Eugenia Kubowska

Grób Eugenii Kubowskiej na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Eugenia Kubowska, poprzednio: Paulina Szwarcbard, ps. „Genka Szwarc” (ur. 27 stycznia 1902 w Warszawie, zm. 20 kwietnia 1959 w Warszawie) – funkcjonariusz partyjny.

Córka Henryka/Hersza. Studiowała w Akademii Wychowania Komunistycznego (Академия коммунистического воспитания) w Moskwie (1929–1932). Podjęła pracę zawodową jako nauczycielka ekonomii w szkole zawodowej w Moskwie (1932–1934), oraz zastępca naczelnika i redaktor w Wydziale Kobiecym „Politotdieł” (Политотдел) (1934–1937). W okresie 1937–1945 przebywała w obozie w Karagandzie. Po przyjeździe do kraju powierzono jej funkcję naczelnika wydziału w Ministerstwie Przemysłu i Handlu (1945–1947), oraz dyrektora finansowego w Robotniczej Spółdzielni Wydawniczej „Prasa” (1948–1949). W 1950 przeszła do aparatu centralnego PZPR, pełniąc nieprzerwanie przez prawie 10 lat (bez około 10 m-cy) funkcję kier. Biura Sekretariatu KC (1949–1954, 1954–1955, 1955–1956), oraz po zmianie nazwy – kier. Kancelarii Sekretariatu KC (1956–1959). Należała do najbardziej zaufanych pracowników Bieruta, cieszyła się również zaufaniem kolejnych szefów partii: Ochaba i Gomułki. Odznaczona Orderem Sztandaru Pracy I klasy (1954)^[1].

Pochowana w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A23-tuje-12)^[2].

Członek: KPP (1923–), WKP(b) (1929–1937), PPR (1945–1948), PZPR (1948–1959).

Przypisy

Bibliografia

• Włodzimierz Janowski, Aleksander Kochański: Informator o strukturze i obsadzie personalnej centralnego aparatu PZPR, 1948–1990, Instytut Studiów Politycznych PAN Warszawa 2000, 166 s., ISBN 83-88490-03-6
• Biogram IPN