Eufemia Radziwiłłówna
![]() Portret ksieni w Nationalmuseum, Szwecja | |
Kraj działania | I Rzeczpospolita |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | 1598 Ołyka |
Data i miejsce śmierci | 1658 Gdańsk |
Wyznanie | katolicyzm |
Kościół | rzymskokatolicki |
Inkardynacja | Benedyktynki |
Śluby zakonne | 1621 |
Eufemia Radziwiłłówna, imię chrzestne Krystyna (ur. 12 lipca 1598 w Ołyce, zm. 1 maja 1658[3] (podaje się też 1657 r.[4]) w Gdańsku[3]) – ksieni benedyktynek w Nieświeżu.
Była córką Stanisława Radziwiłła, (marszałka wielkiego litewskiego) i Marianny Myszczanki, młodszą siostrą Albrychta Stanisława (kanclerza Wielkiego Księstwa Litewskiego). Po śmierci ojca (1599) znajdowała się pod opieką stryja Mikołaja Krzysztofa (zwanego Sierotką); w 1605 została oddana do klasztoru benedyktynek pod wezwaniem św. Eufemii w Nieświeżu, tam uczyła się w szkole klasztornej, w lipcu 1614 przyjęła habit, a w maju 1621 złożyła śluby zakonne. Po śmierci ksieni Doroty Hartmanówny (1630) została wybrana jej następczynią. Założyła trzy nowe domy zakonne - w Mińsku, Smoleńsku i Orszy. Prawdopodobnie więcej uwagi poświęcała jednak życiu świeckiemu niż zakonnemu, była znana z wielkopańskiego trybu życia; miała wpływy na Litwie, gdzie nazywano ją „księżną jejmością panną ksienią nieświeską”. Prowadziła procesy o jurysdykcję kościelną, wykorzystując w nich swoją pozycję społeczną.
W 1648 ewakuowała się wraz z klasztorem do zamku w Nieświeżu w obawie przed zagrożeniem kozackim, w 1655 przeniosła się z zakonnicami na Pomorze (towarzyszyła tam bratu kanclerzowi). Zmarła w Gdańsku, została pochowana w kościele klasztornym w Nieświeżu.
Źródła:
- Małgorzata Borkowska, Eufemia Radziwiłłówna, w: Polski Słownik Biograficzny, tom XXX, 1987
Przypisy
- ↑ Высоцкая Н. Ф. Жывапіс барока Беларусі – 2003. – С. 58-59. – 304 с. – 3000 экз. – ISBN 985-11-0253-9
- ↑ Портреты из Несвижской галереи Радзивиллов в собрании НХМ РБ. [dostęp 2017-02-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-04-29)].
- ↑ a b PSB, t. XXX, s. 421
- ↑ Strona Narodowego Muzeum Sztuki Republiki Białorusi. [dostęp 2017-02-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-04-29)].