Eskil (arcybiskup Lund)

Eskil (ur. ok. 1100, zm. 6 lub 7 września 1181 w Clairvaux) – duński duchowny katolicki, w latach 1134–1137 biskup Roskilde, w latach 1137–1177 arcybiskup Lund.

Życiorys

Romańska katedra w Lund, dawne miejsce koronacji duńskich monarchów, konsekrowana przez Eskila

Eskil pochodził z możnej rodziny duńskiej. Ok. 1116 wstąpił do szkoły katedralnej w Hildesheim.

Najpóźniej w 1133 został prepozytem katedralnym w Lund – nominowany na to stanowisko przez swego stryja, pierwszego arcybiskupa Lund, Assera. W 1134 otrzymał sakrę biskupa Roskilde(ang.), a w 1137 został arcybiskupem Lund, która to archidiecezja wówczas obejmowała całą Skandynawię^[1]. W 1147 konsekrował katedrę w Lund.

Był przyjacielem Bernarda z Clairvaux, odwiedził go w opactwie w Clairvaux i promował cystersów na terenie Danii (zakładał też klasztory innych zakonów, m.in. benedyktynów, augustianów, norbertanów). W 1152 współuczestniczył w założeniu norweskiego arcybiskupstwa w Nidaros (analogiczny plan w stosunku do Szwecji musiał zostać odłożony z uwagi na wojnę domową w tym kraju). W 1156 udał się do grobu Bernarda w Clairvaux, a następnie do Rzymu, gdzie uzyskał potwierdzenie zakresu praw arcybiskupstwa, potrzebne wobec zakusów ich ograniczenia przez arcybiskupów Bremy. W drodze powrotnej został uwięziony, prawdopodobnie z inspiracji tych ostatnich. Po powrocie brał udział w wyprawach króla duńskiego Waldemara I Wielkiego przeciwko pogańskim Słowianom połabskim. Wkrótce jednak rozpoczął się konflikt między arcybiskupem i królem: m.in. Eskil poparł papieża Aleksandra III, zaś Waldemar związanego z cesarstwem Wiktora IV.

Z tego powodu Eskil opuścił Danię, w 1161 odbył podróż do Rzymu i Ziemi Świętej, a następnie zamieszkał we Francji. Tam w 1164 nadał paliusz arcybiskupi Stefanowi, pierwszemu arcybiskupowi Uppsali (zachował jednak prymat Lund nad Uppsalą), wyświęcił też kilku innych biskupów. Do Lund powrócił dopiero w 1167, gdy spór z Waldemarem został zakończony. W 1169 uczestniczył w kolejnej krucjacie przeciw Wendom^[2] (zakończonej zdobyciem Rugii) a ok. 1171 uczestniczył w wyprawie przeciwko wagryjskiemu Oldenburgowi.

Ustąpił z zajmowanego stanowiska w 1177 i udał się do Clairvaux, gdzie jako mnich żył aż do śmierci w 1181, tam również został pochowany. Czczony był przez cystersów jako błogosławiony^[2].

Przypisy

Bibliografia

• A 128: Eskil (Áskell). W: Dominik Waßenhoven: Skandinavier unterwegs in Europa (1000-1250): Untersuchungen zu Mobilität und Kulturtransfer auf prosopographischer Grundlage. Berlin: Akademie Verlag, 2006, s. 183–184, seria: Europa in Mittelalter. 8. ISBN 978-3-05-004285-5. [dostęp 2016-08-10]. (niem.).
• Friedrich Wilhelm Bautz: Eskil von Lund. W: Biographisch-Bibliographisches Kirchenlexikon. Friedrich Wilhelm Bautz (red.). T. 1. Hamm: Verlag Traugott Bautz, 1990, s. 1542–1543. ISBN 978-3-88309-013-9. [dostęp 2010-02-09]. (niem.).
• Philipp von Kettenburg: Eskil. W: Catholic Encyclopedia. T. 5. New York: Robert Appleton Company, 1909. [dostęp 2010-02-09]. (ang.).
• Bd Eskil of Lund, Bishop. W: Butler's Lives of the Saints: New Full Edition. David Hugh Farmer, Paul Burns (red.), Sarah Fawcett Thomas (wer.). T. 9: September. Tunbridge Wells: Burns & Oates, 2000, s. 43–44. ISBN 0-86012-258-1. [dostęp 2010-02-09]. (ang.).