Ernie Terrell
| Pełne imię i nazwisko | Ernest Terrell |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Obywatelstwo | |
| Wzrost | 198 cm |
| Styl walki | praworęczny |
| Kategoria wagowa | ciężka |
| Bilans walk zawodowych | |
| Liczba walk | 55 |
| Zwycięstwa | 46 |
| Przez nokauty | 21 |
| Porażki | 9 |
Ernest „Ernie” Terrell (ur. 4 kwietnia 1939 w Belzoni w stanie Missisipi, zm. 16 grudnia 2014 w Evergreen Park w stanie Illinois) – amerykański bokser, zawodowy mistrz świata wagi ciężkiej.
Życiorys
Rozpoczął karierę boksera zawodowego w 1957. Do końca 1962 stoczył 32 walki, z których wygrał 28 (w tym z Amosem Lincolnem, a pokonali go Wayne Bethea i Cleveland Williams). W 1963 zrewanżował się za porażkę Clevelandowi Williamsowi i wygrał z Zorą Folleyem. 10 lipca 1964 znokautował w 7. rundzie przyszłego mistrza świata wagi półciężkiej Boba Fostera.
Gdy Muhammad Ali został pozbawiony tytułu mistrza świata w 1964 przez World Boxing Association, ta wyznaczyła Terrella i Eddiego Machena do walki o wakujące mistrzostwo. 5 marca 1965 w Chicago Terrell pokonał Machena na punkty i został nowym mistrzem świata federacji WBA (World Boxing Council nadal uznawała Alego za mistrza).
Dwukrotnie skutecznie bronił zdobytego tytułu, wygrywając na punkty najpierw z George'em Chuvalo 1 listopada 1965 w Toronto, a potem z Dougiem Jonesem 28 czerwca 1966 w Houston.
6 lutego 1967 w Houston zmierzył się z Alim w walce w obronie tytułu WBA. Przed walką rozzłościł Alego, nazywając go jego poprzednim nazwiskiem Cassius Clay. Ali zdecydowanie wygrał, wykrzykując do Terrella pomiędzy kolejnymi uderzeniami What's my name? (Jak się nazywam?)[1].
Ali został ponownie pozbawiony tytułu mistrza świata w kwietniu 1967 za odmowę służby wojskowej. WBA zorganizowała turniej z udziałem ośmiu pięściarzy (w tym Terrella), który miał wyłonić nowego mistrza. Terrell przegrał 5 sierpnia 1967 w Houston z Thadem Spencerem i odpadł z turnieju. W tym samym roku pokonał go Manuel Ramos.
Po tej walce Terrell nie walczył do 1970. Po powrocie na ring wygrał kolejnych siedem walk, aż 23 czerwca 1973 w Atlantic City pokonał go Chuck Wepner po kontrowersyjnej decyzji sędziów[2]. W następnej walce Terrell został znokautowany w 1. rundzie przez Jeffa Merritta i zakończył karierę w 1973.
Później przez 20 lat był promotorem bokserskim, a w 1990 założył firmę sprzątającą zatrudniającą kilkaset osób[2].
Siostra Erniego Jean Terrell jest wokalistką soulową, która w 1970 zastąpiła Dianę Ross w zespole The Supremes.
Przypisy
- ↑ James Slater, 44 Years Ago Today: “What’s My Name?!!” Ali Taunts Ernie Terrell In Houston, East Side Boxing, 6 lutego 2011 [dostęp 2013-04-21] (ang.).
- ↑ a b Peter Wood, Ernie Terrell – Chicago's Heavyweight Champion, The Sweet Science [dostęp 2013-04-21] (ang.).
Bibliografia
- Jim Amato, Ernie Terrell; a giant in the shadow Of Ali, My Boxing Fans, 2008 [dostęp 2014-08-22] (ang.).
- Peter Wood, Ernie Terrell – Chicago's Heavyweight Champion, The Sweet Science [dostęp 2013-04-21] (ang.).
- James Slater, 44 Years Ago Today: “What’s My Name?!!” Ali Taunts Ernie Terrell In Houston, East Side Boxing, 6 lutego 2011 [dostęp 2013-04-21] (ang.).
- Ernest "Ernie" Terrell, The Cyber Boxing Zone Encyclopedia [dostęp 2013-04-21] (ang.).
- Wykaz walk zawodowych Terrella, boxrec.com [dostęp 2013-04-21] (ang.).
- Ernie TERRELL, Sport & Note [dostęp 2013-04-21] (ang.).
- Ernie Terrell w bazie IMDb (ang.)
Media użyte na tej stronie
Pictograms of Olympic sports - Boxing. This is unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.