Erwin Bordolo

Erwin Bordolo

Erwin Abondi de Boreo Bordolo

major audytor
Data i miejsce urodzenia	25 sierpnia 1890 Kulików
Data i miejsce śmierci	wiosna 1940 Charków
Przebieg służby
Lata służby	–1940
Siły zbrojne	Błękitna Armia Wojsko Polskie
Jednostki	Wojskowy Sąd Rejonowy Przemyśl Sąd Polowy nr 33
Stanowiska	kierownik sądu szef sądu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Erwin Ludwik Herman Bordolo (ur. 25 sierpnia 1890 w Kulikowie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – major audytor Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się 25 sierpnia 1890 w Kulikowie jako syn Teodora i Marii z Michalczewskich. Przez sześć z ośmiu lat gimnazjalnych kształcił się w C. K. VI Gimnazjum we Lwowie we Lwowie, gdzie w 1908 zdał egzamin dojrzałości^[1]. Podczas I wojny światowej w 1915 ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytet Franciszkańskiego we Lwowie. Od 1919 był żołnierzem Armii Polskiej we Francji.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Został awansowany do stopnia kapitana w korpusie oficerów zawodowych sądowych ze starszeństwem z 1 czerwca 1919^[2][3]. W 1923 pełnił służbę w Wojskowym Sądzie Okręgowym Nr II w Lublinie^[4]. W marcu 1925 został przesunięty w Wojskowym Sądzie Okręgowym Nr IV w Łodzi ze stanowiska asystenta na stanowisko sędziego śledczego^[5][3]. W lutym 1926 został mianowany sędzią śledczym przy wojskowych sądach okręgowego i zatwierdzony na tym stanowisku w Wojskowym Sądzie Rejonowym Jarosław w Rzeszowie^[6]. W 1928 pełnił służbę w Wojskowym Sądzie Rejonowym Przemyśl^[7]. 16 grudnia 1929 został mianowany sędzią rejonowym z równoczesnym przesunięciem w WSRej.Przemyśl na stanowisko kierownika sądu^[8][9]. Był członkiem oddziału Polskiego Białego Krzyża w Przemyślu^[10]. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1937 i 2. lokatą w korpusie oficerów audytorów^[11]. Od 1937 do 1939 był sędzią śledczym w Wojskowym Sądzie Okręgowym Nr III w Wilnie^[12].

We wrześniu 1939 został szefem Sądu Polowego nr 33 i równocześnie szefem służby sprawiedliwości 35 Dywizji Piechoty. Wziął udział w obronie Lwowa^[13]. Po kapitulacji załogi miasta dostał się do sowieckiej niewoli i został osadzony w Obozie NKWD w Starobielsku. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.

Upamiętnienie

5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia podpułkownika^[14]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”^[15].

W ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia”, został zasadzony Dąb Pamięci honorujący Erwina Bordolo w Łasku^[16].

Ordery i odznaczenia

• Złoty Krzyż Zasługi (25 maja 1939)^[17][11]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Dokumenty obrony Lwowa 1939. Artur Leinwand (oprac.). Warszawa: Instytut Lwowski, 1997. ISBN 83-910659-0-1.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. Biblioteka Jagiellońska, 2006. ISBN 83-7188-899-6.
• Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Charków. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2003. s. 619. [dostęp 2016-10-17].