Eugeniusz Bojarski
 kapitan lekarz | |
| Data i miejsce urodzenia | 2 grudnia 1896 Warszawa |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 1940 Katyń |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1918–1940 |
| Siły zbrojne |  Wojsko Polskie |
| Jednostki | 1 Batalion Sanitarny, 72 pułk piechoty, 18 pułk artylerii lekkiej, 9 szpital okręgowy, Szefostwo Sanitarne OK I |
| Stanowiska | lekarz pułku |
| Główne wojny i bitwy | wojna polsko-bolszewicka, II wojna światowa |
Eugeniusz Stefan Bojarski (ur. 2 grudnia 1896 w Warszawie, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – kapitan służby sanitarnej Wojska Polskiego, doktor nauk medycznych, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Urodził się w rodzinie Ludwika i Władysławy ze Skowrońskich. Absolwent Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Warszawskiego (1927) i Oficerskiej Szkoły Sanitarnej (1928). Od 1918 w Wojsku Polskim. Podczas wojny 1920 służył w Szpitalu Mokotowskim. W 1923 i 1924 służył w 1 batalionie sanitarnym[1] jako porucznik podlekarz (ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1921 i 8 lokatą w grupie podlekarzy Korpusu Oficerów Służby Zdrowia)[2], odkomenderowany na studia na Uniwersytecie Warszawskim[3]. W 1928 w stopniu porucznika (ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 1 lokatą w grupie podlekarzy Korpusu Oficerów Służby Zdrowia)[4] służył jako lekarz 72 pułku piechoty[5] następnie w 1932 w 18 pułku artylerii lekkiej[6]. W latach 1934–1935 w 9 Szpitalu Okręgowym, 1936–1938 w Szefostwie Sanitarnym OK I. Od 1938 w stanie spoczynku.
W okresie międzywojennym pracował jako lekarz internista.
W kampanii wrześniowej w składzie DOK I[7], wzięty do niewoli przez Sowietów, osadzony w Kozielsku. Został zamordowany wiosną 1940 przez NKWD w lesie katyńskim. Figuruje na liście wywózkowej LW 036/4 z 16 .04.1940 poz. 37 i liście PCK (AM) 862.
Eugeniusz Bojarski został upamiętniony na tablicy w kościele Maryi Matki Kościoła przy ul. Żeromskiego 18 w Sulejówku w kwietniu 1995.
Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 awansował go pośmiertnie do stopnia majora. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Życie prywatne
Mieszkał w Sulejówku[8]. Żonaty z Janiną z Nowaczyńskich. Miał trójkę dzieci[9]. [1]
Zobacz też
- Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- Obozy NKWD dla jeńców polskich
- zbrodnia katyńska
- Kampania wrześniowa
Przypisy
- ↑ Rocznik Oficerski MSWojsk., 1924, s. 1090.
- ↑ Rocznik Oficerski MSWojsk., 1923, s. 1207.
- ↑ Rocznik Oficerski MSWojsk., 1923, s. 1125.
- ↑ Rocznik Oficerski MSWojsk., 1928, s. 745.
- ↑ Rocznik Oficerski MSWojsk., 1928, s. 719.
- ↑ Rocznik Oficerski MSWojsk., 1932, s. 332.
- ↑ Lekarze pochowani na cmentarzu w Katyniu, www.oil.org.pl [dostęp 2017-07-13] [zarchiwizowane z adresu 2017-08-06].
- ↑ Sześć nazwisk wyrytych na sulejóweckiej Tablicy Katyńskiej, sulejowek.info [dostęp 2017-07-13] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-04].
- ↑ Muzeum Katyńskie - Mediateka, www.muzeumkatynskie.pl [dostęp 2017-07-13] (pol.).
Bibliografia
- https://nekropole.info/pl/Eugeniusz-Stefan-BOJARSKI
- Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
Linki zewnętrzne
Media użyte na tej stronie
Naramiennik kapitana Wojska Polskiego (1919-39).
