Ernst Christoph von Manteuffel

Ernst Christoph von Manteuffel
Ilustracja

Manteuffel
Rodzina

Manteuffelowie

Data i miejsce urodzenia

22 lipca 1676
Karcino

Data i miejsce śmierci

30 stycznia 1749
Lipsk

Odznaczenia
Order Orła Białego

Ernst Christoph von Manteuffel (ur. 22 lipca 1676 w Kerstin (Karcino) na Pomorzu, zm. 30 stycznia 1749 w Lipsku) – królewsko-polski i elektorsko-saski szambelan i poseł, poseł nadzwyczajny Rzeczypospolitej w Królestwie Danii w latach 1705-1711 i w 1715 roku[1].

Życiorys

W latach 1693-1696 studiował filozofię na uniwersytecie w Lipsku. Od 1699 do 1701 w służbie Brandenburgii, Berlin musiał w końcu opuścić, ponieważ przypisywano mu autorstwo paszkwilu "Lampon".

Manteuffel był posłem nadzwyczajnym (extraordinaris envoyé) Saksonii w Kopenhadze w latach 1705-1711, w latach 1711-1717 w Berlinie, następnie w latach 1717-1730 minister rządu Saksonii. Od roku 1709 baron, a od 1719 hrabia Rzeszy. Był zwolennikiem pokojowej polityki wobec Prus i Austrii, a przeciwnikiem Francji.

Jako poseł w Berlinie, do 1715 reprezentował tylko interesy saskie, zmieniło się to w 1716, gdy dostał dodatkową instrukcje z polskiej kancelarii koronnej.

W 1716 August II Mocny chciał uczynić go także posłem w Danii, lecz Duńczycy sprzeciwili się tej kandydaturze.

Po śmierci J.H. Flemminga w 1728 uznano, że każdemu z departamentów Tajnego Gabinetu (SZ i SW) ma przewodzić po dwóch ministrów. Departament spraw zagranicznych przejęli wspólnie von Manteuffel i François Joseph Wicardel de Fleury et de Beaufort. Pierwszy minister Karl Heinrich von Hoym, który nastał po Flemmingu wspierał Fleury'ego w jego mocno pro-francuskim kursie politycznym, na złość Manteufflowi.

W 1730 ustąpił ze stanowiska w gabinecie (jego miejsce zajął Pietro Roberto Taparelli, hrabia Lagnasco) i przeniósł się do swych dóbr w Kerstin, lecz nadal utrzymywał kontakt z drezdeńskim gabinetem.

Po śmierci Augusta II w 1733, przeprowadził się do Berlina, gdzie pisał dzieła filozoficzne i rozpowszechniał nauki, jakie głosił Christian Wolff.

W 1719 roku odznaczony Orderem Orła Białego. Członek Royal Society i Pruskiej Akademii Nauk w Berlinie[2].

W Polsce otrzymał indygenat pod nazwiskiem Kiełpiński.

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Przypisy

  1. ↑ Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 kwietnia 1938, Warszawa 1938, s. 57.
  2. ↑ Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705-2008, 2008, s. 147.

Media użyte na tej stronie