Eugenio Scalfari
Eugenio Scalfari (2016) | |
Data i miejsce urodzenia | 6 kwietnia 1924 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | 14 lipca 2022 |
Zawód, zajęcie | dziennikarz, pisarz, polityk |
Odznaczenia | |
Eugenio Scalfari (ur. 6 kwietnia 1924 w Civitavecchii[1], zm. 14 lipca 2022[2] w Rzymie) – włoski dziennikarz, pisarz i polityk, poseł do Izby Deputowanych, redaktor naczelny gazet „l’Espresso” oraz „la Repubblica”.
Życiorys
Po ukończeniu szkoły średniej podjął w Rzymie studia prawnicze. W ich trakcie pracował w faszystowskiej gazecie „Roma Fascista”. Po II wojnie światowej dołączył do Włoskiej Partii Liberalnej, w połowie lat 50. współtworzył Partię Radykalną, a w pierwszej połowie lat 60. związał się z Włoską Partią Socjalistyczną. Był zatrudniony w Banca Nazionale del Lavoro, po czym ponownie zajął się dziennikarstwem w „Il Mondo” i „L’Europeo”[3].
W 1955 należał do założycieli „l’Espresso”, od 1963 do 1968 pełnił funkcję redaktora naczelnego tej gazety. W 1963 z ramienia socjalistów został wybrany na radnego Mediolanu[3]. W 1967 był współautorem głośnego tekstu śledczego, w którym zarzucono generałowi Giovanniemu de Lorenzo przygotowywanie zamachu stanu (tzw. Piano Solo)[3][4]. Od 1968 do 1972 sprawował mandat posła do Izby Deputowanych V kadencji[1].
W 1976 założył gazetę „la Repubblica”, która stała się jednym z największych dzienników we Włoszech. Przez 20 lat do 1996 zajmował stanowisko redaktora naczelnego[3].
Był autorem licznych publikacji książkowych, m.in. L’autunno della Repubblica (1969), Razza padrona (1974, współautor), Interviste ai potenti (1979), Come andremo a incominciare? (1981, współautor), L’anno di Craxi (1984), Incontro con io (1994), Alla ricerca della morale perduta (1995), Il labirinto (1998), La ruga sulla fronte (2001)[5].
Odznaczenia
Odznaczony Orderem Zasługi Republiki Włoskiej I i II klasy[6][7] oraz Kawalerią Legii Honorowej[3].
Przypisy
- ↑ a b Eugenio Scalfari (wł.). camera.it. [dostęp 2017-01-02].
- ↑ Morto Eugenio Scalfari, è stato fondatore di Repubblica e L'Espresso (wł.). ansa.it, 14 lipca 2022. [dostęp 2022-07-14].
- ↑ a b c d e Eugenio Scalfari (wł.). biografieonline.it. [dostęp 2017-01-02].
- ↑ Così si salvano le carte del caso Sifar-de Lorenzo (wł.). la Repubblica.it, 13 lutego 2014. [dostęp 2017-01-02].
- ↑ Scàlfari, Eugenio (wł.). treccani.it. [dostęp 2017-01-02].
- ↑ Cavaliere di Gran Croce Ordine al Merito della Repubblica Italiana (wł.). quirinale.it, 2 maja 1996. [dostęp 2017-01-02].
- ↑ Grande Ufficiale Ordine al Merito della Repubblica Italiana (wł.). quirinale.it, 2 czerwca 1966. [dostęp 2017-01-02].
- ISNI: 0000 0001 2019 9561
- VIAF: 3282480
- LCCN: n79135156
- GND: 119513897
- BnF: 12103215x
- SUDOC: 029395658
- SBN: CFIV007927
- NKC: xx0138319
- BNE: XX1434194
- BIBSYS: 90850348
- CiNii: DA02836060
- Open Library: OL270871A
- PLWABN: 9810560588105606
- NUKAT: n2011073609
- J9U: 987007604817705171
- NSK: 000285078
- CONOR: 99364195
- ΕΒΕ: 79518
- KRNLK: KAC201421766
- LIH: LNB:Bnu7;=B8
- WorldCat: lccn-n79135156
Media użyte na tej stronie
Ribbon of a Cordon Grand Cross of Merit of the Italian Republic
The ribbon of the Grand Officer medal of the Order of Merit, the Italian Republic