chile^[9].

Przypisy

Bibliografia

• Catherine Epstein: The last revolutionaries: German communists and their century. Cambridge: Harvard University Press, 2003, s. 40. ISBN 978-0674010451.
• Bernd Jordan, Aleksander Lenz: Księga 100 polityków stulecia, tłum. A. Sąpoliński, wyd. Interart Warszawa 1997, ISBN 83-7060-508-7.
• Alan Palmer: Kto jest kim w polityce. Świat od roku 1860. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Magnum, 1998. ISBN 83-85852-28-X.