Erich Löwenhardt

Erich Löwenhardt

54 zwycięstwa
Oberleutnant
Data i miejsce urodzenia	7 kwietnia 1897 Wrocław, Cesarstwo Niemieckie
Data i miejsce śmierci	10 sierpnia 1918 okolice Chaulnes, Francja
Przebieg służby
Lata służby	1913–1915: piechota, 1915–1918: lotnictwo
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego Luftstreitkräfte
Jednostki	FAA265, Jasta 10
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa
Odznaczenia

Erich Löwenhardt (ur. 7 kwietnia 1897 we Wrocławiu, zm. 10 sierpnia 1918 w okolicach Chaulnes, w Pikardii) – niemiecki pilot myśliwski, jeden z największych asów myśliwskich okresu I wojny światowej. Autor 54 zwycięstw powietrznych. Należał do elitarnego grona Balloon Buster.

Życiorys

Erich Löewenhardt przyszedł na świat 7 kwietnia 1897 we Wrocławiu na Dolnym Śląsku jako syn lekarza. Karierę wojskową rozpoczął w Szkole Kadetów w Lichterfelde, a następnie w 141 Pułku Piechoty, z którym po wybuchu I wojny światowej został przeniesiony na front wschodni. W październiku 1914 został awansowany do stopnia podporucznika. Końcem roku został ciężko ranny i do stycznia 1915 przechodził rekonwalescencję w szpitalu. Po powrocie na front na wiosnę 1915 roku brał udział w kilku udanych ofensywach niemieckich przeciwko wojskom rosyjskim w Karpatach, gdzie wsławił się ratując przed śmiercią pięciu rannych towarzyszy. Następnie na krótko został przydzielony do górskiego Korpusu Alpejskiego na froncie włoskim.

W październiku 1915 Löewenhardta na własne życzenie przeniesiono do wojsk lotniczych. Po przeszkoleniu rozpoczął służbę jako obserwator lotniczy i przez cały 1916 rok zdobywał niezbędne doświadczenie walki powietrznej. Ukończył szkołę pilotów, a po zdaniu egzaminów w marcu 1917 trafił do jednostki Jasta 10.

W sierpniu 1917 roku zestrzeliwując nieprzyjacielski dwumiejscowy samolot R.E.8 osiągnął swój 5 sukces powietrzny, zostając tym samym jednym z najmłodszych asów myśliwskich. 9 września 1917 w czasie samotnego lotu udało mu się zniszczyć balon obserwacyjny wroga. Odtąd polowanie na balony stało się ulubionym zajęciem Ericha Löwenhardta – do tego stopnia, że zyskał on przydomek „pogromcy balonów”.

3 maja 1918 Erich Löwenhardt po śmierci Hansa Weissa – dowódcy Jasta 10, został jego następcą. Niedługo potem miał możliwość przetestować nowy model trójpłatowca Fokkera w wersji D VII i pomimo awersji do tego typu samolotów, gdyż wolał latać dwupłatowymi Albatrosami, maszyna ta przypadła mu do gustu. Końcem maja 1918 osiągnął swoje 25 zwycięstwo powietrzne. W uznaniu zasług w walce z nieprzyjacielem odznaczono go najwyższym pruskim orderem Pour le Mérite, który dotarł do niego pocztą 1 czerwca.

Od połowy czerwca 1918 roku do początku lipca zestrzelił kolejnych dziesięć maszyn nieprzyjaciela, za co otrzymał awans na porucznika. Czerwiec i lipiec 1918 obfitujące w walki to najlepszy okres w jego karierze myśliwskiej. 25 lipca Erich Löwenhardt odniósł 44 zwycięstwo w powietrzu, a z końcem miesiąca miał ich już 47.

8 sierpnia 1918 Löwenhardt odniósł spektakularne potrójne zwycięstwo, zestrzeliwując trzy nieprzyjacielskie samoloty, a dzień później strącił z nieba kolejne dwie wrogie maszyny. Tym samym osiągnął liczbę 54 zwycięstw powietrznych. Zginął podczas lotu bojowego 10 sierpnia 1918. Eskadra niemiecka zaatakowała samotnego Sopwith Camela i w ferworze walki jeden z mniej doświadczonych pilotów eskadry, Alfred Wenzl zderzył się swoim Fokkerem D.VII z samolotem Löewenhardta.

Swoje zwycięstwa powietrzne odnosił na samolotach Albatros D.III, Albatros D.V, Fokker D.VII. Znana jest jego przyjaźń z Lotharem von Richthofenem, z którym często latał na zadania bojowe.

Odznaczenia

• Pour le Mérite – 31 maja 1918
• Krzyż Żelazny I Klasy
• Krzyż Żelazny II Klasy

Bibliografia

• Norman L. R. Franks, Frank W. Bailey, Russell Guest Above the Lines – The Ace and Fighter Units of German Air Service, Naval Air Service and Flanders Marine Corps 1914 – 1918 Grub Street, Londyn 1993, ISBN 0-948817-73-9.

Linki zewnętrzne

• Sylwetka Ericha Löwenhardta. armianiemiecka.tpf.pl. [dostęp 2010-07-30].
• The Aerodrome: Erich Löwenhardt (lista zwycięstw) (ang.). [dostęp 2010-07-30].