Eternit

Budynek gospodarczy pokryty eternitem

Falista płyta cementowo-azbestowa: widoczna włóknista struktura

Włókna azbestowe zawarte w eternicie: widok pod mikroskopem optycznym w świetle przechodzącym (obiektyw 10x)

Pokrycie dachowe z płyty falistej

Eternit (z łacińskiego aeternum – wieczność, autor Ludwig Hatschek) – nazwa handlowa, która z czasem stała się nazwą potoczną materiałów budowlanych azbestowo-cementowych. Z eternitu wykonywano płyty pokryciowe – elewacyjne i dachowe – oraz rury. Jest to materiał ogniotrwały, odporny na warunki atmosferyczne oraz działanie wody i ścieków, a jednocześnie wytrzymały mechanicznie, nawet w wyrobach o ściankach niewielkiej grubości, przez co był również relatywnie lekki i dość tani. Stosowany od początku XX wieku.

Ze względu na stwierdzoną szkodliwość włókien azbestu odkładających się w płucach, stosowanie eternitu zostało zakazane w większości rozwiniętych państw świata, a istniejące pokrycia eternitowe są usuwane. Demontażem elementów eternitowych powinny zajmować się specjalistyczne firmy stosujące odpowiednio bezpieczne technologie, które nie narażają ludzi w trakcie wykonywania prac i nie skażają otoczenia. Gruz eternitowy, jako materiał niebezpieczny, musi być składowany w odpowiednich miejscach. Natomiast nieuszkodzone pokrycia eternitowe na budynkach są stosunkowo bezpieczne. Rozpad płyt eternitowych następuje po 20–50 latach od wyprodukowania, w zależności od technologii produkcji.

Linki zewnętrzne

• Brzozowski, Obmiński, Gdzie występuje potrzeba zabezpieczania lub usuwania azbestu w Polsce?