Erimena

Erimena
król Urartu (?)
Okresod 620 roku p.n.e.
do 605 roku p.n.e.
PoprzednikSarduri III vel Sarduri IV
NastępcaSarduri IV vel Rusa III
Dane biograficzne
Data urodzeniaII połowa VII wieku p.n.e.
Data śmierci605 rok p.n.e.
OjciecSarduri IV (?)
RodzeństwoRusa II vel Sarduri III
DzieciRusa III

Erimena, Erimen, Ermina (orm. Էրիմենա, Էրիմեն, Էրմին) – przypuszczalnie król Urartu w latach 620–605 p.n.e. Mógł być ojcem Rusy III i bratem Rusy II. Wzmianka o Erimenie w tytulaturze Rusy III może świadczyć o tym, że Rusa III nie był potomkiem w linii prostej króla Sarduriego IV.

O schyłkowym okresie Urartu zachowało się mało wzmianek. Erimena nie został wspomniany w kronikach asyryjskich. W źródłach urartyjskich jego imię zostało wymienione obok imienia Rusy III – „Rusa III, syn Erimeny”. Istnieje kilka wersji objęcia tronu Urartu przez Erimenę. Według teorii I.M. Djakonowa Erimena był bratem Sarduriego III i objął rządy jako regent po jego śmierci[1]. N.W. Arutiunian, w oparciu o odkrycia na wzniesieniu Karmir Blur, twierdził, iż Erimena objął rządy po Sardurim IV. W przypadku tej wersji Erimena mógł być albo synem Sarduriego IV, albo tyranem, który pozbawił go tronu około 620 roku p.n.e. i zapoczątkował w Urartu nową dynastię[2][3]. Inna teoria zakłada, że Sarduri IV został pozbawiony tronu przez Rusę III, syna Erimeny. W tym przypadku Erimena nigdy nie objął rządów w Urartu.

W pierwszej połowie XX wieku I.I. Mieszczaninow wysnuł teorię, że Erimena w tytulaturze Rusy III oznacza „Ormianin”[4]. Początkowo zwolennikiem tej teorii był także R. Barnett[5], jednak w związku z pojawieniem się nowych informacji na skutek odkryć archeologicznych, odstąpił od swoich poglądów[6]. Następstwem teorii Mieszczaninowa w połączeniu z podaniami ludowymi i legendami był pogląd, że około 620 roku p.n.e. w Urartu rządziła dynastia ormiańska. Jednak wyniki badań lingwistycznych i historycznych wykluczają taką możliwość[3][7][8].

Przypisy

  1. ↑ И.М. Дьяконов, Последние годы Урартского государства по ассиро-вавилонским источникам, „Вестник Древней Истории” 2 (1951).
  2. ↑ Н.В. Арутюнян, Биайнили (Урарту), Ереван 1970.
  3. ↑ a b Н.В. Арутюнян, Некоторые вопросы последнего периода истории Урарту, „Древний Восток” 2 (1976).
  4. ↑ И.И. Мещанинов, К анализу имени Эримена, „Язык и мышление” 1 (1933).
  5. ↑ R.D. Barnett, The Archaeology of Urartu, „C. R. du Rencontre Assyriologique internationale” 17 (1952).
  6. ↑ R.D. Barnett, Urartu, w: I.E.S. Edwards i in., Cambridge Ancient history, T. 3, Cz. 1, London 1982. ​ISBN 0-521-22496-9​.
  7. ↑ И.М. Дьяконов, Урартские письма и документы, Москва–Ленинград 1963.
  8. ↑ Б.Б. Пиотровский, Ванское царство (Урарту), Москва 1959.

Bibliografia

  • C. R. du Rencontre Assyriologique internationale 17 (1952).
  • Edwards I.E.S. i in., Cambridge Ancient history, T. 3, Cz. 1, London 1982. ​ISBN 0-521-22496-9​.
  • Арутюнян Н.В., Биайнили (Урарту), Ереван 1970.
  • „Вестник Древней Истории” 2 (1951).
  • „Древний Восток” 2 (1976).
  • Дьяконов И.М., Урартские письма и документы, Москва–Ленинград 1963.
  • Пиотровский Б.Б., Ванское царство (Урарту), Москва 1959.
  • „Язык и мышление” 1 (1933).