Etiologie biblijne

Etiologie biblijne – mityczne, przyczynowe wyjaśnienia faktów i zdarzeń, których używali autorzy biblijni. Etiologie pojawiają się najczęściej w pierwszych pięciu księgach Starego Testamentu, można je rozpoznać po typowych zwrotach Dlatego to miejsce nazwano... lub ...aż po dzień dzisiejszy.

Etiologie stosowano m.in. w stosunku do sytuacji, których izraelska myśl religijna nie mogła wyjaśnić i zrozumieć (np. problem zła i cierpienia).

Wyróżnia się następujące rodzaje etiologii:

  • etnologiczna – wyjaśnia przyjazne lub wrogie stosunki Izraela z innymi narodami, np. z Edomitami, Ismaelitami, Moabitami. Służą jej drzewa genealogiczne oraz przedstawienie osób, które były protoplastami danych rodów;
  • etymologiczna – przy pomocy podobnie brzmiących słów hebrajskich wyjaśnia znaczenie słów wywodzących się z obcych języków, np. historia wieży Babel;
  • geograficzna/geologiczna – wyjaśnianie nazw miejscowości i zjawisk geologicznych przykładami z historii Izraela, np. Mara, miejscowość na półwyspie Synaj, wyjaśniona jako gorzkie źródło, gdyż tam Mojżesz zamienić miał gorzką wodę na zdatną do picia[1].
  • religijno-kultyczna – wyjaśnienie pochodzenia zwyczajów religijnych i kultowych, np. obowiązek obrzezania, lub podział zwierząt na czyste i nieczyste;
  • antropologiczna – wyjaśnienie doświadczeń ludzkiego życia jako konsekwencje wydarzeń biblijnych, np. rodzenie w bólu jako konsekwencja grzechu pierworodnego[2].

Opowiadanie etiologiczne nie wyklucza jego historycznego charakteru, który mógł zostać zachowany. Wśród biblistów istnieją spory co do klasyfikacji niektórych fragmentów - np. opowiadanie o zagładzie Sodomy i Gomory może być tylko etiologią - wyjaśnieniem powstania Morza Martwego, ale też wspomnieniem jakiegoś prehistorycznego kataklizmu.

Według B.S. Childsa i B.O. Longa, w wielu wypadkach w Biblii etiologie nie pokrywają się z głównym tokiem narracji, lecz raczej wzbogacają ją o nowe okoliczności. Nawet w wypadkach, gdzie występują typowe zwroty zamykające, opowiadanie może zawierać dodatkową intencję, inną niż tylko podanie przyczyn określonego stanu[3].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Wj 15,22-25
  2. ↑ Rdz 3,16
  3. ↑ Werner H. Schmidt: Wprowadzenie do Starego Testamentu. Bielsko-Biała: Augustana, 1997, s. 65. ISBN 83-85970-40-1.

Bibliografia

  • Alfred Läpple, Od egzegezy do katechezy: Stary Testament, Wyd. Pax, Warszawa 1985, s. 24-27.