Erwin Weber

Erwin Jerzy Weber
Data i miejsce urodzenia1907
Kraków
Data i miejsce śmierci1981
Auckland
Zawód, zajęcieinżynier, podróżnik, żeglarz
Miejsce zamieszkaniaAuckland (od 1938 roku)
Narodowośćpolska
Alma MaterPolitechnika Lwowska

Erwin Jerzy Weber (ur. w 1907 w Krakowie, zm. w 1981 w Auckland (Nowa Zelandia)[1]) – polski podróżnik, żeglarz, pierwszy Polak, który odbył samotny rejs oceaniczny.

Życiorys

Erwin Weber ukończył studia na Politechnice Lwowskiej, po czym wyjechał do Paryża na praktykę inżynierską. Zauroczony literaturą żeglarską Alaina Gerbaulta, kierując się dewizą „mam prawo rozporządzać swoim życiem w taki sposób, jaki uznam za stosowny”[2] we wrześniu 1932 roku kupił bilet III klasy i wsiadł na statek płynący na Polinezję. Tam poznał Gerbaulta, z którym zaprzyjaźnił się i który udzielił mu wielu żeglarskich rad i pomógł mu znaleźć i kupić na Tahiti (gdzie w Papeete od 1934 roku zamieszkał Weber) własny jacht[2].

Był to kuter o długości 6,2 m i szerokości 2 m. Weber nazwał go „Farys” (od nazwy muzułmańskiego wojownika). Na rufie wymalował nazwę portu macierzystego: „Gdynia”. Przy pomocy Gerbaulta przebudował jacht na kecz, wyposażając go w 30 m² żagli i wzmacniając pokład[2].

Weber odbył na „Farysie” liczne samotne podróże oceaniczne po Pacyfiku. 29 lutego 1936 roku wypłynął pod polską banderą z Papeete, kierując się w stronę Wysp Pod Wiatrem: Huahine, Raiatei i Tahai. Na Huahine spędził 2 dni, na Bora-Bora – 9. Był pierwszym Polakiem, który poznał uroki wyspy uznawanej wówczas za najpiękniejszą na świecie. Zwiedzał ja, ucztował z jej mieszkańcami, słuchał polinezyjskich legend[2]. Z Bora-Bora wyruszył w kierunku Wysp Cooka. Po 13 dniach żeglugi dopłynął do wyspy Rarotonga. Wśród mieszkańców wyspy spędził 4 miesiące. Potem popłynął ku wyspie Palmerston. Na wyspie tej pozostała po nim pamiątka: mały koralowy pilers w lagunie nazywany przez mieszkańców „rafą Webera”[3]. W Palmerston wziął na pokład Polinezyjczyka, Jimiego (a więc dalsza jego podróż już nie była samotna), syna miejscowego wodza, i popłynął wraz z nim na Samoa[3]. Z przystankami na Tonga i Fidżi dopłynęli do Nowej Zelandii.

Po dłużej trwającym remoncie jachtu Weber udał się w maju 1938 roku[4], znów samotnie, w stronę wyspy Wallis, gdzie zamierzał ponownie spotkać się z Alainem Gerbaultem. Jednak w czasie silnego sztormu utracił chronometr, co uniemożliwiło mu określanie pozycji i w konsekwencji (w związku z niebezpieczeństwem licznych raf) zmusiło go do zawrócenia po 17 dniach[4] na Nową Zelandię. 1 czerwca 1938 roku zacumował w Auckland, gdzie osiadł na stałe[1].

Weber łącznie spędził na oceanie 50 dni, przepłynął samotnie 3 200 mil morskich[4] (i prawdopodobnie 1000 mil w towarzystwie Jimiego ). Jego samotne rejsy po Pacyfiku miały pionierski charakter w historii polskiego żeglarstwa.

Erwin Weber napisał wspomnienia ze swego pływania po Pacyfiku: Farys. Pierwszy polski samotny rejs oceaniczny (oprac. Anna Rybczyńska), wydane w 2002 roku przez wydawnictwo Baran i Suszyński (​ISBN 83-88575-29-5​).

Przypisy

  1. ↑ a b Zmarł w Auckland (Nowa Zelandia) Jerzy Erwin Weber, Tawerna Skipperów, 30 listopada 1999 [dostęp 2014-09-06].
  2. ↑ a b c d Ryszard Badowski, Samotni na oceanach. Przed Teligą [dostęp 2014-09-06] [zarchiwizowane z adresu 2014-09-06].
  3. ↑ a b Saga rodu Mastersów, str. 3 [dostęp 2014-09-06] [zarchiwizowane z adresu 2014-09-06].
  4. ↑ a b c Ryszard Dzieszyński: Podróże, wędrówki i rekordy. T. 41. Warszawa: Bellona i Edipresse Polska, 2014, s. 82, 125, seria: Dwudziestolecie międzywojenne. ISBN 978-83-7945-022-0.